Φιλε,ποιος εχει ορεξη για επαναστασεις?
Κανενας.
Μη χαλασεις την ζαχαρενια σου.Ντροπη.
Συμβιβασου,βρε αδερφε μου.
Φιλα και κατουρημενες ποδιες
για να κερδισεις μια θεση στο δημοσιο
να γινεις μονιμος,καθημερινος,δεδομενος.
Αυτο σου ταιριαζει.
Πιες και coca-cola με το κιλο
γινε και emο και trendy
πηδα και απο το παραθυρο
αν στο προσταξει
η ''Μαμα-Αμερικα''.
Μη τυχον και σηκωσεις κεφαλι!
Χαθηκες!
Και γαμησε και την αξιοπρεπεια και τον αυτοσεβασμο
εσυ υποχωρησεις και συμβιβασμους.
Αυτες τις λεξεις να θυμασαι.
Καντες και αφισα και κολλα τες
απεναντι απο το κρεβατι σου
για να τις βλεπεις καθε μερα.
Τα σαββατοκυριακα ομως να ξεδινεις,ε?
Ξερεις εσυ πως.
Μπουζουκοτραγουδα
πρωτο τραπεζι πιστα
σκοτωσε και κανεναν στην Εθνικη
και Κυριακη πρωι τραβα και στην εκκλησια
να καθαρισει η ψυχουλα σου.
Ετσι,φιλε?
Εχεις μαθει και να κρυβεσαι
πισω απο τις μπογιες
φορας και ενα ψευτικο χαμογελο
και ολα μια χαρα.
Ταιριαζεις για αυτη την κοινωνια.
Να το ξερεις.
Αδεια αυτη,ψευτικος εσυ
θα κανετε καλη παρεα.
Και μην σε πειραζει
που ισως και να μην σ'αγαπησουν.
Εσυ,αν εχεις λεφτα την βρισκεις την ευτυχια.
Ετσι δεν λες?
Και δεν θα σου λειψει και το σεξ.
Ετσι και αλλιως φιλε,
[το λεει και ενα τραγουδι του Ραψωδου]
οι μεγαλυτερες πουτανες δεν πληρωνονται καν.
Μην φοβασαι για τιποτα λοιπον.
Κοιτα την παρτυ σου
και εισαι αρχοντας.
Γεια σου ρε Νεοελληνα,μαγκα!

Μια ευχη
αδιακοπη,παραλογη.
Κανε να μην γλυτωσω απο τα ομορφα
γιατι σκεπαζουν την ασχημια μου.
Δεν θελω,σου λεω ουτε για λιγο.
Αναμνηση αρχικα τα κανω
μα υστερα τα μετατρεπω σε ονειρα
και μες στην σκεψη μου τα κλεινω.
Ζωη, σε εσενα πιστεψα.
Σε λατρεψα,θρησκεια σε εκανα
και τα ονειρα μου γινανε προσευχες σε σενα.
Βραδια ολακερα δεν εκλεισα ματι εξ αιτιας σου.
Σκεφτομουν την ομορφια σου
εψαχνα μεσα σου να βρω
τον πονο ή την απογνωση
μα μονο ωραια,εμφανιζοντουσαν μπροστα μου.
Γυρισα πολλες φορες στα παλια
για να ξεδιψασω απο ποθους
και ισως μια μικρη,ελαχιστη απογνωση.
Δεν σταματησα ποτε να πιστευω σε εσενα.
Ουτε λεπτο.
Ειμαι φανατισμενη μαζι σου.
Ορια τρελας,ξερω.
Αλλα μου εμαθες
πως η ευτυχια δεν κρυβεται
στην λογικη ή στην τρελα.
Ετσι και αλλιως
τα ομορφα και τα ασχημα μπλεκονται.
Απο την αλλη,ξερεις κατι ρε φιλε?
Δεν υπαρχει ασχημια.
Μοναχα ομορφια εχω συναντησει.
Μονο που καποια ματια
δεν εχουν μαθει να την βλεπουν.
Και λιγωνεται η ψυχη μου καθε τοσο
απ'την τοση ομορφια
Μη μ'αφησεις λοιπον να στοιχειωσω.
Δεν θελω να γλυτωσω απο τα ομορφα.
Δεν σου λεω,οτι δεν υπαρχει φοβος.
Υπαρχει.
Σε καθε ανασα,καθε σκεψη,καθε βημα
ειναι συνοδοιπορος.
Κι ενω η φαντασια και εγω
δεν ειμαστε φιλοι καλοι
την αναζητω σαν βοηθο
για να γλυτωσω απο τα ζορια.
Και προσπαθησα που λες
σε καποια ατομα
που ειχανε μεγαλη σημασια για εμενα
να τους δωσω καποιες συμβουλες
σαν μαθηματα,
σαν μαθημα ζωης
ή μαλλον εμπειριας.
Αλλα κανεις δεν νοιαζεται για την θρησκεια μου.
Για σενα ζωη κανεις δεν νοιαζεται.
Δεδομενη εχεις γινει.
Σε λυπουνται.
Και τροπους ψαχνουν σαν αφηνιασμενοι για να σε διωξουν.
Ολοι νοιαζονται γαμωτο
για τα χρηματα,για τους γκομενους,για το σεξ.
Ετσι φαινεται πως κερδιζεις τον σεβασμο.
Κανεις δεν με ρωταει
αν αγαπω ή αν αγαπιεμαι.
Και ποιος να νοιαστει?
Και γιατι?
Η αγαπη βλεπεις
ειναι τζαμπα και δεν σου προκαλει τον θανατο
για αυτο την βαρεθηκανε.
Φταιμε για οσα χανουμε.
Για οσα δεν καταλαβαινουμε και για οσα προσπερναμε.
Χαμενοι θα βγουμε φιλε,να το ξερεις.
Και τοτε,μην μου ζητησεις τα ρεστα.
Στο ειχα πει.

Δεν εισαι πια εδω..
και θαρρεις πως χαθηκανε
τα χρωματα,οι μελωδιες και οι μυρωδιες
ο ηλιος πια δεν φεγγει για εμενα,
το ξημερωμα και η νυχτα δεν εχουν πλεον διαφορα.
Σ'αγαπησα,μα δεν καταλαβες το ποσο.
Γιατι εγω και τουτη την στιγμη ακομη,
θα μπορουσα να πεθανω για εσενα.
Μονο που εγω θα ηξερα ΓΙΑ ΤΙ το κανω..
και αυτο εσυ δεν θα μπορουσες να το καταλαβεις ποτε.
Οπως δεν καταλαβες, οτι με εσενα εχασα τον χαρακτηρα μου.
Εχασα εμενα.
Αλλα ελεγα,αλλα εκανα και αλλα ενιωθα.
Κρατηθηκα απο εσενα
ΕΞΑΡΤΗΘΗΚΑ απο εσενα
γεννησα ανοητες ελπιδες
και εφτασα ως εδω.
Αλλα,τα λαθη μας και τα παθη μας
ειναι αυτα που μας μαθαινουν την ζωη.
Tωρα πια,μετα την αλλαγη
βλεπω με αλλα ματια.
Μα,παλι γυρνω στο παρελθον
γιατι με πνιγει η απογνωση.
Νομιζα,πως ηξερες τι ενιωθα.
Σου ειχα μιλησει,για τα συναισθηματα μου.
Αυτα που ελεγα,δεν ηταν θεατρινισματα οπως λες
Ηταν συναισθηματα,ηταν αγαπη.
Και θυμαμαι που με ρωτησες
γιατι σε κοιταω.
Αν ηξερες ομως,τι σημαινουν τα ματια σου για εμενα..
αν γνωριζες,ποση αξια εχουν
δεν θα το ρωταγες αυτο.
Γιατι μπορεις να κρυψεις τα παντα,
μα την ομορφια των ματιων σου δεν μπορεις.
Ξερεις,σε εχω ακομη αναγκη
μα δεν προκειται να σε παρακαλεσω
να σε πιεσω
να σε γυρεψω..
Αν ηθελες πραγματικα,θα με κρατουσες.
Αν αντεχα,θα εμενα.
Λες,πως θα μεινουμε φιλοι.
Ισως.
Δεν μου κανει εντυπωση,ουτε με στεναχωρει.
Να ξερεις απλα,πως στα ματια σου
κρυβεις τον ουρανο με τα αστρα
και πως με το χαμογελο σου
δινεις ελπιδα για τον ερωτα.
Και μη ξεχασεις ποτε,
πως ολη η ομορφια της ζωης
βρισκεται σε 2 αθανατες λεξεις
''Σε Αγαπω''
Στο ειπα,το ειπες
το ενιωσα,το ενιωσες
εισαι ευτυχισμενος.
Αυτο,στο εμαθε η Δαναη.
Μη την ξεχασεις.

ΠΡΟΣΟΧΗ!
Ανακοινωση!
Χασαμε την αθωοτητα!
Μηπως την ειδατε?
Διδεται αμοιβη,σε οποιον την εντοπισει.
Ή σε οποιον την εχει ακομη (:

Δεν υπερβαλλω ρε φιλε.Μη γελας.
Την χασατε.Την εχασα.
Δυστυχως.
Οταν ημουν μικρη,σαν ολα τα παιδια
ειχα αυτο που λεμε αθωοτητα.
Τοτε,βεβαια δεν το εκτιμησα.
Κατι το εκτιμας,μοναχα οταν το χανεις.
Τοτε λοιπον,ναι για οταν ημουν αθωα σου λεω
ειχα κατι που τωρα δεν εχω.
Την ξεγνοιασια.
Ημουν κατι,που τωρα δεν ειμαι.
Ημουν παιδι.
Τωρα?
Τωρα ειμαι μικρομεγαλο.
Δεν χαιρομαι για αυτο,μα προσαρμοστηκα.
Δεν το γουσταρω,μα συμβιβαστηκα τελικα.
Αλλα,που στο διαολο παμε?
Τι κανουμε?
Καπνιζουμε,πινουμε,τρυπιομαστε με συριγγες,
κανουμε σεξ απο τα 14-15,ουτε καν ερωτα!Σεξ.
Βριζουμε χειροτερα απο 45ρηδες,τα θελουμε ολα δικα μας
τα σπαμε ολα για την επανασταση μας και καλα
και εχουν την αφελεια ακομη να μας αποκαλουν παιδια.
Και εχουμε το θρασος και το δεχομαστε.
Προσεχε φιλε δεν κανω προσωπικες επιθεσεις.
Ιδια ειμαι.Ιδια καταντησα.
Σαν καταντια το βλεπω.Συγχωρα με αν σε ενοχλει.
Η αληθεια,παντα πειραζει γαμωτο.
Αλλα ποιο το νοημα,να κρυβομαι πισω απο μασκες?
Κρυφτηκα για καιρο.
Και τι καταλαβα?
Ξερεις,βεβαια χαιρομαι για ενα μοναχα λογο.
Ισως,ισως να ειμαι λιγο καλυτερα απο τα υπολοιπα ''παιδια''.
Γιατι ονειρευομαι ακομη,γιατι παλευω για τα ονειρα μου
γιατι δεν κοβω το νημα της ζωης μου
για να αγγιξω τον θανατο,
ετσι ,για το γαμωτο,για την ανδρεναλινη.
Ακομη,γιατι ονειρευομαι κοιτωντας τα αστρα ή το φεγγαρι
γιατι ακομη πιστευω σε εναν πριγκηπα που θα μ'αγαπησει
και μακαρι,γαμωτο να βλεπατε οτι βλεπω.
Και μακαρι να υπαρχουν και αλλα ατομα σαν εμενα.
Ισως χαζα,ισως τρελα,ισως παιδια,
ισως ΑΝΘΡΩΠΟΙ.
Γιατι,μου λειπουν ρε γαμωτο τετοια ατομα απ'την ζωη μου.
Βαρεθηκα τις κοινοτυπες συζητησεις.
Καλλυντικα,ρουχα,κοσμικα,γκομενοι,πολιτικη,θανατο.
Ονειρευτειτε γαμωτο!
ΖΗΣΤΕ!
Και βρειτε μου την αθωοτητα.
Παρακληση.
Βρειτε την..

Υπαρχει ενα ρητο,παροιμια δεν ξερω τι
που λεει πως απ'τα λαθη μας μαθαινουμε.
Μουφα ειναι,φιλε.
Τα λαθη που εκανα στα 14
στα θεματα ερωτα,φιλιας
σε θεματα δηθεν σημαντικα για εμενα
τα ιδια κανω τωρα,που ειμαι 16.
Ενιωσα μονη μου,νιωθω μονη μου,ειμαι μονη μου.
Αλλα,γιατι να φοβηθω την μοναξια?
Γιατι να αποφυγω τον πονο,τα βασανα?
Δεν ειναι κακο να βασανιζεσαι.
Να το θυμασαι αυτο,φιλε.
Κακο ειναι να μην εκτιμας τα οσα σου εχει δωσει
αυτη η ζωη,
που ολο πουτανα την λες
και ολο τα ποδια της φιλας.
Και τι καταφερνεις ρε φιλε,
με την μιζερια και τα παραπονα?
Και εσυ τα λαθη σου,τα επαναλαμβανεις,βλεπω.
Λες και εχεις κερδισεις τιποτα.
Ισα-ισα με το να μετρας τα δευτερολεπτα ως τον θανατο
δεν κερδιζεις απολυτως τιποτα.
Παρτο χαμπαρι.
Αν θες να εισαι σωστος,κανε την επανασταση ζωντας
οχι πεθαινοντας.
Τις σιχαινομαι τις υπεκφυγες γαμωτο σου.
Γιατι,ενα δεν εχεις καταλαβει.
Σε βαλανε εδω και ας μη το γουσταρες.
Επιλογη σου ομως ειναι
το αν θα πας μπροστα ή αν θα μεινεις καρφωμενος στο ιδιο σημειο.
Να περιμενεις τι?
Τον θανατο που ισοδυναμει με φυλακη.
Βεβαια,υπαρχουν πολλοι,ισως και εσυ
που τον θανατο τον θεωρουν ελευθερια.
Εμενα μου μαθανε και τα βιβλια και οι γονεις
μα και εγω η ιδια,απ'την ζωη αυτο εμαθα
πως για την ελευθερια πρεπει να πολεμας.
Οχι να φευγεις.
Ουτε τους κινδυνους να αποφευγεις.
Αν ρωτας εμενα
αν θα διαλεγα τον θανατο
ως λυση διαφυγης
ή κατι τετοιο,
η απαντηση μου ειναι οχι.
Δεν εχει να κανει με τον φοβο του θανατου
-και αν πεθανω,δηλαδη τι εγινε?-
εχει να κανει με το οτι εγω
απ'τον θανατο δεν περιμενω να μαθω τιποτα.
Εμαθα εδω την αγαπη,τον πονο,τον ερωτα
γνωρισα την φιλια,το παθος
γνωρισα τι σημαινει να ζεις,να γελας,να κλαις
ειδα τα αστερια,τον ηλιο,το φεγγαρι
εγινα φιλη με την θαλασσα.
Και ολα αυτα εξ αιτιας της ζωης.
Τι να περιμενω απ'τον θανατο δηλαδη?
Οταν θελησω λιγη ξεκουραση
βλεπουμε.;)

Περισσοτερο για εμενα
παρα για εσας.(:

Τη ζωη,απο κοριτσι μικρο οταν ημουνα
με μαθανε να την εκτιμω,να την αγαπω και πανω απ'ολα να την σεβομαι.
Για να με σεβαστει και αυτη.
Και πραγματι,ετσι πορευομαι.
Παραπονο δεν εχω.
Ισα-ισα μου φερθηκε ομορφα.
Μα και εγω την λατρεψα.
Θεο δεν ειχα,Θεο την εκανα.
Πιστευω σε αυτη,ειλικρινα.
Μα,τωρα τελευταια την χανουμε την ζωη.
Γλιστραει απ'τα χερια μας και δεν μπορουμε να την σταματησουμε.
Χαραμιζομαστε σε εφημερους ερωτες
γιατι δεν βρισκουμε την αγαπη.
Την βρισκουμε με ψευτικες χαρες
γιατι κρυψαμε τις αληθινες.
Για την ευτυχια δεν μιλαω,καν.
Την αντικαταστησαμε με την μιζερια.
Την εχουμε σαν δικαιολογια,μπρος σε ολα τα κακα μας.
Πουλαμε τσαμπουκα και φοβο
για να κρυψουμε τις δικες μας ανασφαλειες.
Την γλωσσα,την εχουμε μονο για να γλυφουμε τους γυρω μας.
Το σαλιο μας,δεν κανει πια ουτε για φτυσιμο.
Πνιγομαστε!Ποναμε!Το χαιρομαστε!
Μη μου κατηγορησεις την ζωη,μοναχα.
Δεν φταιει.
Φταις εσυ,φταιω εγω.
Τι καναμε?
Ζωη σε χασαμε.
Και τωρα το πληρωνουμε.
Ζηλευουμε την ευτυχια,την αγαπη,τον ερωτα.
Μα παρτε το χαμπαρι.
Ζωη θα υπαρχει
οσο πιστοι σ'αυτη υπαρχουν.
Και εγω ειμαι πιστη,φανατισμενη.
Την εκανα Θεο και τωρα πια δεν την πουλαω.
Εσεις?

Συναντησα ανθρωπους πολλους στην ζωη μου.
Ολοι τους διαφορετικοι,μα στο βαθος ιδιοι.
Καθε ανθρωπος εχει την δικια του ιστορια να σου πει.
Τον δικο του πονο,φοβο,παθος.
Ισως τα προβληματα τους,να μου φαινονται γελοια
μα ως ανθρωπος,ανθρωπος αληθινος με ανθρωπια
πρεπει να βοηθησω ή να συμπαρασταθω.
Ειναι υποχρεωση μου.
Ακομη και ας μην τον αγαπαω τον αλλον
ακομη και αν δεν τον νιωθω,
η συμπαθεια και η συμπονια
ειναι μεσα μου για ολους.
Μα,δεν ειμαι και τοσο καλη παρηγορητρα.
Πως αραγε να βρω τα λογια,
που να απαλυνουν τον πονο ?
Απ'την αλλη,μην νομιζεις πως το παιζω θυμα.
Με εχουν παρηγορησει και εμενα ανθρωποι λογιων-λογιων.
Καποιοι ηταν φιλοι,αλλοι παλι συντροφοι
αλλοι γνωστοι,ενω αλλοι αγνωστοι.
Ολοι ειχαν κατι να πουν,εναν λογο παρηγοριας.
Συνηθως εμοιαζαν μεταξυ τους,τα οσα λεγανε.
Μεσα μου ομως,καλυτερα δεν ενιωσα.
Τα λογια δεν βοηθησανε,ισως προκαλεσαν ακομη και πονο περισσοτερο.
Αθελα,βεβαια.
Δεν κατηγορησα,γιατι να το κανω?
Αντιθετα ευχαριστω επρεπε να πω
και πραγματι ειπα.
Μα,οι ανθρωποι ειναι ως φαινεται ανοητα οντα.
Δεν εχουμε ακομη καταλαβει πως την μονη παρηγορια
μπορουμε να την βρουμε στην αγαπη.
Ερωτικη ή φιλικη
δεν παυει φιλε μου,να λεγεται αγαπη.
Και αν αγαπας καπως παρηγορεισαι.
Αν αγαπας και αγαπιεσαι ομως
δεν χρειαζεσαι τιποτα αλλο απ'την ζωη.
Να θυμομαστε,οποτε φιλε
πως ο εαυτος μας ειναι ο καλυτερος φιλος
και η αγαπη η καλυτερη παρηγορια.
Αν πορευτουμε ετσι
ισως οταν φτασουμε διπλα στον θανατο
να νιωσουμε μια αδιακοπη χαρα.
Και τοτε να μην ξεχασεις να πεις
ενα ευχαριστω στην πουτανα την ζωη
που τοσο μας την σπαει ωρες-ωρες.

Ατομα που μου σταθηκαν,μα δεν σταθηκα οπως επρεπε
ειναι ο Σταυρος,η Κατερινα,ο Παυλος,η Ελενη.
Ευχαριστω παιδια,για ολα.
Ειπαμε ομως.Δεν ειμαι καλη παρηγορητρα.

Απαισιοδοξια,μιζερια,κλαψα.
Το γουσταρεις,ετσι?
Με βρισκεις τραγελαφικα χαρουμενη.
Μπορει και γελοια.
Σε βρισκω επικινδυνα βαρετο.
Γιατι ετσι οπως ζεις,καπως ετσι θα πεθανεις.
Σε ανοητες παραλλαγες.
Και δεν θα χυθει ουτε ενα δακρυ.
Δεν θα ακουστει ουτε ενας λογος.
Λυπαμαι για εσενα.
Για τα χρονια που χανεις
και ακομη
για την ζωη που γλιστραει μεσα απο τα δαχτυλα σου.
Τα χρονια περνανε και πανε χαμενα.
Ολα ιδια,ιδια,ιδια.
Δεν τα αγαπας,μητε τα εκτιμας.
Δεν κοιτας τον ηλιο
δεν σου λενε τιποτα τα κυματα
δεν πιστευεις στην ευτυχια
δεν πιστευεις στην ζωη.
Πραγματικα σε λυπαμαι.
Ισως πεθανω νωριτερα απο εσενα
αλλα εγω θα αφησω πισω μου
μια ανασα μοναξιας.
Ενω εσυ,ενα αναστεναγμο ανακουφισης
Γιατι εγω θα εχω ζησει..
εσυ πιστευεις πως την ζωη με τον θανατο θα την συναντησεις!
Ποσο λαθος κανεις..

Αφιερωμενο σε οσους δεν εκτιμουν την ζωη.
Και σε οσους,τον θανατο προσδοκουν για να ζησουν.

Ενα μυστικο που θα το ξερεις μονο εσυ και εγω.
Τωρα ειμαι ελευθερη,ελευθερη,ελευθερη.
Το φωναζω και το χαιρεται η ψυχη μου.
Γελαω μπρος στα μουτρα σας,γιατι εγω εχω κατι που εσεις..
ναι,για εσας μιλαω,που εσεις οι δηθεν επαναστατες
δεν θα εχετε ποτε!
Αυτη ειναι η περιβοητη Ελευθερια.
Την εχεις ακουσει πολλες φορες,την εχεις ζηλεψει
την εχει ποθησει η ψυχη σου οσο τιποτα αλλο
εχεις παλεψει για αυτη,την εχεις μαθει απ'τα βιβλια και τα τραγουδια
μα ποτε δεν την ενιωσες την γαμημενη στο πετσι σου!
Μονο εσυ και εγω ομως,τωρα θα ξερουμε
ποσο εχω ζηλεψει τον αετο
που περηφανος εφτασε πετωντας τον ηλιο.
Moναχικα ελευθερος.
Και ξερεις,εσυ και εγω παλι το ξερουμε μοναχα
πως οι ανθρωποι,ναι για εμας μιλαω προτιμησαμε την μοναξια απ'την ελευθερια.
Αλλα,εγω φιλαρακι τωρα ειμαι ελευθερη.
Ετσι νιωθω.
Μπορεις να με μισησεις,αλλα δεν μπορεις να με αγγιξεις.
Και αν θα'ρθει καιρος που θα λετε για εμενα πολλα χωρις να ειμαι παρουσα
ή ακομη ο καιρος που επι του πτωματος μου θα πατατε νιωθωντας την λυτρωση
εγω θα ειμαι μακρια.
Και βλεφαρο,δεν θα ριχνω καν σε εσας.
Και μπορει να νιωσεις ακομη τοτε,το αιμα να σφυροκοπαει στις φλεβες σου.
Θα΄ναι επειδη θα σε κυριευει ο θανατος.
Και τοτε θα παγιδευτεις στην μεγαλυτερη μοναξια.
Οχι Ελευθερια.Μη τα μπερδευεις.
Το κανανε πολλοι και οι καιροι δυσκολεψανε.
Ελευθερος σου λεω,ειναι ο αετος που εφτασε στον ηλιο.
Και οχι μονο εφτασε,μα ηταν και περηφανος.

Χανομαι..

Βρες μου μια κλεψυδρα βρε φιλε και ασε με να γυρισω τον χρονο πισω,τοτε που σ'αγαπησα.
Παλι θα διαλεγα να σ'αγαπησω,μα υστερα θα φερομουν διαφορετικα. Θα πετουσα στα σκουπιδια και τους εγωισμους και τα θελω μου. Τωρα ειναι αργα,το λες και εσυ βρε φιλε μου.
Τα εκανα τα λαθη μου,για να μην παραδεχτω την αληθεια. Και μια ειναι η αληθεια.Βαλτο στο νου σου,για τα καλα.Σ'αγαπησα και σ'αγαπω.Μεγαλες κουβεντες,ενος ανθρωπου μαλλον τιποτενιου.
Δεν ξερω πως συνεβη.Πως εγινε.Ειναι πανω απο τις δυναμεις μου,για να το εξηγησω.Και ποια ειμαι εγω,στο κατω-κατω να εξηγησω τον ερωτα,αρχικα και υστερα την αγαπη?
Μου λες πως ειναι αργα.Πως ολα τελειωσανε.Πως ομως να ξεχασω τα ματια σου και τον τροπο που με κοιταζανε?Σ'αυτα τα ματια που κρυβεται τοση ζωη,τοση αγαπη,τοση λαχταρα για ζωη.Πως να ξεχασω,αραγε τον χτυπο της καρδιας σου,καθως ημασταν αγκαλιασμενοι?Ή τα φιλια σου που μου χαρισαν την λυτρωση. Σε εχω νιωσει πολυ και ας σου φαινεται παραξενο.Και εμενα μου φαινεται,μην νομιζεις.Ειναι λιγος ο καιρος.Mα ποιος θα κρινει ποιος ειναι ο σωστος καιρος για να αγαπηθουνε 2 ανθρωποι?Εμεις ετυχε και αγαπηθηκαμε.Γιατι θεμα τυχης ηταν.Μπορει και ατυχιας,αν το πιστευεις.
Ξερω οτι μπαινεις στο blog.Πρεπει να ξερεις,εχω αναγκη να ξερεις καποια πραγματα,που ισως να μην σου πω ποτε.Απο αδυναμια,ισως και απο φοβο για το πως θα αντιδρασεις.Λενε πως κατι το εκτιμας οταν το χανεις.Οχι,εγω σε εκτιμησα προτου σε χασω και ας μην το δειχνω ψυχη μου.Εισαι σπανιο πλασμα και ειχα την τυχη να σε γνωρισω.Και μ'αγαπησες.Η ψυχη μου το χαρηκε.Εισαι ονειρο για εμενα.Φιλος,συντροφος,ΑΝΘΡΩΠΟΣ.Σε χρειαζομαι.Μονο με σενα μπορω να νιωσω ασφαλεια,αγαπη και πληροτητα. Ξερεις να με ηρεμεις,να με προκαλεις,με λιγα λογια να με κανεις οτι θελεις.Και μ'αρεσει αυτο σε εσενα.Και αν στην αρχη ησουν παιχνιδι,τωρα εισαι τροπος ζωης.
Θελω να πω πολλα ακομα..για καθε μας στιγμη..καθε μας λεπτο..καθε μας τσακωμο.Θελω ακομη ομως να σου πω,πως δεν εχω αγαπησει αλλον ετσι.Με τρομαζει αυτο που νιωθω,μα μαζι σου ξεχναω και φοβους και ορια και δισταγμους.Γιατι οταν ειμαι μαζι σου,υπαρχεις μονο εσυ και οσα νιωθω.Και σε αυτα,καλως ή κακως περιλαμβανεται και η ζηλεια,η αναγκη για επιβεβαιωση των οσων νιωθεις,η κτητικοτητα.Και ισως ολα αυτα να σε κουραζουν μα η σκεψη πως λες σε καποια αλλη οτι λες σε εμενα με τρελαινει.Στ'αληθεια.
Αν νομιζεις πως ειναι αργα,μπορεις να φυγεις.Δεν θα σου αλλαξω γνωμη.Μπορεις.Αλλα φυγε εσυ.Εγω δεν νιωθω,οτι τελειωσε κατι.Εχω πολλα να σου δωσω ακομη,εχεις πολλα να δεις.Και ξερω οτι και εσυ εχεις πολλα να δωσεις.Γιατι ακομη και αυτη την στιγμη αν σε παρω ενα τηλεφωνο και σου πω,πως σε χρειαζομαι εσυ θα τρεξεις,κοντα μου.Γιατι μπορει μαζι να μαλωνουμε αλλα και χωριστα δεν μπορουμε να υπαρξουμε.
Μη γελασεις με ολα αυτα.
Παραληρημα πονου και απουσιας ειναι.
Μα πανω απο ολα,απογνωσης.Απογνωση για εμενα.

Θελω να φυγω μακρια..

Ειναι η αναγκη για φυγη που νιωθω συχνα τωρα τελευταια..
Περασανε πολλα ατομα απ'τη ζωη μου.Και ως φιλοι και ως συντροφοι. Οι πιο πολλοι φυγανε.Αφησα να φυγουνε.Δεν μετανιωσα ουτε στιγμη.Δεν γουσταρω να κολλαω σε τελειωμενες σχεσεις.Και ετσι φευγω νωρις.
Δεν εχω ανοιχτει και σε πολλους. Κρυβομαι συχνα πισω απο μασκες και ρολους.Το γουσταρω. Γιατι να τους δειξω,ρε φιλε οσα νιωθω?Γιατι να δειξω τον πονο ή τον φοβο?Ισα-ισα παιζοντας την ανετη,τα ατομα που ειναι διπλα μου ειναι ευχαριστημενα.Δεν βαζουν σκοτουρες στο νου τους,μου λενε τα δικα τους και ολα καλα.Χα.
Οχι μαγκα μου,δεν εχω παραπονο. Σου το'πα και πριν δεν μετανιωσα για τιποτα. Μονο για ενα πραμα.Αφησα ευκαιριες που μου προσεφερε η τυχη να φυγουν.Απο εγωισμο,μα πιο πολλες φορες απο συναισθημα. Θα μπορουσα τωρα,ναι τωρα που σου μιλαω, να εχω ατομα διπλα μου που να μ'αγαπανε.Να σκοτωνουν για μενα και να σκοτωνω για αυτους.Αλλα οχι.Προτιμησα να μεινω με ατομα που ναι μεν αγαπαω αλλα που δεν αγαπιεμαι.Και οταν αγαπας,να πουμε,χωρις ανταποκριση ειναι σαν να μιλας και να μην ακουγεσαι.
Στερεψε και η εποχη της αθωοτητας. Ή μηπως της ηλιθιοτητας?Δεν περιμενω τον φλογερο ερωτα,την μεγαλη αγαπη,την τελεια κολλητη,τον πριγκηπα στο ασπρο αλογο.Δεν περιμενω αυτα για να πω οτι ναι ειμαι ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ,οτι ΖΩ! Ασε,που τα βρισκω και λιγο περιττα.Ασχετο που αλλες στην ηλικια μου...τελος παντων.Δεν ειμαι σαν τις αλλες.
Δεν ονειρευομαι αγαπη και ειρηνη για ολο τον κοσμο.Μαλακας δεν ειμαι και ουτε γουσταρω να χασω την ζωη μου ψευτογελωντας.
Επελεξα,ισως κακως να ζω τις στιγμες και να τις στραγγιζω.Εχω κανει την ευτυχια,την ζωη και τον θανατο δρομους κοντινους που θα τους περπατησω με περηφανια και αξιοπρεπεια.Πανω απο ολα αυτα μετρανε αδερφε μου.
Ενα πραγμα σας ζηταω.Ως χαρη γαμωτο μου.Βρειτε μου μερη απομακρυσμενα,για να ξεφευγω να χανομαι.Να ξεφευγω λιγο απο το ψεμα,την μιζερια,τον φθονο και τον πονο.
Γιατι πριν μου γινουν συνηθεια..πρεπει να φυγω μακρια.Θελω να φυγω μακρια. Ισως να ειμαι με τους δηθεν ασυμβιβαστους.Αλλα και εσυ ρε φιλε,να το ξερεις και εσυ ΔΗΘΕΝ εισαι.Τουλαχιστον εγω..ειμαι ΚΑΙ ασυμβιβαστη.Θελω να φυγω μακρια.Πριν μου γινουν συνηθεια.Δεν θελω γιατρεια.Μονο να φυγω μακρια.

Οδος Ονειρων.

Μενω στην Οδο Ονειρων..
Δεν εχει διαφορα με τους αλλους δρομους.Ειναι ενας δρομος,τυπικος σαν τους αλλους.Σαν ολες τις μικρες συνοικιες.Με παιδια,με ερωτευμενα περιστερια,με τυπικες νοικοκυρες,με σπιτια που κρυβουν αγαπη και πονο και μια κρυφη θεση για τον καθενα μας.
Οι νυχτες ισως εκει ειναι χειροτερες απ'οτι στους αλλους δρομους. Κοιταμε τα αστερια,που πεφτουν σαν βροχη,συχνα και δεν ειναι λιγες οι φορες που θρηνουμε για τα χαμενα μας ονειρα. Ισως αυτος ο δρομος ειναι ενα κλουβι για ολους μας. Υποκρινομαστε.Ειμαστε παγιδευμενοι σε μια ζωη που δεν την ζουμε οπως θελουμε.
Σ'αυτο το δρομο γεννιομαστε,ζουμε,αγαπαμε,πεθαινουμε.
Η ζωη ξεφτιζεται σε αυτο το δρομο.
Δεν μοιαζει πλεον με παιχνιδι.
Γιατι παντα ξεχναμε πως το ονειρο ειναι μονο μια στιγμη.
Ολες οι αλλες οι στιγμες..απελπισια..

Σε ερωτευτηκα και ηταν στα αληθεια,ξαφνικο. Απ'τη ζωη μου,δεν θυμαμαι ποτε να ζητησα ενα συντροφο,μια αληθινη αγαπη,εναν παθιασμενο ερωτα.Δεν ειναι το στυλ μου.Καταλαβαινεις.Ηθελα να εχω τους φιλους μου,τον χαβαλε μας,την μαγκια μας,να περναμε και να ειμαστε καλα. Και ομως,οταν γνωρισα εσενα ανατραπηκαν ολα.
Στην αρχη τρομαξα,δειλιασα,μπερδευτηκα.Περιμενα να χαθει αυτο που ενιωθα.Aλλα δεν ηταν κατι απλο.
Σιγα-σιγα,μου εγινες με τον τροπο σου απαραιτητος.Επρεπε να μου μιλας.Επρεπε να με αγγιζεις.Για να νιωθω καλα.Εξαρτηθηκα απο εσενα.Δεν ειχα ματια για αλλον. Οταν φιληθηκαμε 1η φορα νομιζα πως εβλεπα καποιο ονειρο ή ειχα καποια παραισθηση αποτελεσμα μεθης απ'τον ερωτα μου για εσενα.
Εχω κλαψει για εσενα,με εχω βρισει,με εχεις φτασει στα ορια μου,μα ποτε δεν μετανιωσα για τιποτα.Εισαι οτι καλυτερο θα μπορουσε να ερθει στην ζωη μου.Αγαπω τα παντα επανω σου και ας μη το δειχνω.Και ας θυμωνω..και ας γινομαι επιπολαιη.Λατρευω καθε κινηση σου,καθε λεξη,καθε εκφραση σου.Γιατι ολα αυτα,ειναι κομματι απο εσενα.
Τωρα πια σε εχω μαθει. Ξερω ποτε θυμωνεις,ποτε με σκεφτεσαι,ποτε με θελεις.Τωρα πια,σ'αγαπω περισσοτερο απο ποτε. Μεγαλη κουβεντα,μα γινεται μικρη οταν εχεις περασει με καποιον ανθρωπο τοσα πολλα.Δεν πονεσαμε λιγο,δεν κουραστηκαμε λιγο,δεν αγαπησαμε ουτε και δοθηκαμε λιγο.
Δεν γουσταρω να λεω τι νιωθω. Αλλα εσυ το αλλαζεις και αυτο.Με ελεγχεις,ειπαμε.Και ξερω πως αν σε χασω οριστικα,θα χαθω και εγω.
Ναι γλυκε μου αντιπροεδρε..
Σ'αγαπησα και σ'αγαπω.
Και ας το βρισκεις ανοητο.
Και ας το εβρισκα ανοητο (:

-Φοβαμαι την μοναξια..
-Φοβαμαι οταν καποιος μου λεει σ'αγαπω.Βλεπεις,δεν ξερω αν το εννοει..,δεν ξερω τι θελει
-Φοβαμαι τον θανατο οσων αγαπω
-Φοβαμαι τους συμβιβασμους..
-Φοβαμαι την ηρεμια.Καποτε,θα τελειωσει.
-Φοβαμαι την ησυχια.
-Οπως ειπε και ο Παπακωνσταντινου: Φοβαμαι αυτα που θα γινουν για εμενα,χωρις εμενα
-Φοβαμαι την ανασφαλεια.
-Φοβαμαι το παρελθον.
-Φοβαμαι τις εφημερες σχεσεις μα και τους μεγαλους ερωτες
-Φοβαμαι μηπως χασω τον εαυτο μου,με το που περασει η ηλικια των 16.
-Φοβαμαι μηπως καταντησω σαν αυτους που βριζω.
Φοβαμαι...
Καντε κατι..

Θα νικησουμε..

Γαμωτο. Πνιγομαι. Ειμαι δεκαεξι. Πως με διαλυετε,ετσι?
Ειμαι μονο δεκαεξι γαμωτο σας.
Λογια,λογια,ολο λογια. Λογια και υποσχεσεις. Μονο αυτα μας απομειναν. Οι πραξεις πουθενα.Σε αυτες ''κολλαμε''. Βαρεθηκα ρε. Βαρεθηκα την μιζερια,το βολεμα,τις υποσχεσεις,τα ιδια λογια,τις ιδιες κινησεις,την ιδια κολαση. Ενταξει. Πρεπει να το δεχτω. Καιρος δεν ειναι? Το συστημα με εχει επιταξει.Οχι μονο εμενα,δηλαδη.Ολους.
Δε θα σας κανω ομως την χαρη. Μη περιμενετε απο εμενα ουτε υποκλισεις,ουτε ευχαριστιες.
Ουτε καν θα σας φτυσω,ομως.Δεν χαραμιζω το σαλιο μου,για εσας.
Νιωθω μεγαλη απογοητευση,πανω απο ολα. Χαραμιζομαι. Χαραμιζομαι σε ανωφελες σχεσεις,σε ασκοπες πραξεις μα περισσοτερο,χαραμιζομαι σε αυτη τη χωρα. Η Ελλαδα ειναι χωρα μου.Την αγαπω. Τωρα αν γουσταρετε,πειτε με και φασιστρια.Ουτε που με νοιαζει. Την αγαπω λοιπον,την Ελλαδα.Αλλα αυτη η κατασταση δεν αντεχεται. Δεν υπαρχει παρον,ουτε μελλον.Δεν γινεται να μενουμε κολλημενοι σε ενα παρελθον.
Αλλα φτανει μαγκες μου. Πολλα ειπατε,πολλα κανατε.Μας εξευτελισατε και το χαρηκατε.Αλλα εχουμε αρχισει και ξυπναμε.Γινομαστε και παλι κυριαρχοι πανω απο ολα του εαυτου μας. Δεν λεω πως θα αλλαξει κατι. Το ειπα πολλες φορες και βγηκα λαθος.Δεν εχω πια αυταπατες.Απλα λεω πως ξυπναμε. Και αργησαμε και να το κανουμε.
Την δικια μας την γενια,την περιμενουν τα χειροτερα.Η δικια μου η γενια θα πραξει τα καλυτερα.
Οπως ειπε και ο Ασιμος σε ενα τραγουδακι του..
venceremos..venceremos ;)

Λαθος Ζαριες

Δεν επαιξα καλα με την ζωη. Μου εδωσε ευκαιριες που τις χαραμισα. Κυριως απο δειλια και απο φοβο μη ξεβολευτω. Γιατι βρε φιλε ,οπως και να το κανουμε το βολεμα ειναι βολεμα. Δεν ηρθα να σου κλαφτω.Δεν ειμαι απο αυτες. Ισως να με θεωρεις ηδη αλητισσα. Στην πορεια θα καταλαβεις ομως οτι λαθος σκεφτεσαι για μενα. Ισα-ισα βρε αδερφε.Απ'τη ζωη μου παραπονο δεν εχω. Εχω την δυνατοτητα να βλεπω τον ηλιο,τον ουρανο,τα αστρα..να ακουω τα γελια,τις φωνες,να γευομαι την αγαπη να νιωθω τον ερωτα. Ειδες?Αθεραπευτα ανοητη.Οχι ρομαντικη.Σου λεω.Ανοητη.
Ομως που λες,ειχα εναν φιλο..τωρα με εχει αφησει. Ηταν απ'τους δηθεν.Ξερεις.Μου ειχε δωσει ομως συμβουλες καλες,κατα καιρους.Που τις εχω φυλαξει σε μια ακρη του νου μου. Μου ελεγε λοιπον πως η ζωη ειναι παιχνιδι.Σαν μονοπολυ.Σε βαζουν σε ενα μερος χωρις να το θες.Αλλα μπορεις να προχωρησεις μπροστα ή και να γυρισεις πισω αναλογα με την θεληση σου.Αν προχωρησεις,θα γνωρισεις κατι καινουριο ισως ομως επικινδυνο ενω αν γυρισεις πισω,θα εισαι ασφαλης.Βολεμενος οπως ελεγα και πριν.Ετσι λοιπον πορευτηκα.Τη ζωη σαν παιχνιδι την ειδα.
Ομως πες,πως εγω δεν ειχα ρεντα.Εχασα πολλες φορες.Εδιωξα ατομα απ'την ζωη μου.Βαζοντας ως ασπιδα μου τις δικες μου αδυναμιες.Προσπαθωντας παντα,να εχω την τελευταια λεξη.Τον τελευταιο λογο.'Η αν θες επειδη εχω και ερωτα μεγαλο με το θεατρο,την τελευταια πραξη.Δεν επαιξα τιμια.Δεν φερθηκα καλα,ουτε στην ιδια την ζωη ουτε και σε ατομα που θα επρεπε να εχω εξυψωσει στα αστρα του δικου μου ουρανου. Ξερεις ρε φιλε,μηπως υπαρχει κανενος ειδους κομπλεξ,που οτι αγαπας το διαλυεις?Γιατι εγω,αυτο κανω.Γνωριζω,συμπαθω,αγαπω,ειρωνευομαι,διαλυω,διωχνω.Και παλι απ'την αρχη.
Μια απορια εχω.Γιατι διελυσα την ζωη μου?Γιατι?
Α.Και καλησπερα σας.
Ελπιζω να εχουμε μια ευχαριστη συμβιωση=)