Τρίτη 9 Ιουνίου 2009

Χανομαι..

Βρες μου μια κλεψυδρα βρε φιλε και ασε με να γυρισω τον χρονο πισω,τοτε που σ'αγαπησα.
Παλι θα διαλεγα να σ'αγαπησω,μα υστερα θα φερομουν διαφορετικα. Θα πετουσα στα σκουπιδια και τους εγωισμους και τα θελω μου. Τωρα ειναι αργα,το λες και εσυ βρε φιλε μου.
Τα εκανα τα λαθη μου,για να μην παραδεχτω την αληθεια. Και μια ειναι η αληθεια.Βαλτο στο νου σου,για τα καλα.Σ'αγαπησα και σ'αγαπω.Μεγαλες κουβεντες,ενος ανθρωπου μαλλον τιποτενιου.
Δεν ξερω πως συνεβη.Πως εγινε.Ειναι πανω απο τις δυναμεις μου,για να το εξηγησω.Και ποια ειμαι εγω,στο κατω-κατω να εξηγησω τον ερωτα,αρχικα και υστερα την αγαπη?
Μου λες πως ειναι αργα.Πως ολα τελειωσανε.Πως ομως να ξεχασω τα ματια σου και τον τροπο που με κοιταζανε?Σ'αυτα τα ματια που κρυβεται τοση ζωη,τοση αγαπη,τοση λαχταρα για ζωη.Πως να ξεχασω,αραγε τον χτυπο της καρδιας σου,καθως ημασταν αγκαλιασμενοι?Ή τα φιλια σου που μου χαρισαν την λυτρωση. Σε εχω νιωσει πολυ και ας σου φαινεται παραξενο.Και εμενα μου φαινεται,μην νομιζεις.Ειναι λιγος ο καιρος.Mα ποιος θα κρινει ποιος ειναι ο σωστος καιρος για να αγαπηθουνε 2 ανθρωποι?Εμεις ετυχε και αγαπηθηκαμε.Γιατι θεμα τυχης ηταν.Μπορει και ατυχιας,αν το πιστευεις.
Ξερω οτι μπαινεις στο blog.Πρεπει να ξερεις,εχω αναγκη να ξερεις καποια πραγματα,που ισως να μην σου πω ποτε.Απο αδυναμια,ισως και απο φοβο για το πως θα αντιδρασεις.Λενε πως κατι το εκτιμας οταν το χανεις.Οχι,εγω σε εκτιμησα προτου σε χασω και ας μην το δειχνω ψυχη μου.Εισαι σπανιο πλασμα και ειχα την τυχη να σε γνωρισω.Και μ'αγαπησες.Η ψυχη μου το χαρηκε.Εισαι ονειρο για εμενα.Φιλος,συντροφος,ΑΝΘΡΩΠΟΣ.Σε χρειαζομαι.Μονο με σενα μπορω να νιωσω ασφαλεια,αγαπη και πληροτητα. Ξερεις να με ηρεμεις,να με προκαλεις,με λιγα λογια να με κανεις οτι θελεις.Και μ'αρεσει αυτο σε εσενα.Και αν στην αρχη ησουν παιχνιδι,τωρα εισαι τροπος ζωης.
Θελω να πω πολλα ακομα..για καθε μας στιγμη..καθε μας λεπτο..καθε μας τσακωμο.Θελω ακομη ομως να σου πω,πως δεν εχω αγαπησει αλλον ετσι.Με τρομαζει αυτο που νιωθω,μα μαζι σου ξεχναω και φοβους και ορια και δισταγμους.Γιατι οταν ειμαι μαζι σου,υπαρχεις μονο εσυ και οσα νιωθω.Και σε αυτα,καλως ή κακως περιλαμβανεται και η ζηλεια,η αναγκη για επιβεβαιωση των οσων νιωθεις,η κτητικοτητα.Και ισως ολα αυτα να σε κουραζουν μα η σκεψη πως λες σε καποια αλλη οτι λες σε εμενα με τρελαινει.Στ'αληθεια.
Αν νομιζεις πως ειναι αργα,μπορεις να φυγεις.Δεν θα σου αλλαξω γνωμη.Μπορεις.Αλλα φυγε εσυ.Εγω δεν νιωθω,οτι τελειωσε κατι.Εχω πολλα να σου δωσω ακομη,εχεις πολλα να δεις.Και ξερω οτι και εσυ εχεις πολλα να δωσεις.Γιατι ακομη και αυτη την στιγμη αν σε παρω ενα τηλεφωνο και σου πω,πως σε χρειαζομαι εσυ θα τρεξεις,κοντα μου.Γιατι μπορει μαζι να μαλωνουμε αλλα και χωριστα δεν μπορουμε να υπαρξουμε.
Μη γελασεις με ολα αυτα.
Παραληρημα πονου και απουσιας ειναι.
Μα πανω απο ολα,απογνωσης.Απογνωση για εμενα.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου