Παρασκευή 24 Ιουλίου 2009

Mε κοιταξες εντονα και μου εδωσες τα ζαρια.
Σειρα μου να παιξω.
Οι ευκαιριες που μας προσφερει η ζωη,ειναι αρκετες.
Ελαχιστες ομως εκμεταλλευομαστε.
Πρεπει να ζουμε φιλε,να ζουμε πραγματικα.
Ποιος νοιαζεται για το τι μας περιμενει μετα τον θανατο?
Ποιος περιμενει να ζησει μετα τον θανατο?
Οι αφελεις,μοναχα.
Εχεις αναγκαστει να ζησεις.Καντο σωστα.
Και ας μη το γουσταρεις.
Κανε οτι θες.Οτι σε εκφραζει!
Μεσα σε ορια ομως.
Δειξε σεβασμο και στον αλλον.
Και ας σε πουνε τρελο ή περιθωριακο!
Στα τετοια μας,φιλε!
Εμεις την καυλα μας,θα την εχουμε κανει!
Αν εχουμε ζησει με την ψυχη μας
δεν εχει σημασια φιλε
αν θα πεθανουμε στα 40 ή στα 70.
Γιατι θα ειμαστε γεματοι.Πληρεις.
Και η πληροτητα,αν θες την γνωμη μου ειναι η μεγαλυτερη ευτυχια.
Κυνηγα τα ονειρα σου,οσο παρανοικα και να φαινονται στους γυρω σου.
Ξερεις,ποσοι μιζεροι υπαρχουν γαμωτο?
ΧΙΛΙΑΔΕΣ.
Ο καθε χαμενος και ο καθε αχρηστος
θα εχει να πει μια μαλακια.
Εσυ θα ακους ομως φιλε μου
μοναχα την ψυχη σου.
Αυτη ξερει τι θελει,αυτη ξερει τι κανει!
Να μη φοβασαι τον θανατο.
Δεν μπορει να σου κανει κακο.
Ειναι αλλη κατασταση,αλλο πραγμα.
Δεν σχετιζεται με την ζωη.
Δεν μας αφορα στην παρουσα φαση!
Αν θες,βεβαια να αυτοκτονησεις καντο.
Οι δειλοι και οι λιποψυχοι δεν με απασχολουν.
Το ξεκαθαριζω αυτο.
Κανε πραγματα τρελα,που αλλοι δεν τολμουν να τα κανουν.
Εκει θα φανει η μαγκια σου!
Μα προσεχε,μην χασεις τον ελεγχο.
Μακρια απο εξαρτησεις και μουφες.
Η ζωη ειναι μικρη,ο χρονος λιγος.
Μη χαραμιζεσαι.
Δεν αξιζει να το κανεις για κανεναν και για τιποτα.
Γελα με την ψυχη σου
αγαπησε σαν τρελος
εχε παθος για οτι αγαπας
εχε ανοιχτα τα αυτια σου και τα ματια σου!
Ακου και μαθε!
Και αν θες ακουσε με.
Να εισαι παντα και παιδι.
Κρατα λιγη αθωοτητα,θα σου χρειαστει.
Παιξε και ονειρεψου.
Παντα να ονειρευεσαι.
Σαν παιδι.
Και τον χρονο μην τον φοβασαι!
Οταν τα χρονια σου ειναι γεματα
δεν σε απασχολουν τα χρονια που περνουν.
Μη βλεπεις μονο,οτι ειναι μπροστα σου.
Μη στηριζεσαι μονο στο μυαλο σου.
Οταν βασιζεσαι στο μυαλο κανεις τα σωστα.
Οταν βασιζεσαι στην καρδια κανεις αυτα που θες.
Δεν χρειαζεται να εισαι αλανθαστος ουτε και τελειος.
Στο κατω-κατω αν προσπαθεις αυτο,μαλακια σου.
Κανεις δεν ειναι τελειος.
Γιατι και λαθος να κανεις
και τον πατο να αγγιξεις
εσυ θα εχεις πρωτα χαρει.
Θα εχεις ζησει,θα εχεις γελασει.
Θα εχεις κανει αυτο που θες,πανω απο ολα.
Ακομη,μη δεχτεις ποτε συμβιβασμους.
Ουτε στον ερωτα,ουτε στην δουλεια,ουτε στην φιλια.
Να ζητας παντα οτι σου αναλογει
και κατι παραπανω.
Να βασιζεσαι πραγματικα,μοναχα στον εαυτο σου.
Ολοι οι αλλοι,οσο καλοι και να το παιζουν
σε προδιδουν ανετα και τωρα που μιλαμε.
Αν δεν βασιστεις σε εσενα
μια ζωη θα περιμενεις απ'τους αλλους για να γινεις καποιος.
Να λες,ακομη ''συγνωμη'',''ευχαριστω'',''σ΄αγαπω''
εκει που τα οφειλεις και σε αυτους που θες να τα πεις.
Μα μη μενεις στα λογια.
Δειξε και εμπρακτα,αν το επιτρεπουν οι συνθηκες οσα νιωθεις.
Δωσε σημασια,σε οτιδηποτε σου φαινεται καθημερινο και μικρο.
Στα χρωματα,στις μυρωδιες και στα ερεθισματα.
Στον ηλιο,στο φεγγαρι,στα αστρα,στον ουρανο.
Στην βροχη και στον ανεμο.
Ακομη και σε λογια ή πραξεις που σου φαινονται συνηθισμενα.
Ενα φιλι,ενα χαδι,μια αγκαλια,μια βραδια.
Ολα αυτα,δεν τα εκτιμουμε
μα οταν τα χασουμε θα ειναι πολυ αργα.
Και αν τυχει,φιλε και παθεις κατι κακο
με την υγεια σου ή κατι παρομοιο μη φοβηθεις.
Δειξε θαρρος,τολμη,αγαπη για την ζωη.
Ετσι νικουνται τα παντα.
Και ο τελευταιος εχθρος που πρεπει να νικησει ο ανθρωπος
ειναι η μιζερια.
Γιατι αυτη μας διελυσε.
Ολα αυτα,ειναι πολλα και μπερδεμενα.
Μα,ειναι χειμαρρος σκεψεων και δεν τα θεωρω και αχρηστα.
Να κρατησεις ενα πραγμα,φιλε.
Η ζωη ειναι ενας χορος tango. Διαρκει λιγο,μα ειναι γεματος παθος.
Βεβαια,πρεπει να ξερεις και τα βασικα βηματα.



Παρασκευή 17 Ιουλίου 2009

Γιατι αποψε..γιατι αποψε να ποναω εγω?
Παλι εγω..
Γιατι να μην εχω την δυναμη να σε σκοτωσω?
Tι λυτρωση που θα ηταν και τι αγρια χαρα θα ενιωθα!
Ψαχνω την εκδικηση.
Αυτη που θα σε πονεσει πιο πολυ.
Που θα σε διαλυσει,που θα σε φερει ισως..ξανα σε εμενα.
Συγχωρα με.Γινομαι μικροπρεπης.
Μα η αγαπη μου για εσενα,ειναι μεγαλη τελικα..
Δεν ξερω τι πιστευεις για εμενα.
Με περνας για αλητισσα,για επαναστατρια
ή μηπως για ενα αγοροκοριτσο που αντιδρα οπως οι φιλοι σου?
Τι φανταστηκες?
Πως δεν θα πονουσα?Πως δεν θα με πειραζε?
Πως θα το ξεπερνουσα σαν μια μικρη παρασπονδια?
Ειμαι γυναικα,γυναικα σαν ολες τις αλλες.
Με ψυχη,με αισθηματα.
Με καρδια,ακομη και αν σου φαινεται καπως περιεργο.
Και πιστεψα σε εμας.
Εκανα ονειρα,ειχα ελπιδες
μα πανω απ'ολα ειχα διψα να κρατησω οτι ειχαμε.
Οσα νιωθαμε,ή οσα νομιζα πως νιωθαμε.
H προδωσια λοιπον,ανοιγει μια πληγη.
Μια πληγη που θα κλεισει,σαν ολες τις πληγες
μα με το παραμικρο χτυπημα,
τον παραμικρο καυγα θα ξαναματωσει.
Λοιπον,μπορεις να μου δωσεις μια ουσιαστικη απαντηση?
Με ειλικρινεια?Χωρις ασυναρτητα λογια?
Τι εφταιξε?
Ημουν πολυ ανοιχτη μαζι σου?
Ημουν ευκολη?
Τι στο διαολο εφταιξε?
Oλο ερωτησεις.Και γιατι.
Πολλα γιατι,αναπαντητα.
Μισολογα,υπεκφυγες..
Ολο αυτο ποναει,εξαντλει,πεθαινει.
Σ'αγαπαω οτι και να λεμε.
Και τωρα να'ρθεις και να πεις ενα συγνωμη
θα σε δεχτω πισω ξανα.
Θα ειναι λαθος,θα το ξερω μα θα το κανω.
Ετσι,για να ζησω την στιγμη.
Γιατι εμεις τελικα,μονο την στιγμη μπορουμε να ζουμε.
Γιατι οτι υπαρχει,εχει ημερομηνια ληξης.
Καιρος να το δεχτουμε και να συμβιβαστουμε με αυτο.
Και τσαμπα τα οποια ονειρα ειχαμε για το μελλον.
Για ενα κοινο μελλον.
Γελα μαλακα,με τις παπαριες που λεγαμε.
Ο χρονος που μας εμεινε τελειωνει.
Και ο χρονος που εμεινε ειναι και αυτο που μας ενωνει πια.
Μονο αυτο και η συνηθεια.
Εμπιστουνη,σεβασμο,αγαπη
τα γαμησαμε ολα σε ενα βραδυ.
Ουτε σε ενα βραδυ.
Σε μιση ωρα.
Να το θυμασαι αυτο,αγαπη μου.
Τελειωνει..

Πέμπτη 16 Ιουλίου 2009

Η εξαθλιωση μου εχει χτυπησει κοκκινο.
Κουραστηκα,στ'αληθεια.
Μπορει το αιμα να κυλα ακομη στις φλεβες μου
μα εγω δεν ειμαι ζωντανη.Δεν νιωθω ζωντανη.
Δεν ειναι και υγιεινο να αναπνεεις,πια.
Και καθε βραδυ πανω στην βιασυνη μου για να κοιμηθω
μπας και δω ονειρα
σκεφτομαι..ημουν καλο ρομποτ σημερα?
Ημουν καλο ρομποτ?
Ο καιρος περναει
εγω μεγαλωνω,τουλαχιστον ηλικιακα
και γινομαι αυτο που σιχαινομουν.
Και αυτο που φοβομουν.
Η συμβιβασμενη κατινα της διπλανης πορτας.
Δεν πιστευω πως εχει πια νοημα να ονειρευομαι ή..να ελπιζω..
Ολοι μου λεγανε,πως οι ελπιδες και τα ονειρα
θα τελειωσουνε μαζι με την παιδικη μου ηλικια.
Μα εγω,τους κοροιδευα.
Εγω,ειχα υποσχεθει πως θα εμενα παιδι.
Οχι στην μορφη,μα στην ψυχη.
Μα τελικα γελαστηκα.
Ισως τελικα,ισως να παραμυθιαζα τον εαυτο μου.
Και στο τελος να πιστεψα το ιδιο μου το ψεμα.
Ειναι καλο να παραδεχεσαι τα λαθη σου νωρις.
Οι ανθρωποι λοιπον μεγαλωνουν και ξεχνουν γρηγορα.
Και ουτε καν που θελουν να αναπολουν.
Και εγω που κινουμαι αναμεσα στην πληξη και την μοναξια
που στο κατω-κατω ειναι οι τελευταιοι εχθροι του ανθρωπου
που πρεπει καπως,καποτε να νικηθουν
νιωθω φοβο.
Φοβο,γιατι δεν μπορω να ελευθερωθω.
Με τοποθετησε,η ζωη αν θες σε ενα γυαλινο αυθραστο κλουβι
που δεν σπαει.
Συναμα,ειμαι προστατευμενη μα και παραδομενη
και παλευω να κρυψω την γυμνια της ψυχης μου.
Μα,ας μην παραμυθιαζομαστε πια.
Δεν εχει νοημα βρε αδερφε.
Δεν προκειται να αλλαξει η κατασταση,λοιπον.
Στα λογια ειναι ολα ομορφα
μα καπου κολλαμε στις πραξεις.
Oσοι βολευτηκαν δεν ξεκουνανε.
Και οσοι εχουν μεινει αβολευτοι
ειναι βουτηγμενοι στην βρωμια της κοινωνιας.
Καλυτερα,ισως.
Τετοιο κυρος να το γαμησω.
Ειμαι τελικα λιγοτερο συμβιβασμενη απο τους συμβιβασμενους
μα παραμενω και συμβιβασμενη.
Δεν υπαρχουν δεξιοι,αριστεροι,αναρχικοι,φασιστες.
Ειναι αυτοι που εχουν βολευτει και αυτοι που δεν εχουν.
Και τι να τα κανω και τα ονειρα?
Σε τι να πιστεψω?
Σε ποιο Θεο,σε ποιες αξιες?
Που να βασιστω?
Στα αστερια?
Δεν ειναι λυση οι ονειροβασιες πια.
Για αυτο και εγω,σε λιγο θα παω να κλεισω τα ματια μου.
Να δω επιτελους τα ονειρα μου.
Γεματα αγαπη,αισιοδοξια,ελπιδα
και με τους εχθρους μας νικημενους.
Αλλα πιο πριν πρεπει να αναρωτηθω ρωτωντας τον εαυτο μου
''Τι εκανες σημερα χρυση μου?Τι εκανες σημερα?Ησουν καλο ρομποτ?''
Παντα ειμαι καλο ρομποτ.
Τωρα πια,εμαθα.

Δευτέρα 13 Ιουλίου 2009

Αποψε καταρρεουν τα παντα..
τα ονειρα,οι ελπιδες
τα μεγαλα λογια..
ιδιαιτερα τα σ'αγαπω
δεν φαινεται να εχουν αξια αποψε.
Εχεις τον τροπο σου να με καθοδηγεις..
να με ριχνεις ή να με εξυψωνεις στα αστρα..
Με κανεις οτι θελεις
και φαινεται να το χαιρεται η ψυχη σου..
Φαινεται,δεν εχεις καταλαβει τι εισαι για εμενα..
και ας σου εχω πει τοσα.
Ισως να μην μ'ακους οταν μιλαω.
Ή απλα να μην με πιστευεις.
Γιατι ειμαι μικρη οπως λες.
Μικρη και πολυ παιδι.
Και αλλοτε το βρισκεις καλο
αλλοτε κακο.
Οπως κατσουν οι περιστασεις.
Μακρια σου χανομαι.
Αναπνεω απλα γιατι αναγκαζομαι.
Με ειχες ρωτησει στην αρχη
αν ξερω τι κανω.
Σου ειχα πει οτι ξερω.
Πραγματι ηξερα και ακομη ξερω.
Μαλλον,εσυ δεν καταλαβες ποτε
για τι κανω οτι κανω.
Γιατι τοσα λογια
τοσες πραξεις
τοσα ξενυχτια.
Ολα αυτα
ειναι κατι παραπανω
απο ενα γαμημενο σ'αγαπω.
Γιατι δεν φανταζεσαι
τι νιωθω οταν μ'αγγιζεις
οταν μου μιλας
οταν εισαι κοντα μου.
Καθε φορα
τα ιδια συναισθηματα,η ιδια αμηχανια.
Και ας εχει περασει καιρος.
Καποια πραγματα δεν αλλοιωνονται ετσι ευκολα.
Οποτε με πονας και το κανεις συχνα
θελω να σε εκδικηθω
να σε πονεσω..
μα δεν μπορω.
Θελω να αδιαφορησω και δεν εχω την δυναμη.
Με διαλυεις..με πονας..με σκοτωνεις.
Και μπραβο σου.Μαγκια σου.
Τι φανταστηκες ομως πως ειμαι?
Δεν ειμαι σαν εσενα.
Ισως να ειμαι αγοροκοριτσο,μα οχι αντρας
οπως εισαι εσυ.
Ειμαι κοπελα,ισως παιδι οπως λες.
Παιδι σαν ολα τα αλλα.
Με αισθηματα,με καρδια,με ψυχη.
Εσυ ομως εισαι αλλο.
Κατι εξω απο τα νερα μου.
Που ισως να μην αγγιζω καν ουσιαστικα.
Καποιες νυχτες ξερεις που κοιμασαι στο πλαι μου
καθομαι και σε παρατηρω με τις ωρες.
Ισως και βραδυ ολοκληρο.
Ειναι απο τις λιγες φορες
που νιωθω πραγματικα ομορφα.
Σε βλεπω σαν κατι αθωο.
Κατι αγιο που δεν το αγγιζω
για να μην το μολυνω.
Και ομως,κατι αθωο που με εχει πληγωσει
εκατονταδες φορες.
Προσπαθω να σε πλησιασω
και δεν μου επιτρεπεις.
Λες οτι δεν σε νιωθω.
Ξερεις κατι?
Ουτε εσυ με νιωθεις.
Δεν ξερω που καναμε λαθος
ή αν καναμε λαθος.
Μα ξερω πως καθε βραδυ μακρια σου
ειναι ενας μικρος θανατος.
Και καθε βραδυ κοντα σου μια μικρη ανασταση.
Και οτι και αν γινεται μεταξυ μας
εγω παντα σε εχω αναγκη
Και παντα σε περιμενω.
Και αποψε λοιπον αυτο θα κανω.
Θα σε περιμενω...
γινε και παλι λυτρωση..
μια φορα ακομη..
ζηταω πολλα?


Κυριακή 12 Ιουλίου 2009

Η μοναξια η δικια μου
ειναι διαφορετικη απο των αλλων.
Διαφορετικη απο την δικια σου,φιλε.
Εχει πλυμμηρισει το δωματιο
φερνοντας σκορπιες αναμνησεις
σαν ξερα φυλλα
που δεν το θες,μα εισβαλλουν
στον τοσο επιτηδευμενα καθαρο χωρο,
το μυαλο μου.
Ξερεις ποσοι περασανε απο την ζωη μου?
Ανθρωποι με την σημασια της λεξης
και ανθρωποι που ηταν στην τελικη κατωτεροι απο ζωα.
Αλλοι υποτιθεται μ'αγαπησαν
αλλοι με μισησανε
αλλοι με προδωσανε.
Πολλοι φυγανε,λιγοι μεινανε
και αλλοι τοσοι, τωρα ερχονται.
Ακομη και τωρα,δεν ειμαι μονη μου
οπως εχεις εσυ την λεξη στο μυαλο σου.
Εχω πολλους γυρω μου.
Μπορω να βρω εναν ωμο να κλαψω
να στηριχτω,να βασιστω.
Αλλα κανεις απο αυτους,δεν ειναι πραγματικα δικος μου.
Και εμενα αυτο μου λειπει.
Ο ανθρωπος ο δικος μου
που θα ανηκει μοναχα σε εμενα βρε αδερφε!
Γιατι αυτον τον ανθρωπο δεν τον εχω.
Και ας υποστηριζεται οτι τον εχω.
Και στο βαθος δεν την γουσταρω την μοναξια
ασχετο ποσοι την επιζητουν.
Αδιαφορω.
Και δεν ειναι λογω φοβου.
Ποτε δεν φοβηθηκα οτι γνωρισα.
Και την μοναξια την γαμημενη
την εχω νιωσει τοσες φορες
που ξερω ολα τα σταδια της.
Αλλοτε λιγοτερο
και αλλοτε περισσοτερο βασανιστικα.
Αλλα η μοναξια με αγανακτει.
Γιατι δεν την αγγιζω
της μιλω μα δεν μ'ακουει
δεν ειναι ανθρωπος,δεν εχει ψυχη.
Ειναι νεφελη.
Και οτι δεν εχει ψυχη,
εμενα μου φαινεται αποκρουστικο.
[Οχι,πως ολοι οι ανθρωποι εχουν ψυχη φυσικα]
Και ειναι που λες κατι νυχτες
νυχτες παραλογου ερωτα ή παθους
μοναχικες,παγερες,αδειες
εχοντας εκεινον διπλα μου
που δεν ξερω τι να κανω
με τα παιχνιδακια της μοιρας
Να γελασω ή να κλαψω?
Γιατι,μπορει να τον εχω διπλα μου
και να τον αγαπαω
μπορει να κανουμε ερωτα με παθος
να κοιτιομαστε στα ματια
μα η μοναξια νικαει.
Οχι την αγαπη.
Την αγαπη την νικανε μοναχα τα ονειρα.
Νικαει εμενα και εκεινον.
Νικαει οτι εχουμε,οσα εχουν ειπωθει
οσα εχουν πει τα ματια και οι πραξεις
Γιατι το μεγαλυτερο εμποδιο που υπαρχει αναμεσα μας
ειναι η μοναξια.
Που την εχουμε κανει μπαλακι.
Ποτε την επιζητουμε,ποτε την μισουμε.
Και ποτε συμμαχουμε για να την καταπολεμησουμε
Ολα αυτα σου φαινονται παραλογα
και ουτε που σου ζητω να με καταλαβεις.
Ειμαι παραλογα ερωτευμενη
και παραλογα μονη.
Αυτο θα το καταλαβεις,τουλαχιστον.

Τετάρτη 8 Ιουλίου 2009

Φιλε,βαστα γερα.
Βουλιαζουμε...
στην λασπη,στο αιμα,στον ιδρωτα.
Ολοι θα βουλιαξουμε.
Με δυναμη.
Κανεις μας δεν γλυτωνει..
Την προσευχη σου φιλε και κουραγιο.
Δεν θα σε παραμυθιασω.
Η ζωη δεν ειναι ροδινη
οπως τοσοι και τοσοι
προσπαθουνε να σε πεισουν.
Μην περιμενεις να βρεις το δικιο σου
απο τους πολιτικους με τους λαμπρους τιτλους.
Ολοι για χαρες εχουν διοριστει.
Αν θες να γλυτωσεις τον στρατο
ή να βολευτεις στο δημοσιο
πηγαινε και γλυψε.
Ολοι το ξερουμε.
Λιγο,πολυ ολοι το καναμε.
Φιλε δεν σου λεω ψεματα.
Η κοινωνια μας,η σκαρτη
για αυτη που ζεις σου λεω
σου εχει στησει ενεδρα.
Περιμενεις να μαθεις απο το σχολειο την αληθεια?
Ποια αληθεια?
Αυτη που τους συμφερει?
Μην ξεγελιεσαι φιλαρακο!
Μη περιμενεις μονο απ'το σχολειο
να μαθεις γραμματα.
Να διαβαζεις,να ακους,να δεχεσαι.
Την γουσταρεις την αληθεια,το ξερω.
Αλλα μην καταπινεις αμασητο οτι σου λενε.
Μια συμβουλη απ'οσα ακουσα.
Μη χαραμιστεις σε μουφες οπως τα ναρκωτικα.
Η ηλικια η δικια μας,16-20 ειναι η καλυτερη.
Θα χασεις χρονο και ζωη για το τιποτα.
Να παλευεις για οσα σου αξιζουν
να ζητας οσα σου χρωστανε
αλλιως μια ζωη θα περιμενεις
απ'τους αλλους για να γινεις καποιος.
Μη γινεις πιονι.
Μη τους αφησεις στην καμια.
Δεν στο λεω για να σε τρομοκρατησω
αλλα μας περιμενουνε δυσκολα.
Τα ξερουμε αυτα,ομως.
Οσοι πιο πολλοι ειμαστε
τοσο πιο καλα θα τα παμε.
Προς το παρον,εχουμε την δυνατοτητα
να κοιταμε τα αστερια,τον ουρανο,τον ηλιο
και να ονειρευομαστε ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ.
Για ποσο θα μπορουμε ακομη
δεν το γνωριζω φιλε.
Μη φοβασαι,φιλε.
Δεν εισαι μονος.

Κυριακή 5 Ιουλίου 2009

Το αποψινο ειναι απο τα βραδια
που καταριεμαι.
Ειναι σκοτεινο και κρυο.
Σβησανε οι ελπιδες,τα φωτα,ο θορυβος
εμεινε μονο η αγαπη.
Η αγαπη,αυτη η φλογα
που με εκαψε
και το νερο,η λογικη
δεν εμφανιστηκε απο πουθενα
για να την σβησει.
Παρακαλω Θεους και Δαιμονες
να παγωσουν το αιμα στις φλεβες μου
για να μην νιωθω,να μην ποναω,να μην σκεφτομαι
να μην ελπιζω,να μην σε αγαπαω.
Και ομως τιποτα δεν γινεται.
Η σιωπη με φοβιζει.
Η απουσια σου δεν αντεχεται.
Και το μονο που κανω,ειναι να με κατηγορω.
Εφτασα στα ακρα.Και εφυγες.
Παρασυρθηκα.
Απο το παθος,τον ερωτα
την ζηλεια,τον φοβο.
Συναισθηματα που πρωτη φορα
τα ενιωθα τοσο δυνατα.
Ησουν ταυτοχρονα λυτρωτικος και καταστροφικος.
Καθε στιγμη μας
υπαρχει καθαρη στην αναμνηση μου.
Το βλεμμα σου,το αρωμα σου,το αγγιγμα σου
εσυ ο ιδιος
εισαι ακομη διπλα μου.
Νομιζω πως μ'αγγιζεις.
Πως ακουω την φωνη σου
να με φωναζεις με τον τροπο
που μονο εσυ ξερεις.
Αν ειχα την δυνατοτητα
θα γυρνουσα τον χρονο πισω.
Δεν θα εκανα ξανα τα ιδια λαθη
και ετσι δεν θα τα εκανες και εσυ.
Μα..δεν γινεται.
Και τωρα οι φιλοι,τα τραγουδια
ο ουρανος,τα αστερια
που μεχρι χθες ηταν για εμενα
ολη η ομορφια του κοσμου
δεν μου λενε τιποτα.
Ισως φταιει και ο πονος
που εχει μουδιασει
και το σωμα μου
και τη ψυχη μου.
Εφυγες και πηρες μαζι σου τα παντα..
τα χρωματα,τα ονειρα
την ζωη μου..
γιατι μεσα απο εσενα ζουσα
μεσα απο εσενα ανεπνεα
και ακομη με την δικη σου σκεψη υπαρχω.
Αν χαθεις απ'την ζωη μου,ισως χαθω και εγω.
Θα υπαρχω μα δεν θα ζω.
Αποψε ομορφια μου,δεν εχει ουτε φεγγαρι
Καθετι ομορφο,εχει εξαφανιστει θαρρεις αποψε.
Μονο η δικη σου ομορφια υπαρχει στο μυαλο μου..
Σ'αγαπαω..