Κυριακή 5 Ιουλίου 2009

Το αποψινο ειναι απο τα βραδια
που καταριεμαι.
Ειναι σκοτεινο και κρυο.
Σβησανε οι ελπιδες,τα φωτα,ο θορυβος
εμεινε μονο η αγαπη.
Η αγαπη,αυτη η φλογα
που με εκαψε
και το νερο,η λογικη
δεν εμφανιστηκε απο πουθενα
για να την σβησει.
Παρακαλω Θεους και Δαιμονες
να παγωσουν το αιμα στις φλεβες μου
για να μην νιωθω,να μην ποναω,να μην σκεφτομαι
να μην ελπιζω,να μην σε αγαπαω.
Και ομως τιποτα δεν γινεται.
Η σιωπη με φοβιζει.
Η απουσια σου δεν αντεχεται.
Και το μονο που κανω,ειναι να με κατηγορω.
Εφτασα στα ακρα.Και εφυγες.
Παρασυρθηκα.
Απο το παθος,τον ερωτα
την ζηλεια,τον φοβο.
Συναισθηματα που πρωτη φορα
τα ενιωθα τοσο δυνατα.
Ησουν ταυτοχρονα λυτρωτικος και καταστροφικος.
Καθε στιγμη μας
υπαρχει καθαρη στην αναμνηση μου.
Το βλεμμα σου,το αρωμα σου,το αγγιγμα σου
εσυ ο ιδιος
εισαι ακομη διπλα μου.
Νομιζω πως μ'αγγιζεις.
Πως ακουω την φωνη σου
να με φωναζεις με τον τροπο
που μονο εσυ ξερεις.
Αν ειχα την δυνατοτητα
θα γυρνουσα τον χρονο πισω.
Δεν θα εκανα ξανα τα ιδια λαθη
και ετσι δεν θα τα εκανες και εσυ.
Μα..δεν γινεται.
Και τωρα οι φιλοι,τα τραγουδια
ο ουρανος,τα αστερια
που μεχρι χθες ηταν για εμενα
ολη η ομορφια του κοσμου
δεν μου λενε τιποτα.
Ισως φταιει και ο πονος
που εχει μουδιασει
και το σωμα μου
και τη ψυχη μου.
Εφυγες και πηρες μαζι σου τα παντα..
τα χρωματα,τα ονειρα
την ζωη μου..
γιατι μεσα απο εσενα ζουσα
μεσα απο εσενα ανεπνεα
και ακομη με την δικη σου σκεψη υπαρχω.
Αν χαθεις απ'την ζωη μου,ισως χαθω και εγω.
Θα υπαρχω μα δεν θα ζω.
Αποψε ομορφια μου,δεν εχει ουτε φεγγαρι
Καθετι ομορφο,εχει εξαφανιστει θαρρεις αποψε.
Μονο η δικη σου ομορφια υπαρχει στο μυαλο μου..
Σ'αγαπαω..


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου