Κυριακή 28 Φεβρουαρίου 2010

Συγγνώμη...

Αύριο μπαίνουμε στην Άνοιξη. Μάρτης.
Ο δεύτερος Μάρτης που όπως φαίνεται θα περάσουμε μαζί.
Το ''Θα περάσουμε μαζί'' είναι βέβαια ένας λόγος.
Θα'σαι λίγο στην Αθήνα, λίγο εδώ θα ψιλοβρισκόμαστε.
Θα μαλώνουμε το ξέρω, θα τα ξαναβρίσκουμε.
Θα βγει και αυτός ο μήνας, το πιστεύω.
Αχ, αγάπη μου. Πόσο σ'αγαπάω.
Πόσο σ'αγάπησα αλήθεια.
Πόσο σε πλήγωσα.
Δεν σου άξιζα, από την αρχή το ήξερα.
Δεν ήμουν, ούτε είμαι αυτό που ζητούσες.
Τι ήθελες? Μια κοπέλα, που να σε στηρίζει.
Και εσύ λες συνέχεια και επιμένεις πως σε στηρίζω.
Και όμως. Αν τα βάλεις κάτω, θα δεις πόσο σκάρτα σου φέρθηκα.
Συγγνώμη για τις πληγές που σου άνοιξα.
Συγγνώμη που σε βούλιαξα στην ανασφάλεια.
Συγγνώμη που σε έκανα να χάσεις τον εαυτό σου.
Αρκεί μια συγγνώμη?
Δεν ξέρω ρε γαμώτο μου.
Μακάρι να'ξερα και κάτι.

Τετάρτη 24 Φεβρουαρίου 2010

Δυστυχία μου.

Δεν έχω τι να γράψω.
Όλα κάποια στιγμή ξεθυμαίνουν.
Ακόμη και ο έρωτας?

Παρασκευή 19 Φεβρουαρίου 2010

Μπερδεμένη.

Είσαι πολύ άδικος μαζί μου, τόσο πολύ.
Με ενοχλεί πολύ, που με το παραμικρό με αποκαλείς ''αχάριστη''.
Αχάριστη, ε? Όλα σου τα έδωσα, ό,τι είχα σου το χάρισα.
Χαράμισα για σένα βράδια και δάκρυα.
Χαράμισα τον ίδιο μου τον εαυτό.
Και εσύ δεν φαίνεται να κατάλαβαινεις τίποτα.
Γιατί είσαι εγωιστής μωρό μου. Γιατί είσαι παιδί ακόμα.
Και δεν υπολογίζεις τίποτα και ούτε θα υπολογίσεις ποτέ.
Το ξέρω καλά.
Σκέψου όμως. Με χρειάστηκες ποτέ και δεν ήμουν εκεί?
Όποτε μεθάς, ξαγρυπναώ για να σε προσέχω.
Όποτε μαλώνουμε, σ'αφήνω να λες όσα θες.
Όσο και αν πονάω σε αφήνω.
Και αν σε κοιτάω αρρωστημένα ώρες ώρες, να ξέρεις, φταίνε όσα περάσαμε.
Γιατί κουράστηκα πολύ, με λύγισαν όλα αυτά που έγιναν μεταξύ μας.
Προχωράω με φόβο. Φοβάμαι την κάθε ημέρα που ξημερώνει.
Μήπως τυχόν σε χάσω. Γιατί εγώ δεν θέλω να σε χάσω.
Και εσύ λες συνέχεια πως μ'αγαπάς.
Και το λες κοιτώντας με στα μάτια, ίσως γιατί το πιστεύεις.
Δεν πιστεύω όμως πως το νιώθεις. Όχι,δεν μ'αγάπησες.
Δεν μ'αγάπησες όσο εγώ, γιατί είσαι εγωιστής.
Και δεν αφέθηκες ποτέ σου.
Ό,τι όμορφο υπήρχε στην αρχή, το χαράμισες με τόσο άσχημο τρόπο.
Το χαράμισες σε ζήλειες, σε χαστούκια, σε μεθύσια.
Μη το λες αγάπη όλο αυτό, μοιάζει περισσότερο με αυτοκτονία.
Όσο όμως μεγάλη και αν είναι η πληγή, όσο αίμα και αν τρέξει...
να το ξέρεις, θα σωθούμε εμείς οι δύο.
Μάλλον, όμως για να σωθούμε θα πρέπει να πορευτούμε χωριστά.
Τι λες? Δε ξέρω.

Δευτέρα 15 Φεβρουαρίου 2010

Το βαλς των χαμένων(?) ονείρων!

Χαμένα όνειρα μια ζωή. Μια ζωή χαμένη.
Υπάρχει μέσα μου ένα παιδί που κλαίει για τα όνειρα που δεν του χάρισα.
Όνειρα που τα άφησα να φύγουν, που δεν τα κυνήγησα.
Γιατί ήταν δύσκολο. Δεν θα άντεχα. Προτίμησα μια άλλη ζωή.
Περισσότερο βολεμένη.
Μετανιώνω. Θέε μου, πόσο μετανιώνω.
Όμως ακόμα ονειρεύομαι. Πάντα είναι όμορφο να ονειρεύεσαι.
Μένεις παιδί με το να ονειρεύεσαι. Διατηρείς κάποια αθωότητα.
Ελάχιστη, είναι η αλήθεια.
Ονειρεύομαι, να ήμουν κόρη της σελήνης.
Κάποια που το έσκασε από τα αστέρια.
Ονειρεύομαι να φύγω, μόνη, φτωχή, ταπεινή.
Για να ταξιδέψω, για να γνωρίσω τον κόσμο.
Να πονέσω, να κλάψω, να γελάσω δυνατά, να ζήσω.
Ονειρεύομαι να παίξω στο θέατρο.
Να γίνω θεατρίνα. Έτσι μ'αρέσει να το λέω.
Ουσιαστικά ηθοποιός. Με την σημασία της λέξης.
Όχι όπως την χρησιμοποιούν σήμερα.
Να παίζω έργα του Τσέχωφ, του Ουίλιαμς, του Σαίξπηρ, του Ένκβιστ.
Να παίξω κάποτε, μπροστά σε κόσμο,την Φιλουμένα, την Μπλανς, την Σίρλευ, τη δεσποινίς Μαργαρίτα.
Και πόσο όμορφα θα ήτανε να γεννηθεί ένας δεύτερος Φίνος, μια δεύτερη Αλίκη,Τζένη,Έλλη,Μελίνα και να αρχίσει η Ελλάδα να'ναι ξανά όμορφη.
Δε μου φτάνουν πια οι φωτογραφίες.
Θέλω να βγω έξω, να δημιουργήσω εγώ η ίδια φωτογραφίες.
Και να φύγω, σύντομα. Δεν μπορώ άλλο εδώ.
Την αγαπάω την πόλη μου, γιατί εδώ έζησα δεκάξι χρόνια και θα ζήσω σίγουρα έναν χρόνο ακόμα εδώ.
Μα, δεν μου είναι αρκετή αυτή η πόλη.
Εγώ θέλω να τρέξω, να παίξω, να γελάσω, να ερωτευτώ.
Και εδώ είναι τόσα που με συγκρατούν.
Και ίσως του χρόνου το καλοκαίρι σε κάποια παραλία να φοράω ένα λευκό φουστάνι και να χορεύω ένα βαλς. Το βαλς των χαμένων ονείρων του Χατζηδάκι.
Ο μόνος χορός που μου ταιριάζει, ίσως ο χορός που ταιριάζει σε όλους.


*Λέω να ετοιμάσω ένα θεατρικό σενάριο για του χρόνου, για τον διαγωνισμό του Εθνικού θεάτρου για θεατρικά σενάρια. Να το κυνηγήσω λέτε?

http://www.youtube.com/watch?v=5q9H2cd36RU&feature=related

Καληνύχτα και καλή μας εβδόμαδα..

Τρίτη 9 Φεβρουαρίου 2010

........

Με ρωτάς συνέχεια, πως έγινε και φτάσαμε σε τέτοιο αδιέξοδο.
Και με κοιτάζεις γεμάτος απορία. Σαν να μη φταις για τίποτα εσύ.
Σαν να το έκανα εγώ, ολομόναχη το χάλι αυτό.
Και ειλικρινά, δεν μπορώ να σου πω ποιος φταίει.
Σίγουρα και οι δύο μας σε κάποιο βαθμό.
Απλά δεν ξέρω ποιος περισσότερο. Εσύ ή εγώ?
Ίσως και να ήτανε γραφτό μας, όπως λες και εσύ.
Μπορεί και να φταίει, ότι δεν στηριχτήκαμε σε τίποτα.
Και σε τι να στηριζόμασταν άλλωστε?
Σε όνειρα, σε ελπίδες ή σε κοινά ενδιαφέροντα?
Μας ένωνε τίποτα εμάς? Μας ενώνει, μήπως τώρα?
Εσύ τόσο ρεαλιστής, εγώ περισσότερο ονειροπόλα.
Εσύ κάποιες φορές ρομαντικός, εγώ πάντοτε κυνική.
Συχνά, λες πως ζητάω πολλά από την σχέση μας,από εσένα.
Ναι,αλήθεια είναι.
Μα όταν σου τα δίνω όλα, είναι δυνατόν να μη ζητήσω κάτι ανάλογο?
Προσπαθώ να μείνω μακριά σου, για εμένα. Όχι για σένα.
Σε σένα τα έδωσα όλα. Τι άλλο θες?
Αν και είναι δύσκολα, δεν θα στο κρύψω.
Πάντα τα συζητούσαμε όλα εμείς.
Ακόμη και τα πιο οδυνηρά. Ακόμη και τώρα.
Μα είτε μαζί σου, είτε μακριά σου δύσκολα περνάω.
Παλαιότερα, ήταν πιο όμορφα.
Είχαμε εντάσεις, αλλά κάναμε υπομονή.
Και τότε τα ελαττώματα σου τα έβρισκα τόσο χαριτωμένα.
Πλέον, είναι αλλιώς.
Δεν γελάω πια με τα αστεία σου.
Το χιούμορ σου, το βρίσκω τόσο χυδαίο.
Αυτή η αλητεία σου, η μαγκιά σου δεν με γοητεύει πια.
Μάλλον με εκνευρίζει.
Μα και εσύ, είμαι σίγουρος πως νιώθεις κάτι ανάλογο.
Δεν πιστεύω πως πια βρίσκεις την φλυαρία μου τόσο χαριτωμένη.
Πιστεύω πως εκνευρίζεσαι, που ασχολούμαι τόσο με το θέατρο.
Είμαι σίγουρη δηλαδή, το βλέπω στα μάτια σου.
Μα, δεν πιστεύω πως πια δεν είμαι ερωτευμένη μαζί σου.
Για τα δικά σου συναισθήματα δεν θα μιλήσω. Δεν ξέρω.
Απλά, οι τόσες συγκρούσεις μας έφθειραν.
Έφθειραν και αυτό που είχαμε.
Και μου φαίνεται τόσο λογικό πια.
Κλείσαμε και ένα χρόνο, αυτό που το πας?
Ειρωνεία δεν είναι να τα πηγαίνουμε τόσο χάλια τώρα?
Πάντως μου λείπεις, αλήθεια σου το λέω.
Μου λείπουν τα ξεσπάσματα σου.
Μου λείπουν οι ανασφάλειες σου.
Μου λείπουν τα τραγούδια σου.
Μου λείπουν κάτι ωραίοι έντονοι καυγάδες που είχαμε.
Μου λείπει περισσότερο απ'όλα, ο παλιός σου εαυτός,ο γνωρίμος.
Εκείνος που ερωτεύτηκα πέρσι τον Οκτώβρη.
Μου λείπουν ακόμη οι στιγμές μας.
Δεν μου λείπουν από σένα οι ερωτικές στιγμές βλάκα.
Μου λείπουν οι στιγμές που σε ένιωθα κολλητό,αδερφό,πατέρα,συντρόφο μου.
Γιατί στην πορεία σ'αγάπησα.
Σ'αγάπησα με όλα σου τα λάθη και όλα σου τα πάθη.
Και σου τα συγχώρησα όλα.
Ειδικά στην αρχή σε συγχωρούσα με μεγάλη ευκολία.
Τώρα? Τώρα έχω φτάσει σε αδιέξοδο.
Τα ξέρουμε και οι δύο καλά τα αδιέξοδα.
Το ξέρω καλά. Μπορείς να με σκοτώσεις όποια στιγμή θέλεις.
Ήταν ωραίο αυτό το όνειρο που ζήσαμε. Κράτησε ένα χρόνο.
Έφυγε σιγά σιγά το πάθος και έμειναν μόνο οι συγκρούσεις.
Οι καυγάδες. Καυγάδες για το παραμικρό.
Για ένα τραγούδι, για μια φράση, για ένα λάθος βλέμμα.
Κουραστήκαμε τόσο πολύ και οι δύο.
Η αλήθεια είναι όμως, πως θα ήθελα πολύ να συνεχίσω να είμαι μαζί σου.
Γιατί μονο με εσένα, ένιωσα κάποια στιγμή μέχρι και ευτυχισμένη.
Μόνο με σένα, νιώθω ασφάλεια, τρυφερότητα.
Με έκανες να νιώσω τα πιο όμορφα μα και τα πιο άσχημα συναισθήματα.
Για αυτό και μόνο, σου αξίζουν ας πούμε συγχαρητήρια.
Δεν ξέρω όμως αν γίνεται να συνεχίσουμε.
Από την άλλη δεν ξέρω, αν γίνεται εμείς οι δύο να προχωρήσουμε χωριστά.
Ποιον κοροιδεύω? Δε νομίζω πως γίνεται ακόμα.
Αλλά δεν ξέρω. Έχουμε την υπομονή να συνεχίσουμε?
Έχουμε τη δύναμη? Μπορούμε?
Αχ ρε αγάπη μου. Πως τα κάναμε έτσι?

Παρασκευή 5 Φεβρουαρίου 2010

Μονάχη μου.

Μονάχη μου παντρεύτηκα,σε βρήκα σε ερωτεύτηκα
...παιδεύτηκα σ'αυτή την κοινωνία...

Μονάχη μου παντρεύτηκα, σε βρήκα, σε εμπιστεύτηκα...
και ρεζιλεύτηκα στην παλιοκοινωνία...

Τρίτη 2 Φεβρουαρίου 2010

Δύσκολα.

Δε στο κρύβω. Οι μέρες είναι δύσκολες.
Και θα'ρθουνε και άλλες πιο δύσκολες.
Από σένα,πως να κρυφτώ? Δε το μπορώ.
Και μακριά σου, πάντα θα'ναι δύσκολα.
Πάντα θα'σαι ένα όνειρο ανεκπλήρωτο.
Κάτι που δεν άγγιξα ποτέ. Έτσι απλά.
Γιατί δε μπόρεσα, δεν είχα τη δύναμη.
Ίσως ούτε και τη θέληση.
Ίσως να'χεις δίκιο.
Και προσπαθώ να φύγω από σένα.
Πόσο εύκολο είναι και πόσο τελικά μπορώ?
Γιατί πάντα υπάρχουν μέσα μου τα λόγια σου.
Γιατί ακόμα στα ρούχα μου υπάρχει τ'άρωμα σου.
Τώρα με κάποια άλλη γελάς.
Μ'άλλη ονειρεύεσαι.
Ίσως να πρωταγωνιστεί κιόλας στα όνειρα σου.
Σε προσέχει, όσο σε πρόσεχα εγώ?
Θα σε αντέξει όσο σ'άντεξα εγώ?
Θα την αγαπήσεις όπως με αγάπησες?
Θα σε αγαπήσει όσο σ'αγάπησα?
Δε τη γνωρίζω,δεν τη μισώ.
Μα την ζηλεύω. Πόσο την ζηλεύω!
Σου τα έχω πει αυτά,τόσες φορές.
Βλέπεις? Πάντοτε ειλικρινής μαζί σου.
Στην αρχή,γιατί ήθελα να σε πληγώσω.
Τώρα πια,γιατί το έχω ανάγκη.
Κοιτώ τα μάτια σου, και περνάει από μπροστά μου,όλη μου η ζωή.
Μα...τι υπήρχε πριν αγαπήσω εσένα?
Ζούσα,υπήρχα? Ήμουν κάτι?
Αγάπησα κανέναν πριν από σένα?
Τους έχω ξεχάσει,δεν υπάρχουνε.
Μονό εσύ υπάρχεις. Και θα υπάρχεις.
Με το να είμαι με τον Ορέστη,δεν κοροιδεύω αυτόν.
Έξυπνος άνθρωπος. Ξέρει τι νιώθω για σένα.
Εμένα παλεύω να κοροιδέψω.
Να με πείσω πως δεν σ'αγαπάω,πως όλα τελειώσανε.
Και το καταφέρνω ώρες ώρες.
Μα τα βράδια,πάντα είναι παράξενα.
Δε κοιμάμαι,μονάχα κλαίω.
Κλαίω για τα πάντα.
Για σένα,για μένα,για ότι είχαμε,για ότι χάσαμε.
Μια ψυχή που καταρρέει δεν είναι κάτι σημαντικό.
Για μένα όμως,είναι ''κάτι''.
Δεν ξέρω από που θα αντλήσω δύναμη
για να αντιμετωπίσω όσα έρχονται.
Ίσως από κάποιο βλέμμα σου ή μια κουβέντα σου.
Και ένα όνειρο έχω μονάχα.
Να παίζεις κιθάρα και εγώ να σου τραγουδάω,
τραγούδια που σε κάνουν να γελάς και όχι να μου στεναχωριέσαι.
Όπως κάναμε στην αρχή.
Όπως συνεχίσαμε.
Όπως τελειώσαμε.
Όπως θα ξαναρχίσουμε.
Το ξέρω,το ξέρεις.
Δεν τελειώνει έτσι εύκολα η δική μας ιστορία.
Έχουμε να τραβήξουμε πολλά ακόμα.
Το λες και μόνος σου,γλυκέ μου.
Προς το παρόν,κοίτα να μου γελάς.