Δύσκολα.

Δε στο κρύβω. Οι μέρες είναι δύσκολες.
Και θα'ρθουνε και άλλες πιο δύσκολες.
Από σένα,πως να κρυφτώ? Δε το μπορώ.
Και μακριά σου, πάντα θα'ναι δύσκολα.
Πάντα θα'σαι ένα όνειρο ανεκπλήρωτο.
Κάτι που δεν άγγιξα ποτέ. Έτσι απλά.
Γιατί δε μπόρεσα, δεν είχα τη δύναμη.
Ίσως ούτε και τη θέληση.
Ίσως να'χεις δίκιο.
Και προσπαθώ να φύγω από σένα.
Πόσο εύκολο είναι και πόσο τελικά μπορώ?
Γιατί πάντα υπάρχουν μέσα μου τα λόγια σου.
Γιατί ακόμα στα ρούχα μου υπάρχει τ'άρωμα σου.
Τώρα με κάποια άλλη γελάς.
Μ'άλλη ονειρεύεσαι.
Ίσως να πρωταγωνιστεί κιόλας στα όνειρα σου.
Σε προσέχει, όσο σε πρόσεχα εγώ?
Θα σε αντέξει όσο σ'άντεξα εγώ?
Θα την αγαπήσεις όπως με αγάπησες?
Θα σε αγαπήσει όσο σ'αγάπησα?
Δε τη γνωρίζω,δεν τη μισώ.
Μα την ζηλεύω. Πόσο την ζηλεύω!
Σου τα έχω πει αυτά,τόσες φορές.
Βλέπεις? Πάντοτε ειλικρινής μαζί σου.
Στην αρχή,γιατί ήθελα να σε πληγώσω.
Τώρα πια,γιατί το έχω ανάγκη.
Κοιτώ τα μάτια σου, και περνάει από μπροστά μου,όλη μου η ζωή.
Μα...τι υπήρχε πριν αγαπήσω εσένα?
Ζούσα,υπήρχα? Ήμουν κάτι?
Αγάπησα κανέναν πριν από σένα?
Τους έχω ξεχάσει,δεν υπάρχουνε.
Μονό εσύ υπάρχεις. Και θα υπάρχεις.
Με το να είμαι με τον Ορέστη,δεν κοροιδεύω αυτόν.
Έξυπνος άνθρωπος. Ξέρει τι νιώθω για σένα.
Εμένα παλεύω να κοροιδέψω.
Να με πείσω πως δεν σ'αγαπάω,πως όλα τελειώσανε.
Και το καταφέρνω ώρες ώρες.
Μα τα βράδια,πάντα είναι παράξενα.
Δε κοιμάμαι,μονάχα κλαίω.
Κλαίω για τα πάντα.
Για σένα,για μένα,για ότι είχαμε,για ότι χάσαμε.
Μια ψυχή που καταρρέει δεν είναι κάτι σημαντικό.
Για μένα όμως,είναι ''κάτι''.
Δεν ξέρω από που θα αντλήσω δύναμη
για να αντιμετωπίσω όσα έρχονται.
Ίσως από κάποιο βλέμμα σου ή μια κουβέντα σου.
Και ένα όνειρο έχω μονάχα.
Να παίζεις κιθάρα και εγώ να σου τραγουδάω,
τραγούδια που σε κάνουν να γελάς και όχι να μου στεναχωριέσαι.
Όπως κάναμε στην αρχή.
Όπως συνεχίσαμε.
Όπως τελειώσαμε.
Όπως θα ξαναρχίσουμε.
Το ξέρω,το ξέρεις.
Δεν τελειώνει έτσι εύκολα η δική μας ιστορία.
Έχουμε να τραβήξουμε πολλά ακόμα.
Το λες και μόνος σου,γλυκέ μου.
Προς το παρόν,κοίτα να μου γελάς.