Δευτέρα 30 Νοεμβρίου 2009

Εδώ Αντιπρόεδρος

Εδώ ο Αντιπρόεδρος σου<3>
Καταρχήν,για να μην ακούσω εγώ όλη την γκρίνια η ιδέα ήταν του ΓΙΩΡΓΟΥ. Φυσικά θα σου κάνουμε και κάποια δώρα[φτηνά και ποταπά γιατί τζιούφτοι δεν είμαστε μωρό μου και δεύτερον η χειρονομία μετράει και όχι το δώρο] αλλά πιστεύει πως κάποια κείμενα θα σε χαροποιήσουν περισσότερο. Επειδή σ'αρέσει να νιώθεις πως σ'αγαπάνε μικρό μου. [Επειδή είσαι ψωνάρα βασικά.Όχι ρε πλάκα κάνω :P] Τι να πω για σένα? Να πω τα σόκιν ή τα soft?Χμμ..
Πάντως το πρώτο που μου έρχεται στο μυαλό είναι η μέρα που σε γνώρισα. 6/10/08. Ανάθεμα την ώρα,κατάρα την στιγμή. Και μόλις σε κοίταξα στα μάτια -όσο μαλακία και αν ακουστεί- κατάλαβα πως με εσένα θα υπήρχε μέλλον.Και καιρός να μαθείς και γιατί σε ζηλεύω ακόμα και την ώρα που γνωρίζεσαι με κάποιον. Επειδή,είσαι ερωτεύσιμη.Οι κινήσεις σου,το βλέμμα σου,έχουν κάτι το αθώα ερωτικό.Δεν το επιχειρείς και το ξέρω. Είναι σαν έμφυτο ή έχει εξασκηθεί λόγω του θεάτρου.Περπατάς αγέρωχη δίχως να κοιτάς κανέναν γύρω σου,αν και σε κοιτάνε πολλοί. Και αν κατάλαβα πως νιώθεις κάτι για εμένα γύρω στον Δεκέμβρη,ήταν γιατί με κοιτούσες δυο-τρεις φορές μέσα στην μέρα. Χωρίς να χαμογελάς ή να προσπαθείς να με φλερτάρεις παίζοντας με τις τούφες των μαλλιών σου σαν κοινή γκόμενα,απλά με κοιτούσες μες στα μάτια και έμοιαζες να περίμενες κάτι από εμένα. Γιατί κακά τα ψέματα,εσύ δεν ξέρεις γλυκιά μου να φλερτάρεις.Και αν σε πρόσεξα,ήταν για τις στιγμές σου. Γιατί ήσουν διαφορετική,μοναδική. Έβριζες,μούντζωνες,γέλαγες δυνατά,αγκαλιαζόσουν με όλους,μάζευες 10 άτομα γύρω σου και τους μιλούσες ως άλλος Σωκράτης για το θέατρο. Ήσουν αλάνι από την μία,εκρηκτική γυναίκα από την άλλη. Και η μισή τρίτη μιλούσε για εσένα και ας μην σε ήξερε καν. Με τα καλύτερα λόγια. Και ξέρεις τώρα..η famous..ταιριάζει με τον famous..xD
Μια φορά σ'άκουσα να τραγουδάς εκείνο το ωραίο το τραγούδι από την Μανταλένα. ''Μες σ'αυτή την βάρκα..είμαι μοναχή..και έχω συντροφιά μου κάτασπρο πουλί..'' και ύστερα τα λαλαλαλα.Από όποια άλλη το είχα ακούσει ως τότε,γέλαγα του καλού καιρού.Με εσένα ήταν αλλιώς. Γιατί σε ένιωθα πως πονούσες,όπως η Μανταλένα στον ρόλο.Ένιωθα πως πονούσες,πως λύγιζες. Και θυμάμαι εκείνη την μέρα. 1 Δεκεμβρίου.Σαν πέρσι δηλαδή ίδια μέρα. Και ύστερα σ'είχα ρωτήσει τι έχεις. Μου είπες πως έχεις γενέθλια και πως κάθε τέτοια μέρα νιώθεις ελεινά μόνη. Σ'ειχα αγκαλιάσει. Δεν θα θυμάσαι βέβαια,αλλά σε είχα πάρει αγκαλιά. Και σου είχα πει,πως δεν θα νιώσεις ποτέ μόνη σου ξανά,γιατί θα ξέρεις ότι κάπου κάπως θα υπάρχω και εγώ στην ζωή σου.Και γέλασες. Και ένιωσα να σ'αγαπάω περισσότερο τότε. Και ήθελα να στο πω τότε. ΉΘΕΛΑ. Αλλά φοβήθηκα,κόλωσα που λένε. Γιατί τα μάτια σου είναι αφοπλιστικά.
Θυμάσαι πως σου το εξομολογήθηκα τελικά? Ήμασταν μόνοι μας και σε είχα αγκαλιά και μιλούσαμε. Και σταμάτησες σε μια στιγμή απότομα. Και μου είπες ''Τι κάνουμε τώρα Σταύρο?Που πάμε.. Δεν αντέχω άλλο έτσι...καλύτερα να το ξεκαθαρίσουμε τώρα..'' Και σου μίλησα και έκλαψες ηλίθια,έκλαψες!Και με κόμπλαρες και δε ήξερα τι να κάνω. Και ήσουν πιο όμορφη όταν έκλαιγες,πολύ πιο όμορφη..
Και κάπως έτσι ξεκινήσαμε. Και δεν ήταν και εύκολα. Στηρίχτηκα όμως σε εσένα και κατάφερες και με κράτησες. Ήσουν για εμένα σύντροφος,φίλη,αδελφή,μάνα ακόμη.Σε εσένα έρχομαι πάντα πρώτος,εσένα ζητάω για να με παρηγορήσεις και εσύ πάντοτε ακόμα και σε στιγμές που είχες το δικαίωμα να μου κρατάς κακία ήσουν εδώ και είσαι εδώ. Και δεν σου είπα ποτέ εύχαριστώ γιατί δεν μ'αφησες. Όποτε πάω να σου μιλήσω μου χαιδεύεις τα χέρια και με ρωτάς για τα όνειρα μου.
Και μου έχεις μάθει πολλά και κάθε μέρα μαθαίνω μαζί σου και κάτι καινούριο. Πότε για το θέατρο,πότε για την ποίηση,πότε για την ζωγραφική,πότε για την ιστορία,πότε για την πολιτική,πότε για τις προκαταλήψεις,πότε για την ζωή. Είσαι μορφωμένη,αγαπάς τις τέχνες,είσαι ανοιχτή σε όλες τις απόψεις,δέχεσαι τα πάντα. Ομορφιά μου εσύ. Είσαι πολύ σπάνιο λουλούδι,ειλικρινά στο λέω.
Και με ρώτησες μια μέρα,αν μαζί σου είμαι ευτυχισμένος. Ναι,είμαι. Και πως να μην είμαι. Ξέρεις Δανάη,τα βράδια που κοιμάσαι δίπλα μου και σε έχω στην αγκαλιά μου και νιώθω να είσαι εξαρτημένη από εμένα,σκέπτομαι αν υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία κάπου εκεί έξω αλλά δεν το πιστεύω. Μου είπες μάλιστα κάποτε ''Αν το θες εσύ,δεν θα ξανασχοληθώ με το θέατρο.'' Ε λοιπόν,κορίτσι μου,μη τολμήσεις και το αφήσεις! Εγώ έτσι σ'αγάπησα χαζούλα και έτσι να παραμείνεις.
Τώρα ξέρεις σ'αγαπάω περισσότερο απ'ότι στην αρχή. Γιατί τώρα πια αγαπάω και τα ελαττώματα σου.Γιατί σε ξέρω,σε έχω νιώσει,σε έχω δει να κλαις,να γελάς,να παθιάζεσαι να...να....σε έχω ζήσει και έχω πονέσει για εσένα! Και είναι ώρες που λέω ότι δεν σε αντέχω. Αλλά μόλις σ'ακούσω να μου μιλάς στο τηλέφωνο με εκείνη την φωνή την κεφάτη,την γρήγορη,την αισιόδοξη τότε απλά ψιθυρίζω ένα ''Ευχαριστώ τον Θεό που σε γνώρισα...που υπάρχεις..''
Και πρέπει να μείνεις εδώ για το καλό μου Δανάη.Γιατί εγώ μακριά σου καταστρέφομαι. Μεθάω,δεν ξέρω τι κάνω,χάνομαι σε αναμνήσεις,δεν μπορώ να συνεχίσω. Είσαι υπερβολικά υπέροχη. Ποια,να έρθει μετά από εσένα?ΠΟΙΑ? Και τι να βρω σε αυτή?Ναι,Δανάη. Είμαι εθισμένος πια σε εσένα.
Περάσαμε δύσκολα. Αλλά ξέρω ότι αγαπιόμαστε. Αν δεν αγαπιόμασταν δεν θα ήμασταν εδώ τώρα. Γιατί εγώ είμαι εδώ,για να ακούω την φωνή σου,τους αναστεναγμούς σου,τα όνειρα σου.Να σ'αγγίζω να σε κοιτάζω να σε νιώθω. Γιατί όταν με φιλάς,γελάνε πολλοί άγγελοι.
Και έχω χτίσει έναν παράδεισο για εσένα μόνο. Να κρατάς τα χέρια μου και θα πάμε ψυχή μου.
Χρόνια σου πολλά. Δεν ξέρω τι άλλο να πω. Δεν ξέρω,άγγελε μου.
Ένα σ'αγαπάω για τέλος φτάνει?
Δυο λέξεις είναι τι να κάνουνε?
Σ'αγαπάω. Και συγχώρα με για εκείνο το ''Σ'αγαπάω πάντως...'' συγχώρα με καρδιά μου.
Εύχομαι να σου πω,πάρα πολλά χρόνια πολλά. Εύχομαι και προσεύχομαι...

Κυριακή 29 Νοεμβρίου 2009

Εδώ Γιώργος.

Εδώ Γιώργος. Εγώ,λόγω γενεθλίων αυτή την φορά θα γράψω για σένα.
Όχι για την φίλη Δανάη. Αυτά θα τα γράψουν άλλοι και τα έχουν ξαναγράψει άλλοι και έχουν χιλιοειπωθεί.
Εγώ θα μιλήσω για την Δανάη στο θέατρο. Γιατί είναι κρίμα ψυχή μου,όσοι γράφουνε για σένα να χωράνε με το ζόρι το θέατρο σε μισή παράγραφο. Πάει? Δεν πάει.Βέβαια όποιος δεν έχει δει την Δανάη πως είναι προτού βγει σε παράσταση,δεν μπορεί να καταλάβει γιατί γράφω ολόκληρο κείμενο τώρα. Σαν λεοντάρι,προτού βγει στην αρένα κυριολεκτικά.Αεικίνητη,τινάζοντας το μαλλί,χωρίς να είναι ικανός κανείς να την κρατήσει.
Και όταν παίζει τα ξεχνάει όλα. Αρρώστιες,κούραση,στεναχώριες τα πάντα. Βγαίνει και μένεις να την κοιτάζεις σαν χάνος. Γιατί την βλέπεις την γυναίκα. Παίζει και το χαίρεται η ψυχή της. Και μοιάζει τόσο αέρινη,εκεί πάνω στην σκήνη,στα φώτα τα απόκοσμα. Λες και βγήκε από κανένα ονειρόδραμα. Κινήσεις ελαφρές και αέρινες...φωνή σταθερή,αισθησιακή...πρόσωπο εκφραστικότατο..κινήσεις συνδιασμένες άψογα με τα συναισθήματα του ρόλου. Γιατί η Δανάη,δεν υποδύεται τον ρόλο. ΕΙΝΑΙ ο ρόλος. Εκεί πάνω δεν είναι η Δανάη. Είναι η Λίζα,η Νίνα,η Φιλουμένα,η Μπλανς,η Καμπίρια. Είναι η μαθήτρια,η γυναίκα η καπάτσα,η λαική πόρνη,η ξεπεσμένη αριστοκράτισσα,η πόρνη που ερωτεύεται. Είναι όλα αυτά. Και με το που βγαίνει στα παρασκήνια,βλέπεις την Δανάη, ένα πλάσμα αδύναμο λυγισμένο από την αγωνία,τα φώτα,τα χειροκρότηματα να τρέμει σαν το ψάρι και να ρωτάει τον καθένα ''Πως ήμουν? Ήμουν καλή?Δεν αντέχω την β'πράξη''. Και όταν ακουστεί το κουδούνι,ξανά η Δανάη μετατρέπεται σε λεοντάρι έτοιμο να επιτεθεί σε όποιον την εμποδίσει να βγει ξανά εκεί πάνω.
Θυμάμαι,μάλιστα μια φορά που ήμασταν στον θέατρο 1-2 μέρες προτού αρχίσουν οι παραστάσεις και εγώ ως σκηνοθέτης,έκανα κάτι διορθώσεις στο κείμενο μαζί με κάποιον άλλον συντελεστή. Τσιγάρα,καφέδες...είχε πάει 11 + η ώρα το βράδυ. Η Δανάη,καθόταν ήσυχη σε μια γωνία και ούτε που μιλούσε καθόλου. Φαινόταν χαμένη στις σκέψεις της. Την σκούντηξα και της είπα πως είχε περάσει η ώρα και πως θα ήτανε καλύτερο να πάει σπίτι της να ξεκουραστεί.Με κοίταξε κάπως απορημένα και μου είπε ''Εδώ είναι το σπίτι μου''. Και πράγματι φαινόταν ήρεμη και αισθανόταν ασφαλής. Και κατάλαβα και γιατί κάθε φορά που μπαίνει σε κάποιο θέατρο μουρμουρίζει ''Σπίτι μου,σπιτάκι μου και σπιτοκαλυβάκι μου''.
Θυμάμαι στην αρχή,την πείραζε υπερβολικά πολύ,που έπαιζε ρόλους που είχε παίξει η Βουγιουκλάκη.Ονειρευόταν κλασικό ρεπερτόριο και της έλεγαν και κάποιοι μαλάκες -κατά την ταπεινή μου γνώμη- ''Κοίτα μην έχεις την κατάληξη της Αλίκης.'' Δηλαδή,ποια κατάληξη?Πέθανε ως εθνική star.Με σπουδαίο θεατρικό ιστορικό. Δεν το βρίσκω και τόση κατάντια,αλλά τέλος πάντων. Στο τέλος μιας παράστασης,η Δανάη αναφέρθηκε στην Αλίκη με θερμά λόγια και κάποιοι από τους εξώστες άρχισαν τα γιουχαρίσματα. Οπότε,πετάει η Δανάη ένα εξαίσιο ''Δες κάτι τύπους.Γιουχάρουν την Βουγιουκλάκη αυτοί που ήταν είναι και θα είναι μια ζωή πίσω πίσω στους εξώστες'' Και είχε πράγματι,δίκιο.
Η Δανάη,τις περισσότερες φορές όταν τελειώναμε τις πρόβες συνέχιζε να παίζει πάνω στην σκηνή μόνη της για να περνάει η ώρα όσο εμείς πίναμε καμιά μπύρα,κουτσομπολεύαμε και τα σχετικά.Εγώ την παρακολουθούσα προσεκτικά σε ότι και αν έπαιζε. Έπαιζε μια σκηνή από ένα εργό -Δυστυχώς δεν γνωρίζω ποιο- και στο τέλος η ηρωίδα,η Δανάη πέθαινε. Ε,λοιπόν η Δανάη πέθαινε πολύ παράξενα.Έκανε πρώτα μια ελαφριά στροφή,ύστερα γονάτιζε με αρκετά γοητευτικό βλέμμα,ξάπλωνε ενώ το ένα χέρι της ήταν στον αέρα..ύστερα έπεφτε το χέρι αλλά στεκόταν στον αγκώνα και ύστερα έπεφτε τελείως και πέθαινε. Και μ'άρεσε που μονολόγησε ''Ε,ρε δεν πάω καλά λέμε'' Ε,λοιπόν Δανάη..ήταν πόλυ όμορφο..ειλικρινά σου μιλάω.
Τις περισσότερες φορές,βέβαια λέει κάποιο μονόλογο.Πολλές φορές έχουμε βουρκώσει ή κλάψει ακόμη. Και ακούς την Δανάη κάθε φορά στο τέλος να λέει ''Ρε γαμώτο είμαι πολύ αγγούρω.Τι κλαίτε και εσείς ρε χαμένα?Με δουλεύετε.Α στο διάολο.'' Α ρε Δανάη,τίποτα δεν καταλαβαίνεις ορισμένες φορές.
Η Δανάη να παίζει κωμωδία και το θέατρο να γελάει πνιχτά για να μη χάσει ατάκα βλέμμα κίνηση.Κάποιοι που είχαν έρθει και στην προηγούμενη παράσταση είχαν φέρει πανό για εκείνη και ένα άλλο παιδί,τον Στέφανο.
Στο τέλος της δεύτερης παράστασης,ήρθανε αρκετές ανθοδέσμες.Μία είχε κάρτα για την Δανάη -Βουγιουκλάκη ή Καρέζη? Κάτι και από τις δύο- Και η Δανάη αναφώνησε πάλι ''Καλέ μας πήρανε στην πλάκα και οι θεατές'' και πέταξε την κάρτα επί του πατώματος. Αλλά εγώ την κράτησα. xD
Mη πω για τους αυτοσχεδιασμούς της! Να αλλάζει η Δανάη την β'πράξη ολάκερη,να ατακάρει μόνη της,να αλλάζει από πάνω και την σκηνοθεσία και εγώ να απορώ και να λέω ''Καλά ποια παράσταση σκηνοθέτησα?'' Με πιάνει σε μια φάση ο Λευτέρης ''Γιώργο κάνε κάτι. Έχει αλλάξει όλο το έργο και δεν της παίρνω ατάκα.Μονόλογο το είδε μωρέ το ψώνιο?'' Και η Δανάη από πίσω με ένα βλέμμα μέσα στην ειρωνεία -εκείνο που ώρες ώρες σιχαίνομαι- να λέει στον Λευτέρη ''Είσαι που είσαι ατάλαντος,να σου δίνω και πολλές ατάκες?Για το καλό σου το κάνω ανόητε!Δεν είδες στον Στέφανο?Το μισό έργο του έχω πασάρει'' Και να λέει ο Λευτέρης ''Αυτοί οι δυό με την Στέλλα τά εχουν κάνει πλακάκια''. Και να λέει και ο Στέφανος τάχα μου προσβεβλημένος ''Σώπα καλέ..'' και η Στέλλα να συμφωνεί κουνώντας το κεφάλι.
Θα πω και ένα άλλο περιστατικό και ας με βρίσει ο Σταύρος τώρα που το μαθαίνει. Καυγαδάκι με την Δανάη κλασικά και εικονογραφημένα.Μέσα στο καμαρίνι κανένα 5λεπτο πριν αρχίσουμε και εγώ στο δίπλα δωμάτιο.Φωνές κακό..σπάσανε και κάτι..τέτοια φάση.Ακούστηκε κα η φωνούλα του Σταύρου ''Ε,άι στο διάολο!ΕΓΩ ΦΕΥΓΩ'' Ύστερα ένας αναστεναγμός της Δανάης και μετά σιωπή. Βγαίνει ο Σταύρος έξω και έρχεται και με πιάνει ''Η Δανάη,η Δανάη ζαλίζεται!Κάνε κάτι!Φέρε ένα νερό''Τρόμαξα και εγώ,τρέχω για το νερό...πάω στο καμαρίνι..η Δανάη με ένα αλλοπαρμένο βλέμμα λίγο μουτζουρωμένη από το μακιγιάζ και τα δάκρυα..να λέει στον Σταύρο ''Όχι,εγώ θα παίξω..μόνο πήγαινε κάτω εσύ και κάτσε μπροστά..για να σε βλέπω..να παίρνω δύναμη...'' φεύγει και ο Σταύρος τρέχοντας την ώρα που η Δανάη έλεγε ''Πω πω..χάλια είμαι πως θα παίξω..'' Βγαίνει ο Σταύρος,λέω εγώ ''Έλα αγάπη μου,πιες λίγο νερό'' Μου σπρώχνει η Δανάη το χέρι. ''Για πες.Ήμουν καλή?'' Λέω εγώ ''ΤΙ?ΚΟΛΠΟ?'' και μου λέει ''Τον αγαπάω βρε βλάκα,τον αγαπάω''. Μεγάλη μαφία η Δανάη. Α,ρε Σταύρο κορόιδο σε έχει πιάσει και σένα.
Και για να μη το ξεχάσω. Η Δανάη έχει μια εξαιρετική σχέση με το κοινό. Α,ναι κάνει κάτι θαυμάσια. Χειροκροτούν και ακούγεται η Δανάη ''Καλέ πιο δυνάτα.Μη με κάνετε να νιώθω μέτρια''.Ή γίνεται κάτι την ώρα του έργου ''Καλά δεν τα λέω βρε κόσμε?'' ''Ρε παιδιά έχω άδικο?'' ''Βρε κόσμε,έτσι δεν έγινε το πράγμα?'' ''Σκίζω σήμερα. Έτσι δεν είναι?'' Μια φορά..σε μια παραλλαγή του έργου..έλεγε η Δανάη ''Λοιπόν,εσύ μ'αγαπάς γλυκέ μου.Και ξέρεις ποιος με έχει κοιτάξει με τέτοια ματιά?'' Και ακούγεται ένας νεανίας από κάτω ''Ο Σταύρος!''. Έμεινε λίγο στήλη άλατος,ένω κάποιοι από το κοινό -φίλοι,γνωστοί- χειροκρότησαν. Ύστερα η Δανάη συγκινήθηκε και κοίταξε κάπως χαμηλά. Την πιάνω στο τέλος και της λέω ''Τι λέει Δανάη? Και η συγκίνηση θέατρο ήταν?'' και μου λέει γελώντας ''Όχι ήταν έρωτας αυτό.''
Τέλος πάντων,εγώ κάπου θέλω να καταλήξω.Η Δανάη μου θυμίζει υπερβολικά,απόφοιτη του εθνικού. Έχει μια σωστή φωνή,όχι άριστη φυσικά αλλά είναι η φωνή που κάθε ηθοποιός οφείλει να έχει,έχει άψογη κίνηση,κάνει υπέροχους αυτοσχεδιασμούς και ωστόσο παραμένει ταπεινή. Δεν είναι ψώνιο η Δανάη.Είναι μετριόφρων,δυστυχώς, και μάλιστα αναγνωρίζει το ταλέντο των παιδιών από την 1η στιγμή που τους βλέπει. Άλλωστε το λέει και η ίδια. ''Ή το'χεις ή δεν το'χεις αυτό'' Προσπαθεί,να κάνει όποιον βλέπει με ταλέντο να αγαπήσει το θέατρο.Ίσως γιατί μισεί κυριολεκτικά,όσους θέλουν να μπουν σε δραματική σχολή απλά για την εμπειρία. Τους σιχαίνεται,δεν μπορεί ούτε να τους ακούει.Δεν λέω ότι αυτό είναι σωστό ή ότι είναι λάθος.Λέω απλά τι συμβαίνει.
Αυτό Δανάη μου,είναι το κείμενο για σένα,την ηθοποιό.
Και ξέρω πως θα το χαρεί η ψυχούλα σου,πως θα κλάψεις,πως θα γελάσεις,πως θα αναστενάξεις.
Σ'αγαπάω μικρή.Μη το ξεχάσεις ποτέ αυτό.
Μείνε εδώ,σε εκλιπαρώ.
Χρόνια σου πολλά,χρόνια όμορφα,ευτυχισμένα,γεμάτα όνειρα πάθος και δημιουργία.
Τι άλλο σου χρειάζεται εσένα?
Φιλιά.

Παρασκευή 27 Νοεμβρίου 2009

Μονόλογος.

Βράδιασε αγάπη μου και εσύ είσαι μακριά.
Έρχεσαι αύριο και ανυπομονώ.
Και αν σου τηλεφωνώ απόψε είναι όχι γιατί μου λείπεις,μα νιώθω πως πρέπει να σου μιλήσω.
Και θέλω να μιλήσω,σαν να έχω κάποιο προαίσθημα ότι κάτι τελειώνει απόψε.
Με συγχωρείς,αν ενοχλώ. Ξέρω,ξέρω! Η ώρα είναι ακατάλληλη.
Άλλα τώρα που σπουδάζεις δεν ξέρω.Νιώθω πως χωρίστηκαν οι δρόμοι μας...τα κελιά μας δηλαδή πλέον είναι χωριστά.
Συνεχίζουμε να'μαστε φυλακισμένοι. Κάποτε ήμασταν μαζί όμως,στην ίδια φυλακή. Και ο καιρός πέρναγε πιο εύκολα. Τώρα οι ίδιοι πόθοι,τα ίδια όνειρα παραμένουν ανεκπλήρωτα και είσαι και εσύ αλλού.
και ρε γαμώτο θέλω πολύ να σου μιλήσω. Λέω συνέχεια.. ''Μη σκας Δανάη,μη σκας.Έχεις χρόνο.Η ζωή ολάκερη μπροστά σας είναι''.
Αλλά...ξέρεις τώρα.Πως να μιλήσω εγώ μαζί σου για μέλλον?
Είναι άξιο γέλιων και κλαμμάτων. Γι'αυτό και θα μιλήσω τώρα. Ναι,τέτοια ώρα.
Ακουσέ με,μια στιγμή...ό,τι και αν πω απόψε..δεν θέλω να μου κρατήσεις κακία..δεν πρέπει.
Θα είμαι ειλικρινής,καθαρή και ύστερα θα κοιμηθώ με ήσυχη συνείδηση.
Θυμάσαι πως αρχίσαμε?Πως σταματήσαμε σε πολλά σημεία,πως ξαναρχίσαμε?
Η αρχή,ήταν τον Οκτώβρη. Και ούτε που είχα φανταστεί πως θα αγαπηθούμε.Πώς να το φανταστώ άλλωστε?Στα δεκάξι εγώ...εσύ σχεδόν δεκαοκτώ. Οι διαφορές μας από την αρχή ήτανε φανερές.Δεν μιλάς ε?Τι να πεις. Συνεχίζω,λοιπόν εγώ. Έτσι που λες. Οι διαφορές μας φανερές.
Εσύ,ήσουν πως να στο πω?Αλλιώτικος από μένα. Με συγκεκριμένες πεποιθήσεις,ακολουθώντας μια συγκεκριμένη ιδεολόγια,γυναικάς,επιπόλαιος,αναίσθητος. Εγώ πάλι άνθρωπος πιο ανοιχτός από σένα στις ιδέες,το τυπικό κοριτσάκι που πιστεύει στον έρωτα και αρκετά παθιασμένη με το κάθετι,εγωίστρια αρκετά.
Και όταν γνωριστήκαμε,δεν κάναμε και την καλύτερη παρέα. Τις περισσότερες φορές λογομαχούσαμε.Μα ήμασταν απίθανο ντουέτο.Πετούσαμε κάτι ωραίες ατάκες...είχαμε γίνει η attraction του λυκείου.Πουλάγαμε και μας άρεσε.Και ύστερα μαλώναμε σαν από συννενόηση. Και στην πορεία το συνήθισα. Και μ'άρεσε,ξέρεις.Και κάπως έτσι ήρθε και ο έρωτας. Και από κει που ήθελα να σε σκοτώσω,ξαφνικά ήθελα..ποθούσα να μ'αγαπήσεις. Αν και φοβόμουν. Εξ αιτίας του χαρακτήρα σου. Έλεγα ''Κοίτα μόνο Δανάη,μη το πάρει χαμπάρι.Αυτός τους έρωτες τους θεωρεί μαλακίες.Άντε το πολύ πολύ για καμιά νύχτα να σε χαραμίσει.Τίποτα παραπάνω'' Μια φορά κιόλας μου'χες πει... ''Εγώ θα αλλάξω,μόνο αν ερωτευτώ''. Και εκεί πίστεψα,πως αποκλείεται να ήμουν εγώ η κοπέλα που θα σ'άλλαζε. Εσύ γ'λυκείου αντιπρόεδρος και εγώ α'λυκείου...μία από τις πολλές εδώ που τα λέμε. Ναι,συγγνώμη!Τώρα πια διαπιστώνω πόσο επιφανειακά το είδα τότε το ζήτημα. Σε κουράζω?Συγγνώμη. Ναι,περιμένω.
Και λοιπόν,το παράξενο είναι πως Ω του θαύματος,μ'αγάπησες και εσύ. Όχι σαν φίλη...έτσι μόνο αγαπούσες κάποια κοπέλα ως τότε...μα μ'αγαπήσες ως σύντροφο..ως γυναίκα..μ'ερωτεύτηκες.Τι παράδοξο!
Και ύψωσα για κάποιο διάστημα,όταν κατάλαβα τι συμβαίνει -Ναι,το κατάλαβα.Δεν είμαι χαζή.Το παίζω πότε πότε- μια ασπίδα ανάμεσα μας. Γιατί το έβλεπα,δεν ταιριάζαμε. Και αν δενόμασταν και ύστερα χωρίζαμε θα ήταν οδυνηρό. Μα δεν άντεξα.Υπέκυψα και ήρθε το πρώτο μας φιλί. Και εκεί χάθηκε η λογική.Κάθε λογική. Και ήρθε το πάθος,ο έρωτας με ότι συνεπάγεται.Και τα παρέσυρε όλα.
Αυτό που είχαμε πληγώθηκε νωρίς.Από προδωσίες και καυγάδες. Μα το κρατήσαμε. Το παλέψαμε και το καταφέραμε. Εμείς ξέρουμε πως τα καταφέραμε. Μόνο εμείς.
Και όποτε χωρίζαμε αναζητούσαμε την παρηγοριά,σε πράγματα καταστροφικά. Στα τσιγάρα,στα ποτά,στα ξενύχτια,στις εξομολογήσεις,στην βρώμικη ηδονή. Και ύστερα καταλήγαμε ξανά μαζί. Και ερχόταν έτσι η κάθαρση..των αμαρτιών μας.
Πάντα γύριζα σ'εσένα!Και ξέρεις τι?Σ'όλους έλεγα πως κάθε φορά είναι η τελευταία!Το έλεγα γαμώτο! Αλλά μακριά σου ήταν όλα άδεια. Δεν άντεχα να βλέπω και σένα έτσι. Και ξέρεις κάτι?Τώρα κάπου πιστεύω πως έπαιζες και θέατρο.Πρώτη φορά στο λέω και ίσως τελευταία. Έπαιζες θέατρο? Κάποτε να μου τ'απαντήσεις.
Τέλος πάντων...τι έλεγα?Α,ναι! Ξέρεις τι ήσουν για εμένα βλάκα? Ξέρεις? Δεν αναρωτήθηκες ποτέ. Το ξέρω,πως ένιωσες πολλά. Όλα αυτά όμως τα χαράμισες. Σε ζήλειες,σε μικροπρέπειες,σε διαφορές,σε λογομαχίες. Φταίω και εγώ. Φταίω. Εγωίστρια και αχάριστη.Αυτό ήμουν και αυτό είμαι. Αστραπές εσύ?Κεραυνούς εγώ. Ειρωνείες εσύ?Απειλές εγώ. Και ποτέ δεν έκανα πίσω. Ή...μάλλον έκανα. Αλλά ήταν ήδη αργά. Παρόλα όσα έλεγα και έπραττα ήσουν Θεός μου. Είσαι Θεός μου. Σε σένα πίστεψα,σε σένα στηρίχτηκα,από σένα ζήτησα βοήθεια. Γιατί ήρθες και φώτισες τον κόσμο μου. Τον στόλισες με μουσικές,με συναισθήματα,με πάθος. Πράγματα που είχα καιρό να δώ,να ζήσω,να νιώσω...και ίσως να μην είχαν γίνει όλα αυτά με κάποιον άλλον. Γιατί όταν χαμογελάς εσύ στο κάτω κάτω,μου φτάνει για να'μαι ευτυχισμένη. Γιατί θέλω μόνο να μου γελάς.Πάντα αυτό ήθελα ανόητε! Δεν σε ήθελα κύριε,ούτε για να ξεσπάω τα νέυρα μου,ούτε για να σε βάζω να παίζεις διάφορους ρόλους,ούτε για να περνάω την ώρα μου. Πάντα ήθελα να σε βλέπω να γελάς.
Εσύ...εσύ...μέσα στην σχέση νοιάζεσαι για εμένα περισσότερο σαν φίλος,παρά σαν σύντροφος. Το ερωτιάρικο σου εσένα σε πιάνει,μόνο όταν θες να το παίξεις νταής,βαρύμαγκας. Και τότε βρίζεις,χτυπάς,δεν ξέρεις τι κάνεις. Ύστερα χωρίζουμε. Και μετά,με θυμάσαι. Θυμάσαι πως είσαι μαζί μου ερωτευμένος και μόνο τότε το δείχνεις. Το δείχνεις όπως ξέρεις εσύ. Με λόγια μεγάλα,πίνοντας,παίρνοντας τηλέφωνα τα ξημερώματα,φωναζοντάς με κάτω από το σπίτι μου,αφιερωνόντας μου τραγούδια. Και εγώ ναι γυρνάω. Αλλά όχι για αυτά. Αυτά με ρίξανε στις 3-4 πρώτες φορές. Μετά αλήτη,σε έμαθα. Δεν με ξεγελούν εμένα εύκολα οι άνθρωποι. Και γύριζα που λες γιατί γούσταρα εγώ,γιατί σ'αγαπήσα και δεν έπαψα στιγμή να σ'αγαπώ. Και μου λέγανε γλυκέ μου οι καλοθελητές και οι φιλενάδες που τόσο νοιάζονται ''Βρε χαζή,τι γυρνάς σε αυτόν?Για πόσο?'' και εγώ ξέρεις τι έλεγα? ''Ε..αφού μετάνιωσε το παιδί...μου είπε πως δεν θα ξαναφερθεί έτσι..και αν ξαναφερθεί..εγώ? Δεν ξαναγυριζώ ποτέ λέμε.Τέρμα'' Τους κορόιδευα. Ξέρεις μωρέ εσύ. Μ'αρέσουν τα αστειάκια. Και αν στο λέω,είναι μήπως και σταματήσεις να κάνεις τον καραγκιόζη κάθε φορά που χωρίζουμε. Εγώ σε εσένα θα γυρνάω έτσι και αλλιώς όσο θα σ'αγαπώ. Αν πάψω να σ'αγαπάω..βρε δεν πά και να πεθάνεις? Ποσώς με ενδιάφερει,που λέει ο λόγος.
Αλλά μαζί σου,είμαι ειλικρινά ερωτευμένη. Λατρεύω ας πούμε το βλέμμα ειρωνείας που έχεις όποτε μαλώνουμε.Λατρεύω που ξεροβήχεις όταν δεν έχεις τι να πεις.Λατρεύω την ωραιοπάθεια σου.Λατρεύω που όταν δεν είμαι καλά,κάνεις ότι μπορείς για να γελάσω,λατρεύω που όταν ζηλεύεις με παίρνεις τηλέφωνο κάθε 5 λεπτά για να έχεις τον πλήρη έλεγχο όπως λες.Και ξέρεις πότε άρχισε ο έρωτας να γίνεται αγάπη?Όταν μου έκανες ερωτική εξομολόγηση για πρώτη φορά..με το ''Μονόγραμμα''του Ελύτη.Και μου είπες στο τέλος ''Α,δεν το 'γραψα εγώ''
Γλυκέ μου αλήτη προτού συνεχίσω,θέλω να ξέρεις πως μαζί σου τα πέρασα υπέροχα όλους αυτούς τους μήνες. Όμως τώρα σε κοιτάω και ειλικρινά στο λέω,βλέπω σε εσένα τα λάθη μου.Νόμιζα πως είσαι η ευτυχία μου,μα είσαι η καταστροφή μου.Από τη μία με ανύψωσες σε έναν παράδεισο,κατασκεύασμα δικό σου,από την άλλη με διέλυσες,με υποβίβασες,με κατέστρεψες.
Ίσως το σωστότερο και το ωφελιμότερο να ήταν να σε διώξω μακριά μου. Έλα όμως,που δεν μπορώ.Δε θα το αντέξω,να κάνω για άλλη μια φορά την ψυχή μου κομμάτια και να ψάξω παρηγοριά σε αγκαλιές και σε ανθρώπους που στο βάθος θα σιχαίνομαι.Εσένα,στο είπα σ'αγαπάω και ας είσαι καταστροφή. Γιατί είσαι πάθος και το ήξερα απ'την αρχή πως το πάθος ποτέ δεν βγαίνει σε καλό. Και ξέρεις κάτι?Αν είχαμε μια ήρεμη σχέση πολύ πιθανόν να είχα φύγει ήδη. Γι'αυτό σου λέω.Το γουστάρω.
Και θα μείνω εδώ για πολύ καιρό.Για όσο μ'ανεχτείς,για όσο αντέξω. Θα είμαι εδώ και θα μαλώνουμε,θα βριζόμαστε,θα σπάμε πράγματα,θα παθιαζόμαστε,θα ονειρευόμαστε,θα προστατευόμαστε και θα βγάζουμε ψεύτες όσους λένε πως δεν υπάρχει κάτι που να μας συνδέει.
Αλήτη μου,πάνω απ'όλα ξέρεις τι μας συνδέει?Τα όνειρα.
Και ξέρεις τι με κρατάει ακόμη εδώ? Ο ίδιος σου ο χαρακτήρας.Αυτός που όποτε μαλώνουμε βρίζω.
Εύχομαι να είσαι εδώ για καιρό ακόμα.Συγγνώμη για απόψε ειλικρινά.Σταματώ εδώ αγάπη μου.

Πέμπτη 26 Νοεμβρίου 2009

Κατάλαβες?

Άκουσε με και να το θυμάσαι.
Δεν θα το αντέξω να σε χάσω ξανά.
Δεν ζει κανείς,χάνοντας την αναπνοή του.
Και εσύ αυτό είσαι,η αναπνοή μου.
Αν ένιωθες το ίδιο θα με καταλάβαινες.

Κυριακή 22 Νοεμβρίου 2009

Απόψε είναι αλλιώς...

Απόψε,η νύχτα είναι παράξενη.
Αλλά έχω εσένα μαζί μου,κοντά μου και δεν φοβάμαι.
Έχω αγκαλιά εσένανε και όχι το πουκάμισο σου.
Και είναι όμορφα,ίσως γιατί είχα ξεχάσει πως είναι.
Μα δεν γίνεται να ζήσω χωρίς εσένα,ούτε και εσύ χωρίς εμένα.
Ίσως της μοίρας να'ναι γραφτό.
Γνώρισα πολλούς. Νόμισα πως τους αγάπησα. Χώρισα,χάθηκα,χάθηκαν.
Όμως πάντα έψαχνα εσένα. Μέσα από όνειρα και από πόθους,λαχταρούσα εσένα.
Νόμισα πολλές φορές πως σ'έχασα. Φοβήθηκα,τρόμαξα,τα'χασα.
Όμως ευτυχώς, με αντέχεις,με συγχωρείς,με προσέχεις.
Ευτυχώς,γιατί έχω ακόμα τόσα να σου πω...τόσα να σου μάθω...
Mείνε γλυκέ μου όπως είσαι.
Τρυφερός,αλήτης,εγωιστής,ωραιοπαθής,οξύθυμος.
Γιατί έτσι σε γνώρισα,έτσι σε έμαθα,έτσι σ'αγάπησα και ούτε που θέλησα ποτέ να αλλάξεις.
Έχω κλάψει για εσένα,έχω πονέσει για εσένα,έχω καταστραφεί για εσένα.
Δε μετάνιωσα. Πίστευα και πιστεύω πως το αξίζεις.
Γιατί είναι μια σχέση γεμάτο πάθος. Όλα της γεμάτα έρωτα και πάθος.
Από τα βλέμματα μέχρι και τους τσακωμούς.
Μα σ'αγαπάω. Σ'αγαπάω όταν παίζεις ηλεκτρική κιθάρα.
Σ'αγαπάω όταν πάνω στα νεύρα σου σπας πράγματα.
Σ'αγαπάω όταν με παίρνεις τηλέφωνα τα βράδια σε διάστημα χωρισμού και με βρίζεις. Σ'αγαπάω που ξέρεις τι σκέφτομαι κάθε στιγμή.
Σ'αγαπάω όταν χτυπάς όποιον με φλερτάρει.
Σ'αγαπάω όταν μου τραγουδάς ''Και αν είσαι εσύ γυναίκα άστατη και ψεύτρα και αν έχεις γίνει της καρδιάς μου τώρα η κλέφτρα..τα ωραιότερα θα σου'χω αγορασμένα..μαργαριτάρια στο βυθό που'ναι κρυμμένα...''
Σ'αγαπάω όταν χορεύεις ζειμπέκικα και με κοιτάς στα μάτια.
Σ'αγαπάω όταν μου τραγουδάς ''Μόνο μια φορά..έκλαψα για σένα πικρά..''
Σ'αγαπάω που δεν κοιμάσαι ποτέ πριν κοιμηθώ εγώ.
Και εγώ θα'μαι εδώ.
Σαν σκλάβα σου, σαν Θεά σου, σαν βασιλισσά σου, σαν αχάριστη,σαν αλήτισσα,όπως και αν με ζητάς όπως και αν με λες εγώ θα είμαι εδώ.
Σου χαρίζω την ψυχή μου, σου δίνω την καρδιά μου,χαραμίζω για εσένα την ζωή μου.
Δε μου το βγάζει κανείς από το μυαλό,ότι σου αξίζει.
Γιατί εσύ μου έμαθες πως να σου φέρομαι,πως να σε ελέγχω.
Ειρωνείες εσύ,απειλές εγώ. Αστραπές εσύ,κεραυνούς εγώ.
Τώρα πια ξέρω. Τώρα τα βλέπω όλα με ξάστερη ματιά.
Μου έμαθες τι πάει να πει ελεύθερια.
Μου έμαθες τι θέλουνε τα παιδιά.
Μου έμαθες που πάνε τα πουλιά.
Μου έμαθες να σ'αγαπώ.
Μου έμαθες να υπάρχω.
Και θα μείνω εδώ. Μη φοβάσαι.
Και μη ρωτάς πόσο θα κρατήσει,γιατί δεν ξέρω ούτε εγώ.
Και αυτό είναι το πιο όμορφο. Ότι ζούμε την κάθε στιγμή.
Γιατί το ξέρεις. Εμείς δεν γίνεται να μιλάμε για μέλλον.
Και μην ακούς κανέναν. Όσοι μιλάνε για μας,δεν ξέρουν.
Δεν έχουν ζήσει αυτό το μοναδικό το ανεπανάληπτο,που σε συνεπαίρνει που έχουμε ζήσει εμείς.
Θα είμαι εδώ,να σου κρατώ το χέρι. Να σ'αγγίζω,να σε νιώθω,να σε μυρίζω.
Γιατί είσαι το γέλιο μου,το πάθος μου,το κλάμμα μου,η ομορφιά μου,η ντροπή μου.
Και σου χρωστάω πολλά. Λόγια πράξεις νύχτες. Πολλά.
Ας ζήσουμε ξανά αυτό το ταξίδι από εκεί που το αφήσαμε
Και εγώ θα σε βλέπω να γελάς και θα γελάω και εγώ μαζί με σένα.
Αγάπη μου...απόψε όλα είναι διαφορετικά.
Απόψε είναι αλλιώς.

Παρασκευή 20 Νοεμβρίου 2009

Ανουσιο.

Φοβάμαι. Απόψε σε έχω ανάγκη.
Τι θα γίνω Θέε μου...?

Τρίτη 17 Νοεμβρίου 2009

17.10.09

-Δανάη... Δανάη ξύπνα αγάπη μου...
-Μμμ τι είναι?
-Δεν ξέρω.. είσαι ανήσυχη...έβλεπες εφιάλτη?
-Τι ώρα είναι ρε βλάκα και με ξυπνάς?
-Τέσσερις αλλά σου λέω ήσουν ανήσυχη.
Στριφογύριζες και έκλαιγες αγάπη μου!
-Ναι ε..? Δεν θυμάμαι τι έβλεπα. Ποιος ξέρει...
-Ξαναπροσπάθησε να κοιμήθεις.
-Εντάξει. Και εσύ?
-Τι,εγώ?
-Δεν κοιμάσαι?
-Τρελαίνομαι να σε κοιτάω.
Πεθαίνω να σε κοιτάω,όταν κοιμάσαι.
-Και που βρίσκεται το ωραίο?
-Είσαι υπέροχη.Σαν άγγελος είσαι όταν κοιμάσαι.
Ήρεμη και χαμογελαστή.Μόνο απόψε με τρόμαξες.
-Δεν με έχεις ξαναδεί να κλαίω?
-Δεν θέλω να κλαις....
-Δεν θα ξανακλάψω μπροστά σου λοιπόν.
-Έλα,κοιμήσου...
Μετά απο 10 λεπτά σε ενόχλησα.
-Σταύρο,κοιμάσαι?
-Όχι...
-Φοβάμαι..
-Έλα,να σε πάρω αγκαλιά.
Μ'αγκάλιασες.
-Καλύτερα τώρα?
-Πολύ...
-Σ'αγαπάω..ησύχασε..είμαι εδώ...

Ένας μόνο μήνας πέρασε από κείνη την βραδιά.
Τι άλλαξε και έφυγες?Τι?

Τίποτα.

Και αναρωτιέμαι εγώ τώρα....
αν οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο...
....οι παλιές φιλίες που κρύβονται...?

Δευτέρα 16 Νοεμβρίου 2009

Μαγεία....

Μαλώναμε. Ανέκαθεν οι καυγάδες μας ήταν έντονοι.
Μα,απόψε ήταν αλλιώς.
Κάποια στιγμή ήρθες κοντά μου επιθετικά και φοβήθηκα.
-Μη με χτυπήσεις!
Εσύ φάνηκες ξαφνιασμένος.
-Δεν θα σε χτυπούσα. Εσύ με χτυπάς όμως Δανάη. Με πληγώνεις με όσα λες και με όσα κάνεις,με πονάς!
-Είναι άδικο να με κατηγορείς! Στάθηκα δίπλα σου. Ήμουν στην σκιά σου,για δικό σου καλό. Και εσύ με θυμήθηκες αφότου χωρίσαμε.
-Μα με ξέρεις. Φέρομαι εγωιστικά. Δεν φέρομαι σε άλλον καλύτερα απ'ότι φέρομαι σε εσένα. Αυτός είναι ο χαρακτήρας μου.
-Δεν με ενδιαφέρει τι κάνεις με τους άλλους! Με εμένα ήθελα... ήλπιζα πως θα ήσουν διαφορετικός...και εσύ με κάνεις να νιώθω άχρηστη και εντελώς περιττή στην ζωή σου...
-Μα τι λες! Τι νομίζεις? Θα μου λείψει το γέλιο σου, η αφελειά σου,η παιδικότητα σου...θα μου λείψουνε...σ'αγαπάω...δεν το ξέρεις?
-Δεν ξέρω τίποτα πια. Ξέρω μονό ότι εγώ σ'αγαπάω στ'αλήθεια. Και ας είσαι απότομος,γκρινιάρης,νευρικός...
-Μείνε κοντά μου λοιπόν!
-Αν θέλω. Μπορώ και να μη το κάνω. Υπάρχουν και άλλοι που με διεκδικούν. Θα μπορούσα να κάνω κάτι μ'αυτούς. Θα ήμουν μάλλον πιο χαρούμενη μαζί τους. Για παράδειγμα,ο Φαντομάς.
-Ο Φαντομάς! Εντάξει,οκ,πήγαινε σε αυτόν τον βλάκα! Φύγε λοιπόν! Απορώ γιατί είσαι ακόμα εδώ! Αυτός θα σε κάνει χαρούμενη,πήγαινε,πήγαινε!
-Δεν ταιριάζουμε αγόρι μου. Μην αντιδράς έτσι. Εσύ είσαι άλλο και εγώ κάτι το τελείως αντίθετο.Τα έχεις πει και μόνος σου αυτά.
-Τι λέω γαμώτο? Αγάπη μου,μην με ακούς μωρό μου. Συγχώρεσε με. Τι θα κάνω χωρίς εσένα?
-Σταύρο,ηρέμησε. Απόψε θα μείνουμε μαζί και από αύριο βλέπουμε. Ξάπλωσε και ηρέμησε.
-Να μην φύγεις ομως οκ?
-Εδώ θα είμαι,ναι.
Βγάζεις το πουκάμισο σου.
-Ει,μη το πετάς έτσι.
Το διπλώνω προσεκτικά.
-Να κοιμηθείς εσύ μικρή,εντάξει?
-Καλά,καλά γιατί?
-Θέλω να μείνω ξύπνιος να σε κοιτάω...

Δεν ξέρω γιατί,μα κάτι τέτοιες συζητήσεις μου φαίνονται ΜΑΓΙΚΕΣ.

Υπάρχει Ελπίδα...

Ο χρόνος τελειώνει.
Οι δείκτες αφήνουνε χαρακιές στα χέρια μου,στο σώμα μου,στο πρόσωπο μου.
Εγώ σκυμμένη πάνω από χαρτιά,όνειρα και αναμνήσεις περιμένω.
Περιμένω να φανείς.
Με κοροιδεύω.Το κατάλαβες?
Φοβάμαι,πως μια μέρα θα σε χασω.
Πως δεν θα ακούω πια ούτε την φωνή σου.
Μήτε τα βήματα σου.
Και σκέφτομαι,πόσο άδειος θα'ναι ο κόσμος.
Και νιώθω ξαφνικά μόνη και απροστάτευτη.
Ο ουρανός σκοτεινιάζει και τα άνθη μαραίνονται.
Και αν σε χάσω,δεν θα μπορέσω να σε ξεχάσω.
Γιατι σ'έψαχνα χρόνια. Χρόνια ολόκληρα.
Σε συναντούσα στα όνειρα μου και στην φαντασία μου.
Σε γύρευε η ψυχή μου,οι πόθοι μου...
και ύστερα σε γνώρισα.
Και τώρα καρδιά μου,ο χρόνος μας τελειώνει.
Και είναι νωρίς! ΝΩΡΙΣ! Το καταλαβαίνεις?
Τι θα μείνει αν φύγεις τώρα?
Μια κρυφή ματιά,καποιά νυχτιά του Φλεβάρη.
Οι αναστεναγμοί του έρωτα μας.
Τα χέρια μου μέσα στα δικά σου.
Τα ζειμπέκικα που χορεύες κοιτώντας με.
Μια παράφορη αγκαλια σε μια σκοτεινή γωνία.
Ένα χαμογελό σου.
Κάποια αστεία μας.
Αναμνήσεις θολές από τα δάκρυα.
Μα,όχι δεν κλαίω πια.
Γιατί μου είπες να κοιτάω ψηλά.
Να μην κλαίω για εσένα γιατί δεν το αξίζεις.
Μα ποιος είσαι εσύ,που θα κρίνεις αν αξίζεις για εμένα?
Δεν κατάλαβες καλά,φαίνεται.
Ήσουν ό,τι πιο όμορφο για εμένα.
Ό,τι πιο αληθινό,ό,τι πιο πολύτιμο είχα.
Και εσύ μου λες πως δεν αξίζεις τα δακρυά μου.
Εγω ψυχή μου,θα σ'αγαπώ.
Άσε με να το κάνω και ας φτάσουμε σε ένα τέρμα,άσχημο.
Δεν φοβάμαι πια,που τελειώνει ο χρόνος.
Κάπου θα συναντηθούμε ψυχή μου.
Εδώ συναντιούνται ο θάνατος και η ζωή.
Η γη με τον ουρανό.
Τ'αστρα με το φεγγάρι.
Υπάρχει ελπίδα....

Κυριακή 15 Νοεμβρίου 2009

Άραγε μ'ακούς?

Οδυσσέας Ελύτης ''ΤΟ ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ''

Θά πενθώ πάντα -- μ’ακούς; -- γιά σένα,
μόνος,στόν Παράδεισο

Θά γυρίσει αλλού τίς χαρακιές
Τής παλάμης,η Μοίρα,σάν κλειδούχος
Μιά στιγμή θά συγκατατεθεί ο Καιρός

Πώς αλλιώς,αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι

Θά παραστήσει ο ουρανός τα σωθικά μας
Καί θά χτυπήσει τόν κόσμο η αθωότητα
Μέ τό δριμύ του μαύρου του θανάτου.


ΙΙ.

Πενθώ τόν ήλιο καί πενθώ τά χρόνια που έρχονται
Χωρίς εμάς καί τραγουδώ τ’άλλα πού πέρασαν
Εάν είναι αλήθεια

Μιλημένα τά σώματα καί οί βάρκες πού έκρουσαν γλυκά
Οί κιθάρες πού αναβόσβησαν κάτω από τα νερά
Τά "πίστεψέ με" και τα "μή"
Μιά στόν αέρα , μιά στή μουσική

Τα δυό μικρά ζώα,τά χέρια μας
Πού γύρευαν ν’ανέβουνε κρυφά τό ένα στό άλλο
Η γλάστρα μέ τό δροσαχί στίς ανοιχτές αυλόπορτες
Καί τά κομμάτια οί θάλασσες πού ερχόντουσαν μαζί
Πάνω απ’τίς ξερολιθιές,πίσω άπ’τούς φράχτες
Τήν ανεμώνα πού κάθισε στό χέρι σού
Κι έτρεμες τρείς φορές τό μώβ τρείς μέρες πάνω από
τούς καταρράχτες

Εάν αυτά είναι αλήθεια τραγουδώ
Τό ξύλινο δοκάρι καί τό τετράγωνο φαντό
Στόν τοίχο , τή Γοργόνα μέ τά ξέπλεκα μαλλιά
Τή γάτα πού μάς κοίταξε μέσα στά σκοτεινά

Παιδί μέ τό λιβάνι καί μέ τόν κόκκινο σταυρό
Τήν ώρα πού βραδιάζει στών βράχων τό απλησίαστο
Πενθώ τό ρούχο πού άγγιξα καί μού ήρθε ο κόσμος.


ΙΙΙ.

Έτσι μιλώ γιά σένα καί γιά μένα

Επειδή σ’αγαπώ καί στήν αγάπη ξέρω
Νά μπαίνω σάν Πανσέληνος

Από παντού,γιά τό μικρό τό πόδι σού μές στ’αχανή σεντόνια
Νά μαδάω γιασεμιά --κι έχω τή δύναμη
Αποκοιμισμένη,νά φυσώ νά σέ πηγαίνω
Μές από φεγγαρά περάσματα καί κρυφές τής θάλασσας στοές
Υπνωτισμένα δέντρα μέ αράχνες πού ασημίζουμε

Ακουστά σ’έχουν τά κύματα
Πώς χαιδεύεις,πώς φιλάς
Πώς λές ψιθυριστά τό "τί" καί τό "έ"
Τριγύρω στό λαιμό στόν όρμο
Πάντα εμείς τό φώς κι η σκιά

Πάντα εσύ τ’αστεράκι καί πάντα εγώ τό σκοτεινό πλεούμενο
Πάντα εσύ τό λιμάνι κι εγώ τό φανάρι τό δεξιά
Τό βρεγμένο μουράγιο καί η λάμψη επάνω στά κουπιά
Ψηλά στό σπίτι μέ τίς κληματίδες
Τά δετά τριαντάφυλλα,καί τό νερό πού κρυώνει
Πάντα εσύ τό πέτρινο άγαλμα καί πάντα εγώ η σκιά πού μεγαλώνει
Τό γερτό παντζούρι εσύ,ο αέρας πού τό ανοίγει εγώ
Επειδή σ’αγαπώ καί σ’αγαπώ
Πάντα εσύ τό νόμισμα καί εγώ η λατρεία πού τό εξαργυρώνει:

Τόσο η νύχτα,τόσο η βοή στόν άνεμο
Τόσο η στάλα στόν αέρα,τόσο η σιγαλιά
Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική
Καμάρα τ’ουρανού με τ’άστρα
Τόσο η ελάχιστη σου αναπνοή

Πού πιά δέν έχω τίποτε άλλο
Μές στούς τέσσερις τοίχους,τό ταβάνι,τό πάτωμα
Νά φωνάζω από σένα καί νά μέ χτυπά η φωνή μου
Νά μυρίζω από σένα καί ν’αγριεύουν οί άνθρωποι
Επειδή τό αδοκίμαστο καί τό απ’αλλού φερμένο
Δέν τ’αντέχουν οί άνθρωποι κι είναι νωρίς,μ’ακούς
Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν αγάπη μου

Να μιλώ γιά σένα καί γιά μένα.

ΙV.

Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν,μ’ακούς
Δέν έχουν εξημερωθεί τά τέρατα, μ’ακούς
Τό χαμένο μου τό αίμα καί τό μυτερό,μ’ακούς
Μαχαίρι
Σάν κριάρι πού τρέχει μές στούς ουρανούς
Καί τών άστρων τούς κλώνους τσακίζει,μ’ακούς
Είμ’εγώ,μ’ακούς
Σ’αγαπώ,μ’ακούς

Σέ κρατώ καί σέ πάω καί σού φορώ
Τό λευκό νυφικό τής Οφηλίας,μ’ακούς
Πού μ’αφήνεις,πού πάς καί ποιός,μ’ακούς

Σού κρατεί τό χέρι πάνω απ’τούς κατακλυσμούς

Οί πελώριες λιάνες καί τών ηφαιστείων οί λάβες
Θά’ρθει μέρα,μ’ακούς
Νά μάς θάψουν , κι οί χιλιάδες ύστερα χρόνοι
Λαμπερά θά μάς κάνουν περώματα,μ’ακούς
Νά γυαλίσει επάνω τούς η απονιά,μ’ακούς
Τών ανθρώπων
Καί χιλιάδες κομμάτια νά μάς ρίξει

Στά νερά ένα ένα , μ’ακούς
Τά πικρά μου βότσαλα μετρώ,μ’ακούς
Κι είναι ο χρόνος μιά μεγάλη εκκλησία,μ’ακούς
Όπου κάποτε οί φιγούρες
Τών Αγίων
Βγάζουν δάκρυ αληθινό,μ’ακούς
Οί καμπάνες ανοίγουν αψηλά,μ’ακούς
Ένα πέρασμα βαθύ νά περάσω
Περιμένουν οί άγγελοι μέ κεριά καί νεκρώσιμους ψαλμούς
Πουθενά δέν πάω ,μ’ακους
Ή κανείς ή κι οί δύο μαζί,μ’ακούς

Τό λουλούδι αυτό τής καταιγίδας καί μ’ακούς
Τής αγάπης
Μιά γιά πάντα τό κόψαμε
Καί δέν γίνεται ν’ανθίσει αλλιώς,μ’ακούς
Σ’άλλη γή,σ’άλλο αστέρι,μ’ακούς
Δέν υπάρχει τό χώμα , δέν υπάρχει ο αέρας
Πού αγγίξαμε,ο ίδιος,μ’ακούς

Καί κανείς κηπουρός δέν ευτύχησε σ’άλλους καιρούς

Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες,μ’ακούς
Νά τινάξει λουλούδι,μόνο εμείς,μ’ακούς
Μές στή μέση τής θάλασσας
Από τό μόνο θέλημα τής αγάπης,μ’ακούς
Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί,μ’ακούς
Μέ σπηλιές καί μέ κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς
Άκου,άκου
Ποιός μιλεί στά νερά καί ποιός κλαίει -- ακούς;
Είμ’εγώ πού φωνάζω κι είμ’εγώ πού κλαίω,μ’ακούς
Σ’αγαπώ,σ’αγαπώ,μ’ακούς.

V.

Γιά σένα έχω μιλήσει σέ καιρούς παλιούς
Μέ σοφές παραμάνες καί μ’αντάρτες απόμαχους
Από τί νά’ναι πού έχεις τή θλίψη του αγριμιού
Τήν ανταύγεια στό μέτωπο του νερού του τρεμάμενου
Καί γιατί,λέει,νά μέλει κοντά σου νά’ρθω
Πού δέν θέλω αγάπη αλλά θέλω τόν άνεμο
Αλλά θέλω της ξέσκεπης όρθιας θάλασσας τόν καλπασμό

Καί γιά σένα κανείς δέν είχε ακούσει
Γιά σένα ούτε τό δίκταμο ούτε τό μανιτάρι
Στά μέρη τ’αψηλά της Κρήτης τίποτα
Γιά σένα μόνο δέχτηκε ο Θεός νά μου οδηγεί τό χέρι

Πιό δω,πιό κεί,προσεχτικά σ’όλα τό γύρο
Του γιαλού του προσώπου,τούς κόλπους,τά μαλλιά
Στό λόφο κυματίζοντας αριστερά

Τό σώμα σου στή στάση του πεύκου του μοναχικού
Μάτια της περηφάνειας καί του διάφανου
Βυθού,μέσα στό σπίτι μέ τό σκρίνιο τό παλιό
Τίς κίτρινες νταντέλες καί τό κυπαρισσόξυλο
Μόνος νά περιμένω που θά πρωτοφανείς
Ψηλά στό δώμα ή πίσω στίς πλάκες της αυλής
Μέ τ’άλογο του Αγίου καί τό αυγό της Ανάστασης

Σάν από μιά τοιχογραφία καταστραμμένη
Μεγάλη όσο σέ θέλησε η μικρή ζωή
Νά χωράς στό κεράκι τή στεντόρεια λάμψη τήν ηφαιστειακή

Πού κανείς νά μήν έχει δεί καί ακούσει
Τίποτα μές στίς ερημιές τά ερειπωμένα σπίτια
Ούτε ο θαμμένος πρόγονος άκρη άκρη στόν αυλόγυρο
Γιά σένα,ούτε η γερόντισσα ν’όλα της τά βοτάνια

Γιά σένα μόνο εγώ,μπορεί,καί η μουσική
Πού διώχνω μέσα μου αλλ’αυτή γυρίζει δυνατότερη
Γιά σένα τό ασχημάτιστο στήθος των δώδεκα χρονώ
Τό στραμμένο στό μέλλον με τόν κρατήρα κόκκινο
Γιά σένα σάν καρφίτσα η μυρωδιά η πικρή
Πού βρίσκει μές στό σώμα καί πού τρυπάει τή θύμηση
Καί νά τό χώμα,νά τά περιστέρια,νά η αρχαία μας γή.


VI.

Έχω δεί πολλά καί η γή μές’απ’τό νού μου φαίνεται ωραιότερη
Ώραιότερη μές στούς χρυσούς ατμούς
Η πέτρα η κοφτερή,ωραιότερα
Τά μπλάβα των ισθμών καί οί στέγες μές στά κύματα
Ωραιότερες οί αχτίδες όπου δίχως να πατείς περνάς
Αήττητη όπως η Θεά της Σαμοθράκης πάνω από τά βουνά
τής θάλασσας

Έτσι σ’έχω κοιτάξει πού μου αρκεί
Νά’χει ο χρόνος όλος αθωωθεί
Μές στό αυλάκι που τό πέρασμα σου αφήνει
Σάν δελφίνι πρωτόπειρο ν’ακολουθεί

Καί νά παίζει μέ τ’άσπρο καί τό κυανό η ψυχή μου !

Νίκη,νίκη όπου έχω νικηθεί
Πρίν από τήν αγάπη καί μαζί
Γιά τή ρολογιά καί τό γκιούλ-μπιρσίμι
Πήγαινε,πήγαινε καί ας έχω εγώ χαθεί

Μόνος καί άς είναι ο ήλιος που κρατείς ένα παιδί
νεογέννητο
Μόνος,καί ας είμ’εγώ η πατρίδα που πενθεί
Ας είναι ο λόγος που έστειλα νά σου κρατεί δαφνόφυλλο
Μόνος,ο αέρας δυνατός καί μόνος τ’ολοστρόγγυλο
Βότσαλο στό βλεφάρισμα του σκοτεινού βυθού
Ο ψαράς που ανέβασε κι έριξε πάλι πίσω στούς καιρούς τόν Παράδεισο !


VII.

Στόν Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί
Απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στή θάλασσα

Μέ κρεβάτι μεγάλο καί πόρτα μικρή
Έχω ρίξει μές στ’άπατα μιάν ηχώ
Νά κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ

Νά σέ βλέπω μισή να περνάς στό νερό
και μισή να σε κλαίω μές στόν Παράδεισο.

Απολαύστε.

Παρασκευή 13 Νοεμβρίου 2009

Καληνύχτα,ψυχή μου...

Άλλη μια μέρα φτάνει στο τέλος της.
Η παραστάση έκλεισε και για σήμερα την αυλαία της.
Ήμουν καλός παλιάτσος,έκανα τους φίλους να γελάσουν και να ευχαριστηθούν.Τώρα θα ξεκουραστώ.
Άδεια και κενή κουλουριάζομαι σε μια γωνιά στο πάτωμα.
Κρύβομαι,κλαίω,ψυχορραγώ.
Σκουπίζω τα δάκρυα μου και παλεύω με όνειρα να γιάνω τις πληγές μου.
Σήμερα σε είδα. Εσύ πέρασες δίπλα μου γελώντας.
Με κείνο το γέλιο,που με κάνει να μισώ τους ανθρώπους,όταν γελούν έτσι.
Ναι,θα μπορούσα να σε σκοτώσω όταν γελάς έτσι.
Στάθηκα πίσω σου και με ρώτησες για πόσο θα είμαι πίσω σου.
Και απάντησα ''Για πάντα,αν χρειαστεί''. Και με κοίταξες αμήχανα.
Να,το βλέπεις! Έχουμε σφαχτεί. Τρέχει αίμα ανάμεσα μας.
Και δεν ξέρω αν θυμάσαι,όσα λέγαμε. Δεν ξέρω.
Όμως Θεε μου,δεν γίνεται να τελειωσάνε όλα έτσι. Δεν μπορεί.
Γιατί ακομά με κοιτάς,όπως όταν ήσουν ερωτευμένος.
Ακόμα μου μιλάς όπως τότε.
Ακόμα είσαι εδώ όπως και τότε.
Θυμάμαι,που με κράταγες αγκαλιά και εγώ έχωνα το πρόσωπο μου στο στήθος σου.
Τότε,χαμογελούσες αγάπη μου και ήσουν όμορφος.
Και έλεγες πως αυτό πάει να πει ευτυχία.
Τώρα,μονάχα ανταγωνισμός και πικρόχολα σχόλια.
Που ξέρω πως δεν τα πιστεύεις. Ούτε και εγώ τα πιστεύω όσα λέω.
Αν αγαπιόμαστε πολύ,ίσως και να γλυτώσουμε. Να σωθούμε.
Κρατήσου από έμενα ψυχή μου. Και εγώ θα κρατηθώ από εσένα.
Σε χρειάζομαι ακόμη. Μην ακούς ό,τι λέω. Και μου λείπεις,πανάθεμα σε.
Όταν λείπεις,άλλωστε κάτι μέσα μου αγριεύει. Θέλω να σε βλέπω.
Πρέπει να σε βλέπω,για να συνεχίσω. Γιατί και ας πονάω. Εγώ θα συνεχίσω.
Εσύ όμως ψυχή μου πρόσεχε. Γιατί φοβάμαι,όταν είσαι μακριά μου.
Δεν μπορώ να σε φυλάξω.
Έτρεξες ψυχή μου,έτρεξες πολύ. Έπεσες,λύγισες,μάτωσες μα ξανασηκώθηκες μωρό μου.
Εγώ όμως,είμαι εδώ τώρα. Και δεν θα σε ξαναφήσω να τρέξεις. Ποτέ πια.
Τώρα θα ξεκουραστείς. Είτε σε κρατήσω ξανά στην αγκαλιά μου είτε όχι.
Καλήνυχτα σου,καρδιά μου.

Μια συζήτηση.

-Ξερεις,εγω δεν θα σ'αγαπησω Φαντομα.
Γελασες.
-Το ξερω,αγαπη μου.Το ξερω.
-Δεν ειναι αναγκη να μεινεις εδω.
-Μα δεν περιμενω τιποτα απο εσενα.
-Φυγε καλυτερα.Δεν θελω να πληγωθεις.
-Μα,που να παω?Δεν υπαρχει τιποτα τωρα.Εκτος απο εσενα.
Ο,τι πιο αληθινο,εισαι εσυ.
-Μα,δεν θα σε ερωτευτω.Δεν προκειται.
-Εχεις αναγκη απο σεβασμο,απο αγαπη.Σωστα?
-Ναι..
-Μικρο μου,κουραστηκες,ετρεξες και λυγισες.
Εγω ειμαι εδω να απαλυνω τον πονο σου.
Και εγω σε χρειαζομαι,για να μου μαθεις τι'ναι ζωη.
Δεν εισαι ευκολη περιπτωση,το ξερω.
Μα για αυτο κολλαω πιο πολυ.
Ασε με,να μεινω εδω κοντα σου.
-Μα φοβαμαι...
-Μη φοβασαι.Εχεις εμενα.Ελα,κοιμησου.


Πέμπτη 12 Νοεμβρίου 2009

Για την παρεα μου<3

Ειμαστε μια παρεα,αποτελουμενη απο 17χρονα παιδια με ολη την τρελα της ηλικιας.
Ισως να'μαστε και κοινοτυποι με οσα λεμε και με οσα κανουμε μα για μενα ειστε μοναδικοι.
Ειστε εκεινο το μαγικο,που δινει χρωμα σε οτιδηποτε γκριζο και στολιζει με νοτες την πιο ασχημη σιωπη. Μαγεια αγαπες μου,να τι ειστε.
Moιαζουμε μ'αλητες ετσι οπως τριγυρναμε με σκισμενα all star, σε παρκα,σε στεκια,μιλωντας,τραγουδωντας,φωναζοντας,χειρονομωντας. Μα εσεις και εγω το ξερουμε. Αξιζουμε περισσοτερα,απο πολλους δηθεν εκει εξω. Ειμαστε αληθινοι,ειμαστε αξιοπρεπεις,εχουμε χιουμορ -αληθινο χιουμορ- και πανω απο ολα σεβομαστε. Σεβομαστε τους ανθρωπους. Το διαβασε και ο Γιωργος σε ενα βιβλιο του Καζαντζακη και το πεταει καθε τοσο.
''Ανθρωπος εισαι και συ,Ανθρωπος ειμαι και εγω.Αυτο δεν φτανει?''
Ειμαστε καλυτεροι απο τα διαφορα κυκλωματα που κυκλοφορουν. Ειμαστε καλυτεροι απο εκεινους που φουσκωνουν προφυλακτικα και που βγαινουν καθε Σαββατο και μεθανε,καπνιζουν,φασωνονται. Το χειροτερο ειναι πως περιμενουν αυτο το Σαββατο για να ονομασουνε ολο αυτο το επιφανειακο ''τουρλουμπουκι'' -που λεει και ο Φωτης-,ζωη.
Περα απο διαμαχες,περα απο εφημερες σχεσεις μενουμε δεμενοι,μενουμε γροθια. Και δεν χωριζουμε.Παντοτε οι ιδιοι,χρονια τωρα. Και πριν κατι χρονια,στην Α'γυμνασιου αυτη την ημερα,την σημερινη δεθηκαμε τοσο.Στο παρτυ του Johny,αν θυμαστε. Εγω το θυμαμαι,γιατι εκεινη η μερα,ηταν υπεροχη. Βεβαια,τοτε στην παρεα δεν ηταν η Βικυ,ουτε ο Γιωργος.Μα,δεν εχει σημασια.Απλα λεω,πως ξεκινησε αυτη η σχεση,η μαγικη αν θελετε.
Οι ιδιοι με τοτε,τωρα. Ο Βυρωνας,ο Νικος,ο Φωτης,εγω,ο Σταθης,η Αριστεα. Μεγαλωσαμε,αλλαξαμε,κλαψαμε,ερωτευτηκαμε,γελασαμε,μπηκαμε λιγο στην ζωη των ενηλικων,μπορουμε να πουμε,αλλα κρατησαμε μια παιδικοτητα,απο εκεινη που παντοτε ειναι επιθυμητη.
Η Αριστεα,η ξανθουλα με τις φακιδες,η ντροπαλη,η σιωπηλη,η σπιτογατα που οταν ερωτευεται γινεται φωτια και λαυρα.Με τα ονειρα της,που μας τα ψιθυρισε μια βροχερη Πεμπτη περσι. Και πλανευτηκαμε. Υστερα ο Βυρωνας,ο λακωνικος,ο λιγομιλητος,ο γελαστος,ο σοβαρος. Που δεν νευριαζει ποτε,που δεν κακολογει,που δεν σχολιαζει. Που παιζει και ''στοιχημα'' για να το παιξει τζογαδορος. Μετα ο Νικος,ο ιδιοτροπος. Που νευριαζει ευκολα,που δεν ξερει τι θελει,που μου εχει πει πολυ ομορφα λογια και μου λεει ακομη,που δεν ερωτευεται ποτε,που εχει μηχανακι,που καπνιζει,που βριζει,μα ξερει να αγαπαει. Ο Φωτης,που ενα διαστημα ηταν απο τους καλους κολλητους. Και αν εχουμε αραιωσει,το ξερεις φιλε,εχεις ξεχωριστη θεση μεσα στην ψυχη μου.Αλητης,μαγκας,εγωιστης,πονηρος,εξυπνος,με ψυχη,με ονειρα,με ελπιδες. Θυμαμαι καλα,τι μου ειπες στο νοσοκομειο. Μην ανησυχεις καρδια μου.
Και ο Σταθης.Ο πλακατζης. Με αχτυπητο χιουμορ,με θεατρινιστικες κινησεις,με εξαιρετικες χορευτικες ικανοτητες,που θελει να γινει σκηνοθετης και καλα κανει,που δεν γελασε οταν ακουσε τα ονειρα μου,που με εχει υποστηριξει πολλες φορες και εμενα και την Αριστεα.
Η Βικτωρια,η κολλητουλα που τωρα εχουμε χωριστει καπως. Εχω ομορφες στιγμες να θυμαμαι μαζι της. Η ρομαντικη,η ερωτιαρα,η ευαισθητη,η γκρινιαρα,η υποχονδρια. Αυτη ειναι. Ετσι την αγαπησα. Ισως να την αγαπαω και ακομα,δεν ξερω.Της χρωσταω ενα μεγαλο ευχαριστω.Και αυτη ενα συγγνωμη.Και ο Γιωργος,ο φλογερος,που τραγουδαει,που παιζει με την ζωη,που την λατρευει,που δινει καλες συμβουλες,που με καταλαβαινει και που τον καταλαβαινω χωρις καν να μιλησει. Ψυχη μου εσυ. Υστερα ειμαι και εγω.Λιγο παραξενη. Με ενα ιδιοτροπο χιουμορ,κυκλοθυμικη,φιλοδοξη,και με ονειρα.Πολλα και μεγαλα ονειρα.
Και αν ειμαι σ'αυτη την παρεα,ειναι γιατι μου ταιριαζει. Γιατι ειμαστε ατομα με ελαττωματα,με αδυναμιες,με τιποτενιες πραξεις στο ιστορικο μας αλλα κανεις μας δεν ειναι μιζερος. Εχουμε περασει φασεις μιζεριας,αλλα δεν ειμαστε. Οσο και να ψαξει κανεις μεσα μας.Εχουμε ονειρα και την αγαπαμε την ζωη. Θελουμε να ταξιδεψουμε,να φυγουμε,να ζησουμε αυτο το κατι το διαφορετικο. Kαι πανω απο ολα,καταλαβαινουμε ο ενας τον αλλον. Τα ονειρα του και τις ανησυχιες του. Ακομη και αν βρεθω σε αδιεξοδο,ξερω πως αν παρω τηλεφωνο τον Γιωργο ή τον Σταθη θα με σωσουνε. Εγω επεισα τον Γιωργο να αναλαβει την σκηνοθεσια του εργου. Ο Σταθης με επεισε να παω σε ΔΗΠΕΘΕ. Η Βικτωρια με επεισε να παιξω σε παραστασεις του σχολειου. Εγω ειπα στους αλλους να φτιαξουν συγκροτημα. Ο Νικος με εβαλε μεσα σε αυτο.
Και ειναι κατι στιγμες που τις θυμαμαι και ή γελαω ή κλαιω. Θυμαμαι στην κηδεια του Johny,που ειχαμε αγκαλιαστει σφιχτα και κλαιγαμε και δεν ακουγαμε κανεναν αλλον. Θυμαμαι στο νοσοκομειο,τον Νικο να ξενυχταει διπλα μου παρεα με τους αλλους τραγουδωντας μου νανουρισματα. Θυμαμαι,την Τριτη,που επεσε η Αριστεα σε μια πισινα και πεσαμε ολοι για συμπαρασταση. Θυμαμαι τα ξενυχτια στο τηλεφωνο ή στο msn σε συνομιλιες 7-8 ατομων. Με θυμαμαι να καταρρεω και ο Γιωργος με την Αριστεα ηταν εκει και με κρατησαν. Θυμαμαι οσους χωρισμους περασα με την Βικτωρια. Θυμαμαι τα θεατρικα μας σκετσακια,τραβηγμενα με την videocamera του Βυρωνα. Θυμαμαι την προηγουμενη παρασταση,που ησασταν εκει κρατωντας πανο με το ονομα μου. Και που αναφωνησατε οταν εφαγα το πρωτο χαστουκι ''Την φιλη μας ρε παλιοφλωρεεε?'' xD Θυμαμαι,τα αγορια της παρεας να παιζουν ξυλο για εμενα ή την Αριστέα ετσι για την σωτηρια της υποληψης μας.Θυμαμαι τις προβες μας,ποσο ομορφα περναμε σ'αυτες.
Αυτα θυμαμαι και κλαιω. Μα ειναι απο χαρα τωρα αγαπες μου. Μη φοβαστε. Γιατι ειμαστε 5 χρονια μαζι. Και γραφουμε ιστορια,καρδουλες μου.Και εγω ειμαι εδω για εσας και θα ειμαι παντα εδω. Ακομα και αν ερθουν στιγμες,που θα μοιαζω να'μαι μακρια σας. Γραφουμε ιστορια,να το θυμαστε.

Τρίτη 10 Νοεμβρίου 2009

Άνοιξη...

Ένα τραγούδι που άκουσα μια μέρα στο 2ο πρόγραμμα και πραγματικά με έχει μαγέψει. Το ερμηνεύει η φωνή του Σταύρου Σιόλα,νικητή στο ''Φεστιβάλ Θεσσαλονικής 2006'' με το τραγούδι ''Της Αρνης το νερο''




Άνοιξη, είσαι του κόσμου γιορτή
Μες τη ζωή μου μια μέρα λαμπρή
Είναι η αγάπη σου κήπος που αφήνομαι
Παίζω, κυλιέμαι σα να μια παιδί!

Πιάσε με, σφίξε με
Στην ποδιά σου μέσα κρύψε με!
Πιάσε με
Στο κορμί σου μέσα χάνομαι, ζαλίζομαι
Σε χορό βυθίζομαι

Πιάσε με, κυνήγησέ με
χάνομαι, ζαλίζομαι
στο φιλί σου εθίζομαι!
Σα σταφύλι τρύγησέ με

Άνοιξη, είσαι του κόσμου γιορτή
Μες τη ζωή μου μια μέρα λαμπρή
Είναι η αγάπη σου κήπος που αφήνομαι
Παίζω, κυλιέμαι σα να μια παιδί!

Άνοιξη, είσαι δροσιά μου κι αυγή
Μες τη ζωή μου χαρά μυστική
Είναι η αγάπη σου δέντρο που κρύβομαι
Ανθίζω, γεννιέμαι ξανά από την αρχή.

Πιάσε με, σφίξε με
Στην ποδιά σου μέσα κρύψε με!
Πιάσε με
Στο κορμί σου μέσα χάνομαι, ζαλίζομαι
Σε χορό βυθίζομαι

Πιάσε με, κυνήγησέ με
χάνομαι, ζαλίζομαι
στο φιλί σου εθίζομαι!
Σα σταφύλι τρύγησέ με

Άνοιξη, είσαι δροσιά μου κι αυγή
Μες τη ζωή μου χαρά μυστική
Είναι η αγάπη σου δέντρο που κρύβομαι
Ανθίζω, γεννιέμαι ξανά από την αρχή.

Σ'αγαπαω.

Σ'αγαπαω οταν μου κανεις κανταδες.
Σ'αγαπαω οταν με λες νεραιδα.
Σ'αγαπαω οταν κανουμε ερωτα.
Σ'αγαπαω οταν σε βλεπω να κοιμασαι.
Σ'αγαπαω οταν χαμογελας.
Σ'αγαπαω οταν με κοιταζεις στα ματια.
Σ'αγαπαω οταν κοκκινιζεις.
Σ'αγαπαω οταν θυμωνεις.
Σ'αγαπαω οταν με παιρνεις αγκαλια.
Σ'ΑΓΑΠΑΩ.


*Πολυ λιτο το σημερινο κειμενο.

Σάββατο 7 Νοεμβρίου 2009

Ενα τσιγαρο.

Ψιτ...! Αλητη εγω σ'ενιωσα.
Και ουτε το ονομα σου δεν τολμαω να προφερω,γιατι σ'αγαπαω.
Και ειμαι μεθυσμενη. Οχι απο το ποτο.
Μεθυσμενη απο ερωτα.Το πιο γλυκο μεθυσι και το πιο σιχαμερο συναμα.
Και δεν μετανιωνω για τιποτα. Αντιθετα,ευχαριστω τον Θεο που σε γνωρισα.
Που εστω υπαρχεις και ομορφαινεις αυτον τον κοσμο.
Και ας μη σε εχω πια. Σ'ειχα και αυτο αγγιξε την ευτυχια.
Πια προσπαθω ματαια να σε ξαναπλησιασω.
Μηπως νιωσεις οτι νιωθω. Γιατι οταν επρεπε δεν στο εδειξα.
Ολα εγιναν γρηγορα. Δεν προλαβα....να σου μιλησω.
Και τωρα,ισως να μην με πιστευεις.
Και ισως οτι λεω,να θεωρεις οτι τα λεω επειδη ειμαι μεθυσμενη.
Ναι,αγαπη μου ειμαι μεθυσμενη.Αλλα στο ξαναλεω.
Απο ερωτα μωρο μου.
Καθε φορα που γυριζες πισω μ'αναισταινες.
Και οποτε εφευγες εγω πεθαινα,εσβηνα.
Τωρα συνεχιζω,γιατι απλα πρεπει.
Γιατι υπαρχουν ατομα που περιμενουνε ''κατι'' απο εμενα.
Αν ερθεις ειλικρινα,δεν ξερω τι θα συμβει.
Δεν περιμενω να φανεις. Συνηθισα στην απουσια σου.
Συνηθισα και την μοναξια μου.
Την κουμανταρω,κανουμε καλη παρεα.
Aλλα σε χρειαζομαι,παντα σε χρειαζομουν.
Και εχω την μαγκια να το πω.
Και ας σερνομαι κοντα μου.
Ντρεπομαι,αλλα σε περιμενω καθε βραδυ.
Ενα τσιγαρο ηταν αυτη η σχεση.
Μια ανασα.Τιποτα παραπανω.
Ενα τσιγαρο μοναχα απο το Σ'αγαπαω στο Χωριζουμε.
Ζω για να δω ξανα να χαιδευεις νευρικα τα μαλλια σου.
Ζω περιμενοντας να σε ξανακουσω να ξεροβηχεις.
Και καταλαβε το,βλακα.
Δεν μου ελειψε το πηδημα απο εσενα.
Καταλαβε το.

Παρασκευή 6 Νοεμβρίου 2009

Σημερα Γιορταζουμε.

O,τι και να λεμε σ'αγαπησα. Μπορει και ανοητα.
Με εκεινο το ειδος, που βασανιζει,που διαλυει,
που μερα με την μερα δηλητηριαζει μια σχεση.
Ειχαμε στιγμες ομορφες. Σωστη ζαχαρη και ας μη το πιστευεις.
Μη κοιτας τωρα. Τωρα μοιαζει περισσοτερο με τσοντα ολο αυτο.
Παλιοτερα υπηρχε κατι,κατι πιο μαγικο.
Ισως επειδη δεν ειχε αρχισει η απομυθοποιηση.
Δεν ηξερα οτι μεθας,οτι ζηλευεις,πως οταν θυμωνεις δεν ξερεις τι κανεις.
Δεν ηξερες πως ειμαι τοσο εγωιστρια,κυνικη,διαχυτικη γιατι ετσι ειναι το στυλ μου.
Σιγα-σιγα τα ανακαλυψαμε,τα συνειδητοποιησαμε μα ισως να μην τα αποδεχτηκαμε πληρως.
Ισως να εχω και δικιο οταν σου λεω πως αγαπησαμε ο ενας τον αλλον,για κατι που δεν ημασταν.
Υπηρχε ενα χασμα. Εγω παραξενη,ασυνηθιστη αν θες,εσυ δεμενος σε καποιες αντιληψεις συγκεκριμενες.
Εσυ προσηλωμενος σε συγκεκριμενες πεποιθησεις,εγω πιο ελευθερων..καταστασεων γενικα.
Ακομα και οταν θυμωνουμε ειμαστε διαφορετικοι. Eγω συνηθως ηρεμη,μετρωντας τις κουβεντες μου λεγοντας λογια πολυ ασχημα,ειλικρινα πολυ που ομως τα περισσοτερα τα εννοουσα.Εσυ να φωναζεις,να χειροδικεις,να σπας,να μην ξερεις τι λες.
Λογια ασχημα,σκεψεις ασχημες λογικο λοιπον να χαλασει καπου ολο αυτο.
Και δεν λεω πως δεν μου λειπεις. Ή πως δεν σε εχω αναγκη.
Αλιμονο. Εγω ξερω ποσο σε χρειαζομαι.
Ηξερα πως ειχα καποιον,εδω για εμενα.Μονο για εμενα.
Και εσυ πιστευω πως νιωθεις κατι αναλογο.
Εγω παντως καθε σου ονειρο θα το αποδεχομουν.
Δεν θα το θεωρουσα τρελο ή ''λαθος''.
Και εσυ ξερω πως θα μου εδινες συμβουλες ομορφες.
Απο εκεινες που βγαινουν παντα απο την ψυχη σου.Και οχι απο τον νου.
Δεν αντεχω αυτο το καινουριο παιχνιδακι που βρηκαμε τωρα.
Θελω να σε κοιταω στα ματια. Οπως τους κοιταω ολους.
Δεν θελω να σε προσπερναω.
Το Σαββατο περασαμε ομορφα.Που ειναι το προβλημα σου?
Ημουν μεθυσμενη,δεν αξιζε να δωσεις καν σημασια σε οτι ειπα.
Κρατα μονο,ενα απο ολα εκεινα που σου ειπα.
Μοναχα εσυ,με εκανες να νιωσω αγνη,αθωα,πως οτι καναμε δεν ηταν προστυχο.
Ηταν ερωτας,ηταν αγαπη,ηταν παθος. Δεν ηταν πηδημα,δεν ηταν φαση,δεν ηταν.
Ηταν κατι μεγαλυτερο,κατι αληθινο,σιγουρα.
Δεν ενιωσα στιγμη πως με χρησιμοποιεις.Ποτε αγαπη μου.
Δεν ξεχναω την νυχτα που σε πηρα τηλεφωνο κλαιγοντας.
Μου συμπαρασταθηκες,καλυτερα απο κολλητος.
Δεν ξερω,γιατι στα ειπα ολα αυτα τοτε.
Εχω χαθει ξερεις,εχω χασει τον στοχο μου.
Για αλλου ξεκινησα και αλλου βρισκομαι.
Αδιεξοδα. Εσυ ξερεις τι παει να πει αυτο.
Κραταω εκεινο που ειπες.
''Οταν μεθαω,βλεπω τα ματια της μανας μου μεσα στα δικα σου''
Ξερω πως δεν ηταν ψευτικο,το καταλαβα απο την χροια της φωνης σου.
Και σημερα ψυχη μου,εχεις γενεθλια.Γιορταζεις καρδουλα μου,γιορταζεις.
Γιορταζω και εγω μαζι σου ψυχη μου. Γιορταζουμε σημερα καρδια μου.
Δεκαοκτω χρονων πια. Και ξερω πως δεν εχεις περασει λιγα.
Πονεσες,πονεσες πολυ.Ετρεξες αδιακοπα,κατερρευσες και ξανασηκωθηκες.
Και συνεχισες.Και παντα να συνεχιζεις καρδια μου.
Γιατι εγω ειμαι εδω και θα σε προσεχω.
Και δεν θα σε ξαναφησω να τρεξεις ποτε πια. Ποτε.
Χρονια σου πολλα καρδια μου και σ'ευχαριστω.
Σ'ευχαριστω αλητη μου,γιατι εισαι υπεροχος.