Εδώ Γιώργος.

Εδώ Γιώργος. Εγώ,λόγω γενεθλίων αυτή την φορά θα γράψω για σένα.
Όχι για την φίλη Δανάη. Αυτά θα τα γράψουν άλλοι και τα έχουν ξαναγράψει άλλοι και έχουν χιλιοειπωθεί.
Εγώ θα μιλήσω για την Δανάη στο θέατρο. Γιατί είναι κρίμα ψυχή μου,όσοι γράφουνε για σένα να χωράνε με το ζόρι το θέατρο σε μισή παράγραφο. Πάει? Δεν πάει.Βέβαια όποιος δεν έχει δει την Δανάη πως είναι προτού βγει σε παράσταση,δεν μπορεί να καταλάβει γιατί γράφω ολόκληρο κείμενο τώρα. Σαν λεοντάρι,προτού βγει στην αρένα κυριολεκτικά.Αεικίνητη,τινάζοντας το μαλλί,χωρίς να είναι ικανός κανείς να την κρατήσει.
Και όταν παίζει τα ξεχνάει όλα. Αρρώστιες,κούραση,στεναχώριες τα πάντα. Βγαίνει και μένεις να την κοιτάζεις σαν χάνος. Γιατί την βλέπεις την γυναίκα. Παίζει και το χαίρεται η ψυχή της. Και μοιάζει τόσο αέρινη,εκεί πάνω στην σκήνη,στα φώτα τα απόκοσμα. Λες και βγήκε από κανένα ονειρόδραμα. Κινήσεις ελαφρές και αέρινες...φωνή σταθερή,αισθησιακή...πρόσωπο εκφραστικότατο..κινήσεις συνδιασμένες άψογα με τα συναισθήματα του ρόλου. Γιατί η Δανάη,δεν υποδύεται τον ρόλο. ΕΙΝΑΙ ο ρόλος. Εκεί πάνω δεν είναι η Δανάη. Είναι η Λίζα,η Νίνα,η Φιλουμένα,η Μπλανς,η Καμπίρια. Είναι η μαθήτρια,η γυναίκα η καπάτσα,η λαική πόρνη,η ξεπεσμένη αριστοκράτισσα,η πόρνη που ερωτεύεται. Είναι όλα αυτά. Και με το που βγαίνει στα παρασκήνια,βλέπεις την Δανάη, ένα πλάσμα αδύναμο λυγισμένο από την αγωνία,τα φώτα,τα χειροκρότηματα να τρέμει σαν το ψάρι και να ρωτάει τον καθένα ''Πως ήμουν? Ήμουν καλή?Δεν αντέχω την β'πράξη''. Και όταν ακουστεί το κουδούνι,ξανά η Δανάη μετατρέπεται σε λεοντάρι έτοιμο να επιτεθεί σε όποιον την εμποδίσει να βγει ξανά εκεί πάνω.
Θυμάμαι,μάλιστα μια φορά που ήμασταν στον θέατρο 1-2 μέρες προτού αρχίσουν οι παραστάσεις και εγώ ως σκηνοθέτης,έκανα κάτι διορθώσεις στο κείμενο μαζί με κάποιον άλλον συντελεστή. Τσιγάρα,καφέδες...είχε πάει 11 + η ώρα το βράδυ. Η Δανάη,καθόταν ήσυχη σε μια γωνία και ούτε που μιλούσε καθόλου. Φαινόταν χαμένη στις σκέψεις της. Την σκούντηξα και της είπα πως είχε περάσει η ώρα και πως θα ήτανε καλύτερο να πάει σπίτι της να ξεκουραστεί.Με κοίταξε κάπως απορημένα και μου είπε ''Εδώ είναι το σπίτι μου''. Και πράγματι φαινόταν ήρεμη και αισθανόταν ασφαλής. Και κατάλαβα και γιατί κάθε φορά που μπαίνει σε κάποιο θέατρο μουρμουρίζει ''Σπίτι μου,σπιτάκι μου και σπιτοκαλυβάκι μου''.
Θυμάμαι στην αρχή,την πείραζε υπερβολικά πολύ,που έπαιζε ρόλους που είχε παίξει η Βουγιουκλάκη.Ονειρευόταν κλασικό ρεπερτόριο και της έλεγαν και κάποιοι μαλάκες -κατά την ταπεινή μου γνώμη- ''Κοίτα μην έχεις την κατάληξη της Αλίκης.'' Δηλαδή,ποια κατάληξη?Πέθανε ως εθνική star.Με σπουδαίο θεατρικό ιστορικό. Δεν το βρίσκω και τόση κατάντια,αλλά τέλος πάντων. Στο τέλος μιας παράστασης,η Δανάη αναφέρθηκε στην Αλίκη με θερμά λόγια και κάποιοι από τους εξώστες άρχισαν τα γιουχαρίσματα. Οπότε,πετάει η Δανάη ένα εξαίσιο ''Δες κάτι τύπους.Γιουχάρουν την Βουγιουκλάκη αυτοί που ήταν είναι και θα είναι μια ζωή πίσω πίσω στους εξώστες'' Και είχε πράγματι,δίκιο.
Η Δανάη,τις περισσότερες φορές όταν τελειώναμε τις πρόβες συνέχιζε να παίζει πάνω στην σκηνή μόνη της για να περνάει η ώρα όσο εμείς πίναμε καμιά μπύρα,κουτσομπολεύαμε και τα σχετικά.Εγώ την παρακολουθούσα προσεκτικά σε ότι και αν έπαιζε. Έπαιζε μια σκηνή από ένα εργό -Δυστυχώς δεν γνωρίζω ποιο- και στο τέλος η ηρωίδα,η Δανάη πέθαινε. Ε,λοιπόν η Δανάη πέθαινε πολύ παράξενα.Έκανε πρώτα μια ελαφριά στροφή,ύστερα γονάτιζε με αρκετά γοητευτικό βλέμμα,ξάπλωνε ενώ το ένα χέρι της ήταν στον αέρα..ύστερα έπεφτε το χέρι αλλά στεκόταν στον αγκώνα και ύστερα έπεφτε τελείως και πέθαινε. Και μ'άρεσε που μονολόγησε ''Ε,ρε δεν πάω καλά λέμε'' Ε,λοιπόν Δανάη..ήταν πόλυ όμορφο..ειλικρινά σου μιλάω.
Τις περισσότερες φορές,βέβαια λέει κάποιο μονόλογο.Πολλές φορές έχουμε βουρκώσει ή κλάψει ακόμη. Και ακούς την Δανάη κάθε φορά στο τέλος να λέει ''Ρε γαμώτο είμαι πολύ αγγούρω.Τι κλαίτε και εσείς ρε χαμένα?Με δουλεύετε.Α στο διάολο.'' Α ρε Δανάη,τίποτα δεν καταλαβαίνεις ορισμένες φορές.
Η Δανάη να παίζει κωμωδία και το θέατρο να γελάει πνιχτά για να μη χάσει ατάκα βλέμμα κίνηση.Κάποιοι που είχαν έρθει και στην προηγούμενη παράσταση είχαν φέρει πανό για εκείνη και ένα άλλο παιδί,τον Στέφανο.
Στο τέλος της δεύτερης παράστασης,ήρθανε αρκετές ανθοδέσμες.Μία είχε κάρτα για την Δανάη -Βουγιουκλάκη ή Καρέζη? Κάτι και από τις δύο- Και η Δανάη αναφώνησε πάλι ''Καλέ μας πήρανε στην πλάκα και οι θεατές'' και πέταξε την κάρτα επί του πατώματος. Αλλά εγώ την κράτησα. xD
Mη πω για τους αυτοσχεδιασμούς της! Να αλλάζει η Δανάη την β'πράξη ολάκερη,να ατακάρει μόνη της,να αλλάζει από πάνω και την σκηνοθεσία και εγώ να απορώ και να λέω ''Καλά ποια παράσταση σκηνοθέτησα?'' Με πιάνει σε μια φάση ο Λευτέρης ''Γιώργο κάνε κάτι. Έχει αλλάξει όλο το έργο και δεν της παίρνω ατάκα.Μονόλογο το είδε μωρέ το ψώνιο?'' Και η Δανάη από πίσω με ένα βλέμμα μέσα στην ειρωνεία -εκείνο που ώρες ώρες σιχαίνομαι- να λέει στον Λευτέρη ''Είσαι που είσαι ατάλαντος,να σου δίνω και πολλές ατάκες?Για το καλό σου το κάνω ανόητε!Δεν είδες στον Στέφανο?Το μισό έργο του έχω πασάρει'' Και να λέει ο Λευτέρης ''Αυτοί οι δυό με την Στέλλα τά εχουν κάνει πλακάκια''. Και να λέει και ο Στέφανος τάχα μου προσβεβλημένος ''Σώπα καλέ..'' και η Στέλλα να συμφωνεί κουνώντας το κεφάλι.
Θα πω και ένα άλλο περιστατικό και ας με βρίσει ο Σταύρος τώρα που το μαθαίνει. Καυγαδάκι με την Δανάη κλασικά και εικονογραφημένα.Μέσα στο καμαρίνι κανένα 5λεπτο πριν αρχίσουμε και εγώ στο δίπλα δωμάτιο.Φωνές κακό..σπάσανε και κάτι..τέτοια φάση.Ακούστηκε κα η φωνούλα του Σταύρου ''Ε,άι στο διάολο!ΕΓΩ ΦΕΥΓΩ'' Ύστερα ένας αναστεναγμός της Δανάης και μετά σιωπή. Βγαίνει ο Σταύρος έξω και έρχεται και με πιάνει ''Η Δανάη,η Δανάη ζαλίζεται!Κάνε κάτι!Φέρε ένα νερό''Τρόμαξα και εγώ,τρέχω για το νερό...πάω στο καμαρίνι..η Δανάη με ένα αλλοπαρμένο βλέμμα λίγο μουτζουρωμένη από το μακιγιάζ και τα δάκρυα..να λέει στον Σταύρο ''Όχι,εγώ θα παίξω..μόνο πήγαινε κάτω εσύ και κάτσε μπροστά..για να σε βλέπω..να παίρνω δύναμη...'' φεύγει και ο Σταύρος τρέχοντας την ώρα που η Δανάη έλεγε ''Πω πω..χάλια είμαι πως θα παίξω..'' Βγαίνει ο Σταύρος,λέω εγώ ''Έλα αγάπη μου,πιες λίγο νερό'' Μου σπρώχνει η Δανάη το χέρι. ''Για πες.Ήμουν καλή?'' Λέω εγώ ''ΤΙ?ΚΟΛΠΟ?'' και μου λέει ''Τον αγαπάω βρε βλάκα,τον αγαπάω''. Μεγάλη μαφία η Δανάη. Α,ρε Σταύρο κορόιδο σε έχει πιάσει και σένα.
Και για να μη το ξεχάσω. Η Δανάη έχει μια εξαιρετική σχέση με το κοινό. Α,ναι κάνει κάτι θαυμάσια. Χειροκροτούν και ακούγεται η Δανάη ''Καλέ πιο δυνάτα.Μη με κάνετε να νιώθω μέτρια''.Ή γίνεται κάτι την ώρα του έργου ''Καλά δεν τα λέω βρε κόσμε?'' ''Ρε παιδιά έχω άδικο?'' ''Βρε κόσμε,έτσι δεν έγινε το πράγμα?'' ''Σκίζω σήμερα. Έτσι δεν είναι?'' Μια φορά..σε μια παραλλαγή του έργου..έλεγε η Δανάη ''Λοιπόν,εσύ μ'αγαπάς γλυκέ μου.Και ξέρεις ποιος με έχει κοιτάξει με τέτοια ματιά?'' Και ακούγεται ένας νεανίας από κάτω ''Ο Σταύρος!''. Έμεινε λίγο στήλη άλατος,ένω κάποιοι από το κοινό -φίλοι,γνωστοί- χειροκρότησαν. Ύστερα η Δανάη συγκινήθηκε και κοίταξε κάπως χαμηλά. Την πιάνω στο τέλος και της λέω ''Τι λέει Δανάη? Και η συγκίνηση θέατρο ήταν?'' και μου λέει γελώντας ''Όχι ήταν έρωτας αυτό.''
Τέλος πάντων,εγώ κάπου θέλω να καταλήξω.Η Δανάη μου θυμίζει υπερβολικά,απόφοιτη του εθνικού. Έχει μια σωστή φωνή,όχι άριστη φυσικά αλλά είναι η φωνή που κάθε ηθοποιός οφείλει να έχει,έχει άψογη κίνηση,κάνει υπέροχους αυτοσχεδιασμούς και ωστόσο παραμένει ταπεινή. Δεν είναι ψώνιο η Δανάη.Είναι μετριόφρων,δυστυχώς, και μάλιστα αναγνωρίζει το ταλέντο των παιδιών από την 1η στιγμή που τους βλέπει. Άλλωστε το λέει και η ίδια. ''Ή το'χεις ή δεν το'χεις αυτό'' Προσπαθεί,να κάνει όποιον βλέπει με ταλέντο να αγαπήσει το θέατρο.Ίσως γιατί μισεί κυριολεκτικά,όσους θέλουν να μπουν σε δραματική σχολή απλά για την εμπειρία. Τους σιχαίνεται,δεν μπορεί ούτε να τους ακούει.Δεν λέω ότι αυτό είναι σωστό ή ότι είναι λάθος.Λέω απλά τι συμβαίνει.
Αυτό Δανάη μου,είναι το κείμενο για σένα,την ηθοποιό.
Και ξέρω πως θα το χαρεί η ψυχούλα σου,πως θα κλάψεις,πως θα γελάσεις,πως θα αναστενάξεις.
Σ'αγαπάω μικρή.Μη το ξεχάσεις ποτέ αυτό.
Μείνε εδώ,σε εκλιπαρώ.
Χρόνια σου πολλά,χρόνια όμορφα,ευτυχισμένα,γεμάτα όνειρα πάθος και δημιουργία.
Τι άλλο σου χρειάζεται εσένα?
Φιλιά.