Σάββατο 27 Μαρτίου 2010

Αλλιώτικε...

Είσαι αλλιώτικο πλάσμα, το ξέρεις?
Το είχα καταλάβει από την πρώτη στιγμή που σε είδα.
Ήσουν διαφορετικός. Ίσως να'ταν το βλέμμα σου, ίσως η χροιά της φωνής σου.
Ίσως οι περιστάσεις να με έκαναν να σε δω έτσι.
Χαμογελάς πολύ συχνά. Ακόμα και στα δύσκολα.
Έχεις τη δύναμη και το κάνεις. Σε θαυμάζω για αυτό.
Ύστερα τα μάτια σου.
Αυτά τα μάτια που με κοιτάζουν πετώντας κεραυνούς όποτε μαλώνουμε.
Αυτά τα μάτια που ανοίγουν διάπλατα όποτε μεθάω.
Αυτά τα μάτια που τα είδα να βουρκώνουν σε πολλές στιγμές,δύσκολες.
Είσαι ευαίσθητος. Και ας θυμώνεις όποτε σου το λέω.
Πληγώνεσαι εύκολα, πονάς πολύ, ξεχνάς δύσκολα.
Είσαι σαν μικρό παιδί, που θυμώνει όταν του στερούν το γλυκό.
Είσαι αλητάκος. Ένας γλυκός αλήτης.
Χάνεσαι για ώρες πάνω στην μηχανή σου.
Δεν δίνεις λογαριασμό σε κανέναν.
Μόνο εσύ και η ασφάλτος τέτοιες ώρες.
Έχεις όνειρα, έχεις φιλοδοξίες.
Φοβάσαι να τα πραγματοποιήσεις.
Πίνεις πολύ, καπνίζεις πολύ, είσαι των άκρων.
Προσπαθείς μεθυσμένος να ξεχάσεις.
Όπως εχθές.
Ήρθες μεθυσμένος δίπλα μου. Μ'άγγιξες.
Γελούσες, πονούσες.
Ύστερα με κοίταξες. Με έσφιξες.
''Τι κάνουμε? Τι παριστάνουμε?Τους ερωτευμένους?
Τέλειωσαν τα ψέμματα Δανάη. Δεν έμεινε τίποτα.
Σήκω φύγε για το καλό σου. Θα σε διαλύσω. Είναι αργά.''
Είσαι τόσο παράξενος.
Χθες είπες αυτά, σήμερα ζητάς ευκαιρίες.
Αχ, βρε Σταύρο μου, αλήτη μου.
Πρόσεχε σε παρακαλώ, θα χαθείς τσάμπα.
Δεν αξίζω και τόσο όσο νομίζεις.
Είμαι σκάρτη. Μια γκόμενα σαν τις άλλες.
Ξέχασε με, δεν θα σου κάνω καλό.
Σ'αγαπάω, ναι. Και λοιπόν?
Δεν φτάνει αυτό. Λυπάμαι.
Θα ήθελα πολύ να ήταν αρκετό.
Μα είναι ελάχιστο. Τ'ακούς?

Παρασκευή 26 Μαρτίου 2010

Δεν έμεινε... κάτι.

Έχουμε χωρισμένοι γύρω στις τρεις εβδομάδες.
Μεγάλο διάστημα για εμάς.
Βέβαια, εσύ προσπαθείς.
Προσπαθείς να γίνει ξανά κάτι με μας.
Όπως κάνεις πάντοτε, σε κάθε χωρισμό.
Δίχως να αλλάζεις τίποτα στην συμπεριφορά σου.
Δίχως να ενδιαφέρεσαι ουσιαστικά για εμένα.
Απλά, για την -προσωρινή- ικανοποίηση του δικού σου εγωισμού.
Το ήξερα πάντοτε, τώρα τελευταία το νιώθω πιο έντονα.
Δεν νοιάζεσαι ουσιαστικά για εμένα, για το τι νιώθω.
Δεν ενδιαφέρθηκες ποτέ να μάθεις τα συναισθήματα μου.
Ποτέ σου δεν σκέφτηκες, τι μπορεί να ήσουν για εμένα.
Είσαι ρηχός, επιφανειακός.
Πιστεύεις πως όλα αρχίζουν και τελειώνουν σε ένα κρεβάτι.
Δεν σε κατηγορώ, δεν φταις. Τουλάχιστον δεν φταις εσύ μόνο.
Όμως καλώς ή κακώς από την πρώτη στιγμή πίστεψα σε εσένα.
Σε λάτρεψα σαν Θεό μου και ακόμη έτσι νιώθω δηλαδή.
Και δεν μετανιώνω.
Ούτε για όσα σου έχω πει, ούτε για όσα έχω κάνει για εσένα.

Δεν ξέρω αν τα άξιζες. Ξέρω πως τα έκανα γιατί σ'αγάπησα.
Θα ήθελα να είμαστε μαζί, πραγματικά.
Μα δεν βγάζει πουθενά, το βλέπεις.
Παντού η ίδια λέξη χαραγμένη. ''Αδιέξοδο''.
Αδιέξοδο. Μας κυνηγά σε σκέψεις, σε όνειρα, στην καθημερινότητα μας.
Εσύ τι νιώθεις τελικά? Κάναμε έρωτα στην τελική ή κάναμε σεξ?
Νιώθεις τίποτα όταν με κοιτάς, όταν μ'αγγίζεις?
Είμαι μια γκόμενα σαν τις άλλες?
Παλιά μου τα έλεγες όλα, με την πιο ωμή ειλικρίνεια.
Είχες έρθει και μου είχες πει ότι με κεράτωσες.
Τώρα κολώνεις να πεις τι?
Να μιλήσεις ανοιχτά, για τί?
Για μια σχέση που ψυχορραγεί? Τι φοβάσαι?
Έχουν τελειώσει όλα, μένουν τα τυπικά.
Πέθαναν τα πάντα, μένουν οι κηδείες.
Κατάλαβε το, ήταν μια παρεξήγηση.
Παρεξήγηση που κράτησε ένα χρόνο.
Εντάξει, δεν είναι τίποτα.
Υπάρχουν και χειρότερα.
Σ'έβλεπα μεθυσμένο να κοιμάσαι.
Ήσουν χαμένος ποιος ξέρει, σε τι όνειρα και παραισθήσεις?
Γελούσες μεθυσμένος.
Ωραίο όλο αυτό, δεν οδηγεί κάπου.
Εσύ λιώμα κάθε βράδυ και εγώ να μένω άυπνη.
Δεν προχωράμε έτσι. Μην με κρατάς.
Άσε με να φύγω, από σένα.
Λύσε με, μη με δένεις σφιχτότερα.
Είναι δύσκολο, μη το κάνεις χειρότερο.
Επιτέλους. Κάνε κάτι να με βοηθήσεις.
Δε στο ζήτησα ποτέ ως τώρα.
Πάντα ήμουν ''παληκάρι''.
Τώρα λύγισα. Πάψε, μη μιλάς.
Βοηθήσε με μόνο.
Σώσε με , για να σε σώσω.
Άσε με να φύγω, για να φύγεις.
Ξεπέρασε με για να σε ξεπεράσω.
Γκρέμισε τα όλα, για να περάσω.
Είναι αργά, μη προσπαθείς.
Χάθηκαν όλα, χαθήκαμε και εμείς.

Τρίτη 23 Μαρτίου 2010

Σταμάτα, φύγε επιτέλους.
Μη μένεις άλλο. Μη προσπαθείς να σώσεις ό,τι δεν σώζεται.
Στεναχωρήθηκαν οι φίλοι.Άλλοι μας κριτίκαραν.
Μην ακούς κανέναν. Ανάμεσα σε εσένα και σε εμένα, δεν υπάρχει κανείς.
Δεν υπήρχε ποτέ, δεν το επέτρεψα σε κανέναν.
Όλό αυτό το λήξαμε μόνοι μας. Ψυχρά, περήφανα, πικρά.
Τα βράδια δεν με πιάνει ύπνος, σκέφτομαι.
Σκέφτομαι εσένα, σκέφτομαι όσα μου έλεγες.
Ίσως τώρα να τα λες σε άλλες. Δεν πειράζει.
Εσύ να'σαι καλά, τα άλλα δεν μετράνε.
Η απουσία σου είναι φανερή.
Σε ψάχνω μέσα από άλλους.
Σε κάποιον τα ίδια μάτια, σε άλλον παρόμοιες κινήσεις.
Έχω αρχίσει να παρανοώ, φταις εσύ.
Δεν ήταν πάντα έτσι όλα, όχι.
Στην αρχή πίστεψα πως βρήκα τον Θεό.
Πίστεψα πως βρήκα το απόλυτο, το αληθινό, το συγκλονιστικό.
Ύστερα η βασανιστική απομυθοποίηση.
Τα νεύρα σου, η απιστία σου, οι βρισιές σου.
Καλές στιγμές? Λίγες, ελάχιστες.
Εγώ κατηγορώ εσένα, εσύ κατηγορείς εμένα.
Εμένα την πουτάνα. Αυτό δεν με θεωρείς?
Ναι, εγώ είμαι η πουτανά.
Εσύ με κεράτωσες.
Ναι, εγώ δεν σ'αγάπησα ποτέ.
Εσύ μ'αγάπησες?
Ναι? Τι κρίμα! Δεν κατάφερες ποτέ να το δείξεις.
Δεν είμαι θυμωμένη, όχι.
Είμαι τσακισμένη, έχω τελειώσει, αναπνέω και δεν ξέρω το γιατί.
Ήσουν λάθος, ήταν λάθος, ήμουν λάθος.
Σ'ερώτευτηκα. Λάθος.
Μ'ερώτευτηκες. Λάθος.
Δεσμός. Λάθος.
Οι προσπάθειες πολλές, χιλιάδες τρύπες στο νερό.
Μια πρόσκαιρη ανάσα, ύστερα ο ίδιος θάνατος.
Σε αποκαλώ σύντροφο, αδερφό, πατέρα, φίλο.
Και σε κοροίδευω, με κοροιδεύω.
Σε χρειάστηκα πολλές φορές. Τις μισές δεν ήσουν εδώ.
Δεν λέω πως φταις, η απόσταση δεν ήταν στο χέρι μας.
Τώρα μη χαλιέσαι, δεν φταις παραπάνω από μένα.
Τώρα μη γυρνάς στα ίδια, θα καταστραφείς.
Νόμιζα πως μπορούσα να σε κάνω να αλλάξεις.
Θυμάσαι? Σου έλεγα πως όσο υπάρχεις θα υπάρχω.
Θυμάσαι? Σου έλεγα ότι είμαστε ένα.
Μη τα ξεχνάς αυτά.
Όποτε με χρειαστείς, να έρθεις να με βρεις.
Τον δρόμο τον ξέρεις καλά.
Μη με βλέπεις μόνο σαρκικά.
Πέρα από τις ξεπέτες, είμαι εδώ για σένα.
Ο,τι χρειαστείς θα είμαι ΠΑΝΤΑ εκεί για σένα.
Στο υπόσχομαι, πάντα ως τώρα άλλωστε είμαι εκεί.
Και εγώ περιμένω την στιγμή, γιατί το ξέρω.
Κάπου θα βρεθούμε ξανά και θα'ναι όλα όπως παλιά.
Θα σε κοιτάζω όταν κοιμάσαι.
Θα ακούω όσα ονειρεύεσαι και δεν θα γελάω.
Θα μου δείχνεις τα σχέδια σου, θα τα κρίνω.
Σ'ΑΓΑΠΑΩ, αλήθεια στο λέω.
Δεν το πιστεύεις. Γιατί ΓΑΜΩΤΟ?
Κοίταξε στα μάτια μου. Δεν το βλέπεις?
Άκου όσα λέω. Δεν τ'ακούς?
Σ'αγγίζω. Δεν το νιώθεις?
Αυτή είμαι εγώ, σ'αγαπώ.
Και τώρα πεθαίνω για σένα, εδώ, μόνη.
Και περιμένω, πάντα θα περιμένω.

6/10/08. Θυμάσαι ηλίθιε?

Παρασκευή 19 Μαρτίου 2010

Δύσκολα Βράδια.

Πέρασαν δύο εβδομάδες μέσα στο απόλυτο σκοτάδι.
Συνεχώς κλάμματα, τα ξενύχτια απανωτά.
Σκεφτόμουν εσένα, μονάχα εσένα.
Έσκισα πολλές φωτογραφίες, πέταξα πολλά πράγματα.
Κράτησα μόνο ένα πουκάμισο σου.
Το φοράω και ξεγελιέμαι. Νιώθω πως μ'αγκαλιάζεις.
Με κοροιδεύω. Όπως έκανα και πριν χωρίσουμε.
Είμαι έτοιμη να καταρρεύσω.
Ζαλίζομαι με το παραμικρό, τρέμω, έχω χλωμιάσει.
Χθες ήρθες για να δεις φίλους, συγγενείς, οτιδήποτε.
Μέρες τώρα μου τηλεφωνείς και με βάζεις να ακούω διάφορα τραγούδια.
Προσπαθούσα να σ'αποφύγω, κρυβόμουν.
Η ατυχία, όμως, βλέπεις μεγάλο πράγμα.
Έπεσα πάνω σου. Μια στιγμή αμηχανίας.
Δεν σε κοίταζα στα μάτια, δεν είπαμε τίποτα.
Παρα τα τυπικά, τα ανούσια.
''Γεια'' ''Τι κάνεις?'' ''Καλά!''.
Ξέροντας και οι δύο πόσο ψεύτικα ήταν αυτά.
Πριν φύγω, με κοίταξες κατάματα και εγώ το ίδιο.
Ψιθύρισες ''Να προσέχεις''.
Σαν να μου λες, ''τώρα σ'αφήνω μόνη σου''.
Φοβήθηκα στα ξαφνικά, τα' χασα.
Τότε το κατάλαβα πως σε έχασα, τότε το συνειδητοποίησα.
Και τι ήταν τελικά όλο αυτό που είχαμε?
Πολύ κακό για το τίποτα, αυτό ήταν.
Χαραμιστήκαμε, στο 'χω πει ποτέ?
Χαραμιστήκαμε με τον χειρότερο τρόπο.
Γιατί, μπλεχτήκαμε σε τέτοια κόλαση?
Γιατί αφεθήκαμε έτσι και παρασυρθήκαμε?
Όλα θα ήταν πιο απλά, αν είχαμε μια σχέση χαλαρή.
Κάτι μικρό, ίσως και λίγο ψευτικό.
Χωρίς πολλά αισθήματα, κάτι πιο σαρκικό.
Όμως σ'αγάπησα. Ακόμα και αν δεν το πίστεψες ποτέ σου.
Σ'αγαπάω για αυτό και σε αφήνω να φύγεις.
Δεν μπορώ να σε καταστρέφω άλλο, δεν γίνεται.
Σε ερωτεύονται πολλές κατά καιρούς.
Κάποια θα σε οδηγήσει στην ''πολυπόθητη ευτυχία''.
Κάποια που θα σε αγγίξει περισσότερο.
Λυπάμαι, ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ.
Ήθελα να σου αλλάξω την ζωή.
Ήθελα να σε κάνω να τα δεις όλα αλλιώς.
Δεν μπόρεσα, ήμουν μικρή για να δεχτώ ό,τι ένιωθες.
Όμως, μάθε ότι εγώ σ'αγάπησα όσο και αν δεν το πιστεύεις.
Μάθε πως γίνομαι λιώμα για σένα κάθε βράδυ.
Μάθε πως και απόψε είμαι λιώμα.
Γιατί σε έχω δίπλα μου απόψε μα και πάλι δεν σ'αγγίζω.

Σάββατο 13 Μαρτίου 2010

Αδυναμία

Eίναι αργά, πολύ αργά για να σε φέρω πίσω.
Έχω όμως την ανάγκη να γράφω για σένα.
Νιώθω πως σε έχω κοντά μου, πως σε αγγίζω.
Χαμογελάω ξανά, έστω για λίγο.
Έχουμε τρεις μέρες χωρισμένοι.
Τρείς μέρες εφιαλτικές, τρεις νύχτες εφιαλτικότερες.
Δεν κοιμάμαι τα βράδια, σε σκέφτομαι.
Δεν χαμογελάω τα πρωινά.
Και αν χαμογελάω, είναι ψεύτικα τα χαμόγελα.
Και όλο ένα ''γιατί''.
Γιατί ρε Σταύρο? Γιατί ρε γαμώτο?
Γιατί τα κάναμε έτσι?
Γιατί μου τα διέλυσες όλα?
Γιατί μπήκες στα όνειρα μου?
Γιατί δεν έκατσες εδώ ρε μαλάκα, να το παλέψουμε?
Γιατί που να με πάρει.
Tι φταις και εσύ όμως.
Απόψε, Σάββατο. Που να'σαι?
Να'σαι καλά? Μόνος σου το περνάς το βράδυ?
Ποιον κοροιδεύω. Κάποια θα σε ''παρηγορεί''.
Σε ξέρω καλά, πάντοτε ζητάς ηδονές σε βρώμικα κρεβάτια.
Δεν με πειράζει πια, απλά χαλιέσαι , αυτό με χαλάει και εμένα.
Όμως συνήθισα να μη σε έχω, ποτέ δεν σε είχα γαμώτο μου.
Και τώρα τι? Πάλι εγώ χάνομαι, πάντοτε εγώ.
Eγώ η αναίσθητη, η αδύναμη, η αχάριστη.
Αυτή δεν είμαι για εσένα?
Μια αχάριστη που για σένα, θα πέθαινε.
Γιατί εγώ ακόμα και τώρα μπορώ να πεθάνω για σένα.
Και θα ξέρω για τι το κάνω.
Εσύ όμως, δεν θα το καταλάβεις ποτέ.
Όπως δεν κατάλαβες άλλωστε και τίποτα άλλο.
Δεν αντέχω άλλο. Πότε θα περάσει και αυτό το βράδυ?
Δεν μπορώ...

Παρασκευή 12 Μαρτίου 2010

Αυτοί οι εγωισμοί...

Χάνομαι, χάνω τον εαυτό μου, διαλύομαι.
Επειδή σε έχασα, σε έχασα, το καταλαβαίνεις?
Δε φταις ούτε και συ. Δεν είμαι αναίσθητη.
Ξέρω το κακό που σου'κανα.
Το τέλος, το είπαμε πολλές φορές.
Όμως τώρα πια, φαίνεται πως είναι οριστικό.
Και πονάει, όσο και αν δεν το παραδέχομαι.
Πονάει που δεν είσαι πια δικός μου.
Πονάει που θα βρεις άλλη, σύντομα.
Γιατί θα βρεις, το ξέρω.
Δεν θυμώνω, έχεις κάθε δικαίωμα.
Κρίμα όμως. Κρίμα, που δεν ήσουν ποτέ δικός μου.
Ούτε μια στιγμή, ίσως για ελάχιστα λεπτά.
Με το που έλεγα ότι σ'αγγίζω, να, πάλι σε έχανα.
Δεν πίστεψες ποτέ ότι σ'αγάπησα, σωστά?
Σου ήταν τόσο δύσκολο, να το καταλάβεις.
Ήσουν λοιπόν, τόσο τυφλός, τόσο ανόητος...
Παραδόθηκες σ'όλες τις ανασφάλειες σου.
Ζήλευες, ούτε εσύ δεν ξέρεις τι.
Και μαλώναμε και φωνάζαμε και σπάγαμε πράγματα.
Είχε την πλάκα του, για τους φίλους.
Προσπαθούσαμε και εμείς να το δούμε αστεία.
Οι καυγάδες μας, ήταν κάτι σαν ανέκδοτο.
Το ίδιο και οι χωρισμοί μας.
''Εσείς πάντα τα βρίσκετε''.
Όλοι αυτό μας έλεγαν και ακόμη το λένε.
Όμως εμείς οι δυο το ξέρουμε, από καιρό το ξέραμε.
Το τέλος ήρθε, είχε έρθει από καιρό.
Απλά το παλέψαμε, προσπαθήσαμε.
Δεν κάναμε και λίγα, έτσι δεν είναι?
Αλήθεια όμως σου το λέω, θα μου λείψεις.
Γιατί σ'αγάπησα στο κάτω κάτω.
Γιατί ρε γαμώτο και εσύ μ'αγάπησες.
Και δεν ξέρω τι θα κάνω.
Τι θα κάνω, χωρίς τη φωνή σου, το γέλιο σου, τις φωνές σου, τον εγωισμό σου.
Τον εγωισμό σου, ναι. Αυτός ο εγωισμός που διέλυσε τα πάντα.
Εσένα, εμένα, ό,τι είχαμε, ό,τι νιώθαμε.
Αχ,αυτός ο εγωισμός σου αγάπη μου.
Πόσο τον λάτρεψα! Πόσο τον μίσησα!
Φυσικά, δεν λέω πως φταις μόνο εσύ.
Και εγώ φέρθηκα εγωιστικά, παιδιάστικα.
Δεν ήξερα όμως, πως φέρονται στις σχέσεις.
Ούτε και εσύ ήξερες.
Πρώτη μας φορά, σε τόσο βαθιά νερά.
Μπορεί να μη φταίμε ουσιαστικά εμείς οι δύο.
Ίσως οι καταστάσεις, η μοίρα.
Μη μου στεναχωριέσαι.
Ελπίζω να κέρδισες κάτι από αυτόν τον έναν χρόνο και κάτι ψιλά.
Να κέρδισες και όχι μόνο να έχασες.
Κοίταξε τα αστέρια απόψε, αγάπη μου.
Λάμπουνε, μόνο για σένα λάμπουνε.
Παράξενε άντρα, παιχνιδιάρη, ερωτιάρη.
Γύρνα μου την πλάτη, θύμωνε όσο θες.
Εγώ πάντα θα σ'αγαπάω, έστω σαν φίλο.
Την ψυχραίμια σου κράτα και ας χωρίσαμε.
Μη πέσεις σε τσιγάρα και ποτά, μη το κάνεις.
Θα αλλάξουν τα πράγματα, να μου το θυμηθείς.
Θα'ρθεί καλύτερος καιρός.
Παρ΄όλα αυτά. Θα το δεις.

Δευτέρα 1 Μαρτίου 2010

....

Την Παρασκευή σε είδα στην παρέα.
Ήσουν και εσύ εκεί. Είχαμε μαλώσει την προηγούμενη.

Ήθελες να παραστήσεις τον βαρύ, τον απόμακρο.
Έτσι δεν κάνεις πάντα? Σ'αρέσει φαίνεται.
Κοίταξα στα μάτια σου. Δεν είδα ''κάτι''.
Δεν είδα αυτό το κάτι, που έβλεπα παλιά.
Ούτε και τώρα το βλέπω, δεν μένω γι'αυτό μαζί σου.
Χαλιέσαι με το θέατρο που ασχολούμαι, ζηλεύεις.
Όχι τελείως αβάσιμα, μα σίγουρα άδικα.
Ένα χρόνο αυτά λέμε ρε γαμώτο.
Το ξέρεις, δεν το ξέρεις?
Ποτέ δεν θα έκανα κάτι που θα σε προσέβαλλε.
Και δεν είναι πως δεν θέλω να πληγωθείς.
Με έχεις πονέσει τόσο, που κάποιες φορές θέλω να σε καταστρέψω.
Είναι πως ακόμα διατηρώ μέσα μου μια ελάχιστη ανθρωπιά.
Και δεν μου πάει να σου διαλύσω την ζωή.
Ζηλεύεις όμως εσύ, είσαι μέσα την ανασφάλεια.
Ζηλεύεις τον Σταμάτη που ασχολείται με τα φώτα.
-Και ας μαλώνουμε συνέχεια-.
Ζηλεύεις τον Γιώργο.
-Και ας ξέρεις πως είναι κολλητός μου-.
Ζηλεύεις τον Ανδρέα.
-Μα είναι μόνο φίλος. Φίλος, φίλος. Χωρίς εισαγωγικά-
Ζηλεύεις τον Στέφανο.
-Ενώ ξέρεις ότι τον σιχαίνομαι-.
Και νευριάζεις, τρελαίνεσαι, χάνεις τον εαυτό σου.
Και εγώ επιμένω, δεν αντιδρώ, κάθομαι σε ακούω.
Περιμένω. Περιμένω να συνέλθεις. Πάντα περιμένω, βλάκα.
Με ρώτησες τι κάνουμε, που πάμε ως ζευγάρι.
Σου είπα ότι προσπαθούμε. Δεν ικανοποίηθηκες.
Είτε σ'αρέσει είτε όχι, αυτό κάνουμε.
Προσπαθούμε να φέρουμε πίσω ότι χάθηκε.
Δεν εννοώ τον έρωτα.
Μπορώ να πω πως ακόμα είμαι ερωτευμένη μαζί σου.
Εννοώ τον σεβασμό, την εμπιστοσύνη, την υπομονή.
Όλα αυτά που εξαφανίζονται μέρα με την μέρα.
Και δεν μπορώ να βρω τι φταίει.
Ίσως όχι απαραίτητα εμείς, ίσως να φταίει η μοίρα.
Όλοι νομίζουν πως επειδή είμαστε μαζί, όλα είναι καλά.
Το ''καλά'' είναι όταν ένα ζευγάρι είναι μαζί χωρίς εντάσεις?
Τι κρίμα να μη το έχω ζήσει μαζί σου αυτό.
Μη νομίζεις. Φθείρομαι. Πονάω.
Δεν είναι εύκολο. Εσύ το κάνεις περισσότερο δύσκολο.
Πιστεύεις ότι δεν σ'αγαπάω, πως δεν σ'αγάπησα ποτέ.
Μου το λες συχνά, σαν γλυκό παράπονο.
Πως να σ'αλλάξω γνώμη όταν δεν μ'αφήνεις να σου μιλήσω?
Και είσαι δίπλα μου, μ'αγκαλιάζεις μα σαν να μη νιώθεις.
Τελείως παθητικά. Το ξέρω. Είσαι ''αλλού''.
Δεν είναι ότι σκέφτεσαι κάποια άλλη κοπέλα.
Ίσως να φοβάσαι λίγο, όπως εγώ.
Αυτή η μοναξιά ανάμεσα μας, αυτή η αμηχανία...είναι άσχημο πράγμα.
Σε τρομάζει και εσένα, ε?
Για αυτό σου λέω, τώρα τελευταία να μη χαμηλώνεις τα φώτα.
Φοβάμαι στο σκοτάδι, στη σιωπή, δεν μπορώ.
Στο έχω πει, δεν ήθελα να φτάσουμε εδώ. Σίγουρα.
Είχα ονειρευτεί άλλα μαζί σου, τελείως διαφορετικά.
Μου έχεις πει να φύγω, για το καλό μου.
Πως δεν πρέπει να ασχολούμαι πολύ με κάτι που πονάει.
Μα, όταν κάποιος αγαπάει, αγαπάει για πάντα, να το ξέρεις.
Το ίδιο και εγώ. Και θα προσπαθώ πάντα, να το ξέρεις.
Γιατί σ'αγάπησα. Γιατί ακόμα σ'αγαπάω δηλαδή.
Οι Πυξ-Λαξ λένε ότι οι παλιές αγαπές πάνε στον παράδεισο.
Η δική μας, γιατί θα πάει στην κόλαση?
Γιατί εκεί θα πάει, είμαι σίγουρη.