Σάββατο 13 Μαρτίου 2010

Αδυναμία

Eίναι αργά, πολύ αργά για να σε φέρω πίσω.
Έχω όμως την ανάγκη να γράφω για σένα.
Νιώθω πως σε έχω κοντά μου, πως σε αγγίζω.
Χαμογελάω ξανά, έστω για λίγο.
Έχουμε τρεις μέρες χωρισμένοι.
Τρείς μέρες εφιαλτικές, τρεις νύχτες εφιαλτικότερες.
Δεν κοιμάμαι τα βράδια, σε σκέφτομαι.
Δεν χαμογελάω τα πρωινά.
Και αν χαμογελάω, είναι ψεύτικα τα χαμόγελα.
Και όλο ένα ''γιατί''.
Γιατί ρε Σταύρο? Γιατί ρε γαμώτο?
Γιατί τα κάναμε έτσι?
Γιατί μου τα διέλυσες όλα?
Γιατί μπήκες στα όνειρα μου?
Γιατί δεν έκατσες εδώ ρε μαλάκα, να το παλέψουμε?
Γιατί που να με πάρει.
Tι φταις και εσύ όμως.
Απόψε, Σάββατο. Που να'σαι?
Να'σαι καλά? Μόνος σου το περνάς το βράδυ?
Ποιον κοροιδεύω. Κάποια θα σε ''παρηγορεί''.
Σε ξέρω καλά, πάντοτε ζητάς ηδονές σε βρώμικα κρεβάτια.
Δεν με πειράζει πια, απλά χαλιέσαι , αυτό με χαλάει και εμένα.
Όμως συνήθισα να μη σε έχω, ποτέ δεν σε είχα γαμώτο μου.
Και τώρα τι? Πάλι εγώ χάνομαι, πάντοτε εγώ.
Eγώ η αναίσθητη, η αδύναμη, η αχάριστη.
Αυτή δεν είμαι για εσένα?
Μια αχάριστη που για σένα, θα πέθαινε.
Γιατί εγώ ακόμα και τώρα μπορώ να πεθάνω για σένα.
Και θα ξέρω για τι το κάνω.
Εσύ όμως, δεν θα το καταλάβεις ποτέ.
Όπως δεν κατάλαβες άλλωστε και τίποτα άλλο.
Δεν αντέχω άλλο. Πότε θα περάσει και αυτό το βράδυ?
Δεν μπορώ...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου