Δύσκολα Βράδια.

Πέρασαν δύο εβδομάδες μέσα στο απόλυτο σκοτάδι.
Συνεχώς κλάμματα, τα ξενύχτια απανωτά.
Σκεφτόμουν εσένα, μονάχα εσένα.
Έσκισα πολλές φωτογραφίες, πέταξα πολλά πράγματα.
Κράτησα μόνο ένα πουκάμισο σου.
Το φοράω και ξεγελιέμαι. Νιώθω πως μ'αγκαλιάζεις.
Με κοροιδεύω. Όπως έκανα και πριν χωρίσουμε.
Είμαι έτοιμη να καταρρεύσω.
Ζαλίζομαι με το παραμικρό, τρέμω, έχω χλωμιάσει.
Χθες ήρθες για να δεις φίλους, συγγενείς, οτιδήποτε.
Μέρες τώρα μου τηλεφωνείς και με βάζεις να ακούω διάφορα τραγούδια.
Προσπαθούσα να σ'αποφύγω, κρυβόμουν.
Η ατυχία, όμως, βλέπεις μεγάλο πράγμα.
Έπεσα πάνω σου. Μια στιγμή αμηχανίας.
Δεν σε κοίταζα στα μάτια, δεν είπαμε τίποτα.
Παρα τα τυπικά, τα ανούσια.
''Γεια'' ''Τι κάνεις?'' ''Καλά!''.
Ξέροντας και οι δύο πόσο ψεύτικα ήταν αυτά.
Πριν φύγω, με κοίταξες κατάματα και εγώ το ίδιο.
Ψιθύρισες ''Να προσέχεις''.
Σαν να μου λες, ''τώρα σ'αφήνω μόνη σου''.
Φοβήθηκα στα ξαφνικά, τα' χασα.
Τότε το κατάλαβα πως σε έχασα, τότε το συνειδητοποίησα.
Και τι ήταν τελικά όλο αυτό που είχαμε?
Πολύ κακό για το τίποτα, αυτό ήταν.
Χαραμιστήκαμε, στο 'χω πει ποτέ?
Χαραμιστήκαμε με τον χειρότερο τρόπο.
Γιατί, μπλεχτήκαμε σε τέτοια κόλαση?
Γιατί αφεθήκαμε έτσι και παρασυρθήκαμε?
Όλα θα ήταν πιο απλά, αν είχαμε μια σχέση χαλαρή.
Κάτι μικρό, ίσως και λίγο ψευτικό.
Χωρίς πολλά αισθήματα, κάτι πιο σαρκικό.
Όμως σ'αγάπησα. Ακόμα και αν δεν το πίστεψες ποτέ σου.
Σ'αγαπάω για αυτό και σε αφήνω να φύγεις.
Δεν μπορώ να σε καταστρέφω άλλο, δεν γίνεται.
Σε ερωτεύονται πολλές κατά καιρούς.
Κάποια θα σε οδηγήσει στην ''πολυπόθητη ευτυχία''.
Κάποια που θα σε αγγίξει περισσότερο.
Λυπάμαι, ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ.
Ήθελα να σου αλλάξω την ζωή.
Ήθελα να σε κάνω να τα δεις όλα αλλιώς.
Δεν μπόρεσα, ήμουν μικρή για να δεχτώ ό,τι ένιωθες.
Όμως, μάθε ότι εγώ σ'αγάπησα όσο και αν δεν το πιστεύεις.
Μάθε πως γίνομαι λιώμα για σένα κάθε βράδυ.
Μάθε πως και απόψε είμαι λιώμα.
Γιατί σε έχω δίπλα μου απόψε μα και πάλι δεν σ'αγγίζω.