Παρασκευή 29 Ιανουαρίου 2010

Να'σαι περήφανος.

Να'σαι περήφανος για μένα.
Γιατί προσπαθώ να προχωρήσω.
Να, βλέπεις? Δε λυγίζω.
Όσα και αν μου κάνεις δε λυγίζω.
Χαμογελάω ακόμα.
Με δυσκολία, μα χαμογελάω.
Μόνο,γιατί στο υποσχέθηκα.
Και είναι όμορφη η ζωή,στο λέω.
Να το θυμάσαι αυτό,τώρα που φεύγεις.
Και μη κοιτάξεις πίσω σου, σε παρακαλώ.
Είναι σαν να δίνεις υπόσχεση.
Και από σένα δεν θέλω άλλες υποσχέσεις.
Τις σιχάθηκα τις υποσχέσεις σου.
Και κράτα μέσα σου,την πιο όμορφη εικόνα μας.
Ποια να ήταν άραγε?
Μου έρχονται στο νου πολλές.
Κράτα όποια σου αρέσει καλύτερα.
Και ξέχνα τα άσχημα που ζήσαμε.
Ξέχνα τους καυγάδες, τα χαστούκια,τον εξευτελισμό.
Να θυμάσαι τι σου έλεγα ύστερα από κάθε μας καυγά.
''Μείνε εδώ. Δεν τέλειωσε ακόμα το παιχνίδι''.
Και έτσι βαδίσαμε για καιρό, πάνω στο τεντωμένο σχοινί της σχέσης μας.
Δεν πρέπει να υποφέρεις άλλο.
Καλά κάνεις και φεύγεις μακριά.
Κρύψου. Κρύψου κάπου,για να μη σε ψάξω.
Γιατί άνθρωπος είμαι. Με αισθήματα.
Ίσως σε κυνηγήσω ξανά.
Ξέρω ότι είναι λάθος, τι μ'αυτό?
Είδες? Πάλι τα ίδια ξεκινάω.
Απόψε άραγε να κοιτάς τον ουρανό?
Βρέχει. Λογικά, θα τον κοιτάς.
Να,σε φαντάζομαι.
Μόνος, σε κάτι σκαλοπάτια.
Με ένα τσιγάρο στο χέρι, να μετράς αστέρια.
Πάλι ξανά στο τίποτα μωρό μου.
Το χάσαμε το παιχνίδι, μας ξέφυγε.
Και σου΄λεγα να προσέχουμε.
Δεν μ'ακουγες. Ποτέ σου δεν το έκανες.
Σ'αγάπησα. Μια φορά σ'αγάπησα.
Και τώρα σ'αγαπάω βλάκα.
Ίσως αλλιώς, ίσως το ίδιο.
Το ήξερα από την αρχή πως είναι λάθος.
Μα, δεν είχα το δικαίωμα να ζήσω? Δε το είχα?
Και τώρα μπορώ και το λέω.
Κοντά σου ''έζησα''. Ουσιαστικά.
Δεν ανέπνευσα απλά, μου έμαθες πολλά.
Να'σαι λοιπόν περήφανος για μένα.
Και μη κοιτάς τα δάκρυα.
Από χαρά είναι μωρό μου.
Μη τα κοιτάς.

Πέμπτη 28 Ιανουαρίου 2010

Τέλος (?)

-Ποτέ δεν κατάλαβα, γιατί έπρεπε να τελειώσουμε έτσι.
-Εγώ, αγόρι μου το ήξερα.
Δεν γινόταν να τελειώσει καλά όλο αυτό.
-Και γιατί, παρακαλώ?
-Να, πως να στο πω. Είμαστε... ήμασταν... διαφορετικοί.
Από την αρχή.Τι περίμενες? Να μείνουμε φίλοι?
-Κάτι πιο ήρεμο. Όχι μόνο για το τέλος.
Και για τη σχέση ήθελα κάτι πιο ήρεμο.
-Δε προσπάθησες όμως.
-Και που το ξέρεις εσύ αυτό?
-Το είδα, εντάξει. Δεν είμαι χαζή. Το παίζω μόνο μερικές φορές.
Ειδικά, τον τελευταίο καιρό με έβριζες χωρίς λόγο.
Γιατί? Σου έκανα τίποτα? Δε το κατάλαβα ποτέ.
- Μου ζητάς ευθύνες? Ζήλευα κορίτσι μου και ακόμη ζηλεύω.
-Θα ήταν καλό, να το ελέγξεις.
-Ζηλεύω, δεν το κατάλαβες ποτέ.
Ζηλεύω όταν γελάς και δεν ξέρω τον λόγο που γελάς.
Ζηλεύω όταν μιλάς με κάποιον και δεν ξέρω ποιος είναι.
-Μα, σε σεβάστηκα και με το παραπάνω. Δεν έδωσα δικαίωματα.
Μήπως δεν ήμουν δίπλα σου στα δύσκολα? Πες μου.
-Απλά, δεν μ'αγάπησες,Δανάη. Ποτέ σου δεν μ'αγάπησες.
-Αυτό σου έδωσα να καταλάβεις?
-Απλά, το ξέρω. Όλα σου, ήταν ψεύτικα.
Εγώ όμως σ'αγάπησα.
Προσπάθησα να σε κρατήσω δίπλα μου.
-Πως ακριβώς προσπάθησες? Με το να με βρίζεις συνεχώς?
-Κρίμα. Δεν κατάλαβες. Δεν θα καταλάβεις ποτέ σου.
-Ούτε και εσύ κατάλαβες.
Και μάθε πως σε μίσησα.
Πόσο σε μίσησα, που ξεφτίλισες τόσο πολύ το ''Σ'αγαπάω''
-Πάντα το εννοούσα. Και ακόμα το εννοώ.
-Σταμάτα, σταμάτα. Όχι άλλο.
-Σ'αγάπησα ρε. Από την πρώτη στιγμή!
-Σταμάτα. Δεν θέλω να ξέρω, δεν έχει νόημα πια.
-Εντάξει,όπως θες.
-Όλα λοιπόν, μία μεγάλη παρεξήγηση.
-Παρεξήγηση που κράτησε ένα χρόνο.
-Άλλες έχουν κρατήσει και για περισσότερα χρόνια.
-Άκου. Αυτό που έζησα μαζί σου, ήταν κάτι φοβερό.
Ελπίζω να πιστέψεις ότι το εννοώ αυτό.
-Αυτό το πιστεύω. Γιατί το ξέρω.
Μαζί σου έζησα, αυτό το κάτι το μοναδικό
που σε συνεπαίρνει.
Που συμβαίνει μόνο μία φορά στη ζωή μας.
-Σ'ευχαριστώ. Μου'μαθες πολλά για τη ζωή.
-Να'σαι καλά, να προσέχεις.
-Το τέλος δηλαδή?
-Ναι, το τέλος, το οριστικό.
-Μπορώ να σου πω ότι λυπάμαι.
-Και εγώ το ίδιο.

Με αγκάλιασες σφιχτά. Μύριζα τον καπνό της ανάσας σου.

-Πως το αφήσαμε να τελειώσει έτσι ρε αγάπη μου?
-Ποτέ δεν είναι ευχάριστος ο έρωτας γλυκέ μου.
-Να μου χαρίσεις στο μέλλον, τ'όνειρο για μια φορά ακόμη.
-Μονάχα αν μου χαρίσεις και εσύ τον παλιό σου εαυτό.
-Σύντομα, το υπόσχομαι.
-Θα'μαι εδώ. Θα περιμένω.

Τρίτη 26 Ιανουαρίου 2010

Ορέστη...

Περπατούσα βραδάκι, μόνη μου.
Το κρύο τσουχτερό. Και τριγύρω ερημιά.
Με πλησίασες. Δε θυμάμαι καλά τι φορούσες.
Θυμάμαι μονάχα τα μάτια σου, τα καταπράσινα.
Μα και τα αίματα που έτρεχαν πάνω σου.
Είχες μπλεχτεί σε καυγά, ζήτησες την βοηθειά μου.
Και ας μη με γνώριζες, με εμπιστεύτηκες.
Μου εμπιστεύτηκες την ζωή σου.
Αν σ'άφηνα εκείνη την μέρα μόνο σου, θα έπεφτες κάτω. Σίγουρα.
Στήριχτηκες πάνω μου, πονούσες, δε μίλαγες πολύ.
Έμεινες για λίγες μέρες στο νοσοκομείο.
Ερχόμουν και σε έβλεπα, κάθε μέρα.
Περνούσαμε όμορφα. Άλλωστε έχουμε κοινά.
Παραλίγο να φιληθούμε. Από λάθος.
Και ύστερα συνειδητοποιήσαμε πως δεν ξέραμε ο ένας το όνομα του άλλου.
Με κάρφωσες με το βλέμμα σου και μου είπες με σταθερή φωνή
''Και δεν ξέρω ούτε το όνομά σου''.
Εσένα, σε λένε Ορέστη.
Και τώρα, το ''Ορέστης'' μου μοιάζει με τ'ομορφότερο όνομα του κόσμου.
Τόσο ονειρικό, τόσο υπέροχο.
Νομίζω, πως ήρθες στην ζωή μου την κατάλληλη στιγμή.
Τώρα που πέθανα, εσύ μπορείς να μ'αναστήσεις.
Γιατί, δεν γίνεται να κάνω λάθος.
Εσύ, είσαι πράγματι διαφορετικός.
Το βλέπω από τον τρόπο που μιλάς.
Τόσο αλλιώτικος από κείνον.
Πάντα θα υπάρχει μια σύγκριση με κείνον.
Και όμως.
Είμαι έτοιμη, αν το θες και εσύ να ξεκινήσω μαζί σου μια νέα αρχή.
Και θα μπορέσεις να επουλώσεις τις πληγές μου.
Ίσως και να καταφέρεις, να με κάνεις να ονειρεύομαι ξανά.
Μπορείς, ίσως να με πείσεις να ξαναβρώ το πάθος κάποτε να πλησιάσω την φωτιά και να πέσω μέσα της. Όπως μ'έπεισε εκείνος.
Είδες? Πάλι η σύγκριση.
Ορέστη, παραξενό μου αγόρι, νιώθω πως είσαι εκείνος που θα μου αλλάξει την ζωή.
Και αν δεν είσαι και πάλι δεν πειράζει.
Χειρότερος, από εκείνον δεν θα είσαι. Σίγουρα...

Δευτέρα 25 Ιανουαρίου 2010

ΤΕΛΟΣ.

Είμαστε μαζί μα και πάλι δεν σε έχω.
Εντάξει, δεν πειράζει. Συνήθισα.
Κάνε μονάχα υπόμονη. Δεύτερα.
Και άλλη Δευτέρα που είμαστε μαζί.
Ως πότε? Δεν ξέρω. Έπαψα να σκέφτομαι.
Σταμάτησα εδώ και καιρό να μας ονειρεύομαι μαζί.
Σε ένα μέλλον κοινό.
Το ξέρω. Ναι, αλήθεια το ξέρω. Δεν είμαι ηλίθια.
Δεν μ'αγαπάς. Γαμώτο,ακούγεται μελό.
Δεν μ'αγαπάς όμως.
Και πάει καιρός, από τότε που το κατάλαβα.
Άλλαξες απέναντι σε εμένα.
Παλιά, όταν μαλώναμε και παραφερόσουν και με έβριζες είχες κάποιο λόγο.
Γιατί το ξέρω. Υπήρξαν φορές που και εγώ δεν φέρθηκα καλά.
Ίσως με την συμπεριφορά μου, να σε πλήγωσα. Κάποιες φορές.
Τώρα όμως είναι αλλιώς.
Λίγες εβδομάδες πριν, με έβριζες για ασήμαντες αφορμές.
Τώρα δεν ψάχνεις καν δικαιολογίες. Απλά με βρίζεις.
Ξέρω, τι θα πεις. Πως εγώ φταίω πάλι.
Ναι, γιατί εγώ είμαι η σκύλα.
Ενώ, εσύ είσαι το καλό παιδί.
Έννοια σου και ξέρω από καλά παιδιά εγώ.
Και αν σε χωρίσω τώρα,το ξέρω πως δεν θα με βγάλει πουθένα.
Θα γυρίσω πάλι σε εσένα.
Ίσως να σ'αγαπώ ακόμα. Μα, ίσως και να είσαι μια συνήθεια.
Από αυτές, τις κακές συνήθειες που δύσκολα κόβονται.
Και εσύ, για να με πείσεις να γυρίσω θα πεις πάλι πως μ'αγαπάς.
Μα τα ''σ'αγαπώ'' σου τώρα τελευταία, μοιάζουνε ψεύτικα.
Και ξεφτιλίζουν περίσσοτερο, τον ήδη κατεστραμμένο αυτόν έρωτα.
Ίσως να μη προσπαθήσαμε αρκετά, τι να σου πω?
Αν αφήναμε στην άκρη τους εγωισμούς, τις ζήλειες και τους αρχηγισμούς
ίσως όλα να ήτανε καλύτερα.
Όμως, ενώ πάντα προσπαθείς να με γυρίσεις πίσω, δεν προσπαθείς το πιο σημαντικό.
Να με κάνεις να σε σέβομαι όπως παλιά. Και όχι να σε ειρωνεύομαι.
Να με κάνεις να σ'αγαπάω. Όχι, να σε λυπάμαι.
Να με κάνεις να γελάω. Όχι, να κλάιω.
Μα, δεν ξέρω αλήθεια. Ποιο το νόημα να μένουμε μαζί?
Όταν βρισκόμαστε, δεν προσπαθούμε ούτε να παραστήσουμε για λίγο τους ερωτευμένους.
Όπως κάναμε λίγο καιρό πριν.
Απλώς συζητάμε. Μαλώνουμε. Με κατηγορείς. Σε ειρωνεύομαι.
Και δεν μπορώ πια, ούτε να κάθομαι δίπλα σου.
Ανατριχιάζω, αηδιάζω, σιχαίνομαι.
Ξέρεις, νομίζω ότι εγώ έχω την μεγαλύτερη ευθύνη.
Φέρεσαι σαν ερωτευμένος, που δεν ανταμείφθηκε η αγάπη σου.
Ενώ εγώ προσπάθησα να στο δείξω και αλήθεια το έδειξα.
Μα είσαι άραγε τόσο ανόητος αγάπη μου, που δεν βλέπεις ούτε τα πιο απλά?
Από την άλλη, εσύ φταις γιατί ποτέ δεν ξέχασες ότι για τους φίλους σου είσαι ας πούμε μάγκας και αλήτης.
Από εκείνους δηλαδή, που χρησιμοποιούν τις γκόμενες και ύστερα τις παρατούν.
Και αλίμονο, θα μπορούσα να είμαι και εγώ μία από τις πολλές.
Απλά, έτυχε να με ερωτευτείς. Γιατί, το ξέρω. Κάποτε μ'ερωτεύτηκες.
Και βέβαια, η σχέση μαζί σου δεν ήταν εύκολη.
Αλλά, άντεξα. Είδες? Και ακόμη αντέχω.
Δεν θα σου κάνω την χάρη να φύγω. Πρώτος εσύ θα φύγεις,όχι εγώ.
Και ίσως να μένω ακόμα εδώ γιατί μοιάζεις με τη θάλασσα.
Μία είσαι ήρεμος και από την άλλη μέσα στην ταραχή,σωστή τρικυμία.
Και είσαι καλό παιδί, εγώ το ξέρω. Απλά, με εμένα ήσουν λίγο άδικος.
Να το ξέρεις όμως. Θα έρθει η στιγμή που θα μου ζητήσεις συγγνώμη.
Και μάλιστα, θα με παρακαλάς να σε συγχωρέσω.
Θυμάμαι και τα παλιά και γελάω.
Έλεγα, πως δεν θα σε ξαναφήσω να πληγώθεις.
Γιατί ήδη πληγώθηκες πολύ στην ζωή σου.
Τώρα όμως, ξέρω πως δεν θα είμαι εκεί να σε παρηγορήσω.
Ποτέ ξανά. Άλλωστε δεν νομίζω να το θέλεις και εσύ.
Kάποτε, ήσουν ο λόγος για να ονειρεύομαι.
Τώρα περίμενω να εξαφανιστείς, για να ξαναονειρευτώ.
Και, να. Κοιτάζω βαθιά μέσα στα μάτια σου.
Δεν βλέπω τίποτα οικείο. Είσαι ξένος?
Αγάπη μου, μήπως πρέπει να ξανασυστηθούμε?

Δευτέρα 18 Ιανουαρίου 2010

Χαμογελάω

Έχω εσένα στο πλάι μου ξανά.
Φαίνεται είναι γραφτό να είμαστε μαζί.
Παρά τις διαφορές μας,μας ενώνει κάποιου είδους αγάπη.
Δεν ξέρω αν είναι φιλική ή ερωτική.
Έχει σημασία? Ξέρω ότι είναι αγάπη.
Ξέρω ότι με περιμένουνε δύσκολα, το ξέρω!
Οι φίλοι μου το έλεγαν.
Μου έλεγαν να φύγω, να ηρεμήσω, να κοιτάξω εμένα.
Μονάχα εμένα, το φαντάζεσαι?
Να μη νοιαστώ δηλαδή για άλλους. Μα,ούτε καν για σένα..?
Και τι είμαι εγώ χωρίς εσένα? ΤΙ?
Έχω όνομα, έχω μορφή, έχω τον εαυτό μου?
Όχι. Γίνομαι μια σκιά του ίδιου μου του εαυτού.
Πάντα. Κάθε φορά που απομακρύνεσαι από εμένα.
Και πως θα συνέχιζα χωρίς εσένα, ουρανέ μου?
Και πως θα συνεχίσω κάποια στιγμή?
Όχι, δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι.
Δεν μπορώ. Σήμερα είμαι καλά,χαμογελάω.
Γιατί έχω εσένα και με σένα νιώθω ελεύθερη.
Τη βραδιά που τα βρήκαμε, έκλαψα όσο δε είχα κλάψει ένα χρόνο.
Δάκρυα για τα πάντα. Για μένα, για σένα, για χαμένα όνειρα.
Για τους χωρισμούς, τους καυγάδες, τις βρισιές, τα χαστούκια.
Για τα πάντα. Και εσύ γλυκέ μου,δεν μιλούσες. Είχες σωπάσει.
Απλά, με κρατούσες στην αγκαλιά σου.
Και εγώ τώρα, θα προσπαθήσω να σε κρατήσω δίπλα μου
με όση δύναμη κρύβω μέσα μου.
Δεν θα σ'αφήσω να φύγεις, δεν θα σ'αφήσω να πληγωθείς.
Θα σε προσέχω, θα σε φροντίζω και δεν θα σ'αφήσω να τρέξεις ποτέ ξανά.
Είμαι τόσο παράλογη. Χθες σε έβριζα, σήμερα σε λατρεύω.
Να'ναι έρωτας? Μπορεί...

Σάββατο 16 Ιανουαρίου 2010

Γιορτάζουμε.

Απόψε κλείνει ένας χρόνος.
Ένας χρόνος από την μέρα που με φίλησες για πρώτη φορά.
Aπό την μέρα που ξεκινήσαμε να πορευόμαστε μαζί,σαν ένα που λένε.
Και δεν ήτανε εύκολα, εσύ το ξέρεις. Και καταλαβαίνεις.
Αλλά κράτησε πολύ, κοντά στον ένα χρόνο.
Εκεί που βάζαμε στοίχημα, πως δεν θα κρατήσει παραπάνω από δύο εβδομάδες.
Απόψε όμως είμαστε χώρια. Το περίμενα,μη νομίζεις.
Ήξερα πως δεν θα κρατούσε. Ήταν...πολύ όμορφο για να κρατήσει.
Και εσύ πάντα μου έλεγες, πως κάθε μέρα πεθαίνει κάτι όμορφο.
Που ύστερα δεν ξαναέρχεται.
Κάθε μέρα,έφευγε και μια όμορφη στιγμή μας. Που δεν ξαναρχόταν.
Και πεθαίναμε, λιώναμε μέρα με την μέρα.
Ήμασταν και είμαστε δηλαδή, τόσο διαφορετικοί χαρακτήρες ούτως ή άλλως.
Eσύ αλλιώτικος από εμένα, παράξενος. Ιδεολόγος,τυχοδιώκτης.
Μαθημένος στους έρωτες της μιας βράδιας.
Εγώ περισσότερο ονειροπόλα,περισσότερο στον κόσμο μου ας πούμε.
Υπήρχαν και άλλα εμπόδια.
Δυστυχώς στην σχέση μας,μπλέχτηκαν πολλοί.
Πολλοί,που έλεγαν πως δεν ταιριάζαμε.
Άλλοι που έλεγαν να τα παρατήσουμε.
Δήθεν φίλοι,διάφορα κυκλώματα.
Ανεξάρτητα όμως από αυτά,εγώ προσπάθησα να σε κρατήσω.
Kαι σε συγχωρούσα πάντοτε.
Σε συγχωρούσα όταν με έβριζες ακόμη και μπροστά σε άλλους.
Έλεγα πως ζήλευες και για αυτό,τα έκανες αυτά.
Σε συγχώρησα όσες φορές πήγες με άλλες.
Γιατί έλεγα,πως ήταν θέμα ανωριμότητας.
Σε συγχωρούσα,ακόμη και όταν με χώριζες χωρίς να υπάρχει λόγος.
Γιατί έλεγα,πως είχες πληγωθεί.
Kαι αν θέλεις να ξέρεις, τον τελευταίο καιρό ένιωθα πιεσμένη μαζί σου.
Βγήκα από αυτή την σχέση διαλυμένη, έχασα τελείως τον εαυτό μου,την Δανάη.
Kαι όσο και αν σ'αγαπάω πρέπει να καταλάβεις πως δεν σε αντέχω πια.
Πρέπει να ξέρεις, πως δεν είσαι τίποτα το ιδιαίτερο.
Εκτός από να το την πέφτεις σε κοριτσάκια,και να το παίζεις νταής
δεν ξέρεις να κάνεις κάτι άλλο.
Πρέπει επίσης να σου πω, πως είσαι κομπλεξικός.
Δεν ξέρω τι ζητούσες από εμένα και δεν στο έδωσα,ειλικρινά.
Ήμουν υπερβολικά καλή,το πιστευώ.
Στάθηκα κοντά σου,σ'όλες τις δύσκολες στιγμές σου.
Σε έκανα να γελάς,να νιώθεις,να σκέφτεσαι.
Θυμάσαι? Εσύ μου τα έλεγες αυτά.
Δεν θέλω όμως να με πεις αχάριστη.
Και εσύ έχεις κάνει για εμένα εξίσου πολλά.
Απλά εγώ,δεν σε βρίζω όπου βρεθώ και όπου σταθώ.
Τώρα γυρνάς με άλλες και δεν έχω πρόβλημα.
Δεν καταλαβαίνω από έμενα τι ζητάς.
Και με περιτριγυρίζεις ξανά και μου τραγουδάς.
Και εγώ αντιστέκομαι,αντιστέκομαι αγάπη μου.
Γιατί είσαι εξ ολοκλήρου ένα λάθος.
Σε βάφτισα αρχή του τέλους μου και είχα δίκιο.
Εγώ από την μέρια μου,δεν μπορώ να κάνω τίποτα με άλλον.
Γιατί,υπάρχει σε όλους κάτι που θυμίζει εσένα.
Την καρδιά μου,το μυαλό μου,την ψυχή μου ακόμη μου τα ορίζεις εσύ.
Kαι όταν μιλάω για εσένα τρέμω και αναστενάζω.Τα μάτια μου βουρκώνουν.
Υπάρχω ακόμα,είμαι εδώ. Μόνο που τώρα δεν έχω κάποιο λόγο για να ζήσω.
Χωρίς την αγάπη σου,δεν αντέχω. Δεν θα αντέξω.
Απόψε θα κοιμηθώ,θα προσπαθήσω να σ'ονειρευτώ.
Να μας ονειρευτώ δηλαδή. Σε παλιές στιγμές,καλύτερες.
Από αυτές που αποτυπώθηκαν στις φωτογραφίες.
Που έχω καταχωνιάσει στο δεύτερο συρτάρι για να μη τις σκίσω.
Είναι ιδέα μου? Το άρωμα σου πλανιέται ακόμη στον αέρα. Δεν είναι δυνατόν.
Ένας χρόνος λοιπόν. Δεν περιμένω να φανείς.
Περιμένω να συνηθίσω στην απουσία σου.
Χρόνια μας πολλά,ακόμα και αν είμαστε χωριστά.
Γιορτάζουμε καρδιά μου σήμερα,γιορτάζουμε.

Παρασκευή 15 Ιανουαρίου 2010

Παραλήρημα.

Δε θέλω να γυρίσεις πίσω,ποτέ ξανά.
Δεν αντέχω άλλο. Κουράστηκα.
Κουράστηκα να έρχεσαι και ύστερα να σε χάνω.
Και δεν πειράζει που μου λείπεις.
Θα μου περάσει και αυτό, που θα πάει.
Και ας μου λείπουν τα ξεσπάσματα σου.
Και ας μου λείπουν τα τράγουδια σου.
Και ας μου λείπουν τα χαστούκια σου.
Και ας μου λείπουν οι ανασφάλειες σου.
Και ας μου λείπουν οι αγκαλιές σου.
Και ας μου λείπει το κορμί σου, τα μάτια σου,η ψυχή σου,τ'αρωμά σου.
Θα αντέξω εγώ, μη με φοβάσαι.
Όσο χαμηλά και αν φτάνω,πάντα ύστερα στέκομαι στα πόδια μου.
Μονό να... απόψε είναι δύσκολα.
Βρέχει. Και όποτε έβρεχε ήμασταν μαζί.
Θυμάσαι? Θέε μου, μακάρι να θυμάσαι.
Κάθε φορά που έβρεχε κάναμε βόλτες δίχως ομπρέλα,αγκαλιασμένοι.
Ύστερα καθόμασταν σε τίποτα σκαλιά.
Εγώ κρύωνα και σου γκρίνιαζα.
Εσύ έβγαζες το μπουφάν σου και μου το φόραγες.
Τη βραδιά που σε έχασα, νομίζω οριστικά πάλι έβρεχε.
Με κοιτούσες θυμωμένος,εγώ σε κοιτούσα απογοητευμένη,εξουθενωμένη.
Δεν αντέχαμε άλλο, μη μετανιώνεις.
Προσπαθώ να με πείσω πως πια ήσουνα μια συνήθεια.
Αυτό ήσουνα. ΑΥΤΟ. Και ούτε που λύγισα μπροστά σε άλλους.
Μονάχα,μέσα στη μοναξιά μου έκλαιγα και ευχόμουν να πεθάνω.
Τώρα όμως,νομίζω πως φύγανε και αυτά.
Πρέπει να προχωρήσω,το λένε οι φίλοι.
Με κρατούν για να μη πέσω,το εκτιμώ αυτό. Να'ξερες πόσο.
Σε συναντάω πια,μονάχα στα όνειρα μου.
Μονό εκεί βλεπόμαστε,ερωτευόμαστε,ζούμε,είμαστε μαζί.
Μακριά από πρώην, από κακίες, από κυκλώματα, από εχθρούς.
Μακριά από όσους δεν ήθελαν να είμαστε μαζί. Και ήτανε πολλοί.
Ανεξαρτήτως απ'αυτά πιστεύω πως ξέρεις ότι σ'αγαπάω.
Και ας παλεύω να πιστέψω το αντίθετο.
Ένα χρόνο ζήσαμε μαζί, όμορφα ήταν.
Και ανόητε,δεν μου λείπει το πήδημα από εσένα.
Πάνω από όλα μου λείπουν οι συζητήσεις μας.
Οι στιγμές που σε ένιωθα πατέρα,αδερφό,κολλητό,άντρα μου.
Τα βράδια ξυπνώ,τις μέρες πεθαίνω.
Βγαίνω στο μπαλκόνι,κοιτάζω τα άστρα.
Μονάχα ένα, σου μοιάζει.
Το πιο μακρινό,αυτό που δεν το ξεχωρίζω καλά-καλά.
Ύστερα,κοιτάζω φωτογραφίες μας.
Νοσταλγώ,κλαίω,ουρλιάζει η ψυχή μου.
Μ'ακούει κανείς? Όχι,δεν νομίζω.
Τις μέρες σε σκέφτομαι συχνά.
Τα χέρια μου τρέμουν,τα μάτια μου βουρκώνουν.
Σκουπίζω τα μάτια μου βιαστικά, μη με δει κανείς.
Ίσως να'ναι περιττό να λέω και τόσα.
Νομίζω πως με ένα βλέμμα σου πάνω μου,μπορείς να καταλάβεις τι νιώθω.
Όπως και εγώ,με εσένα.
Τι να σου πω? Το ξέρεις.
Την καρδιά μου, την ψυχή μου, το μυαλό μου εσύ μου τα ορίζεις αλητάκο μου.
Δεν μπορώ να προχωρήσω, να πάω παρακάτω το ξέρεις?
Θα με εξοντώσεις,ό,τι και να κάνω. Το ξέρω. Το ξέρεις.
Μείναμε σε ένα όνειρο κλεισμένοι ένα χρόνο.
Έφυγε το πάθος, έμειναν οι καυγάδες. Η πίκρα.
Ίσως αν ψάξουμε λίγο μέσα σ'αυτό το όνειρο
να ξαναβρούμε...ούτε και εγώ δεν ξέρω τι.
Τον χαμένο μας έρωτα.
Μήπως τον ξεχάσαμε σε καμιά γωνιά του ονείρου μας.
Ας μη γυρίσεις ποτέ, ίσως να'ναι καλύτερα.
Και ας περνάω τα στάδια της τυπικής ερωτευμένης γυναίκας.
Από την μία να λέω,να χαθείς, να πεθάνεις.
Και από την άλλη πως παραδίνομαι. Να τρέξουν να σε φέρουνε σε εμένα.
Μου φτάνει να μ'αγαπάς. Και να το ξέρω.
Γιατί εγώ με την αγάπη σου θέλω να ξεψυχήσω...

Σάββατο 9 Ιανουαρίου 2010

Φιλαράκο μου. <3

Εμείς Γιώργο, είμαστε κολλητοί.
Φίλοι. Φίλοι όπως το έλεγε και ο Καζαντζίδης.
Μαζί στα όμορφα, μαζί και στ΄άσχημα.
Μαζί στους έρωτες, μαζί και στα χωρίσματα.
Μαζί στα ουράνια,μαζί και στον πάτο.
Να σε κρατάω απ'το χέρι.
Να στηρίζομαι στους ώμους σου.
Και εσύ να μου γελάς.
Και με το γέλιο σου,να ομορφαίνουν όλα.
Θυμάμαι, πως όταν ήρθες φέτος στο τμήμα μας
δεν μου έκανες ιδιαίτερη εντύπωση.
Ύστερα δέσαμε. Δεν ξέρω πως.
Και λίγο αργότερα ένιωσα να σ'αγαπάω.
Και είναι οι στιγμές που με κάνανε να σ'αγαπήσω.
Είναι οι βραδιές που καθόμαστε στα σκαλιά
αγκαλιά με κιθάρες και τραγουδάμε.
Είναι οι φορές που κάνω κάποια μαλακία
και με τραβάς κοντά σου για να με συνετίσεις.
Είναι οι φορές που παίζεις ξύλο για εμένα.
Είναι οι φορές που μου λες για τα όνειρα σου
και σ'ακούω χαμογελώντας.
Είναι οι φορές που κλαίω με λυγμούς
και με κοιτάς με τα τεράστια σου μάτια
και μου φωνάζεις
''Γέλα ρε! Τι σου ζητάω?''
Είναι οι φορές που κλαις με λυγμούς εσύ
και έρχεσαι κρυφά,να μη σε δεί κανείς κοντά μου
ζητώντας παρηγοριές.
Αγόρι μου, είναι τόσα πολλά.
Είναι τα τηλεφωνήματα
οι απεγνωσμένες κραυγές
τα δάκρυα αγωνίας
ο καπνός από τα τσιγάρα σου.
Και ας θυμώνεις που λερώνω τις μπλούζες σου
με μολύβι ματιών.
Και ας θυμώνεις που σε φωνάζω συνέχεια άχρηστο σκηνοθέτη.
Ενώ,δεν το εννοώ.
Και ας θυμώνεις με τις τάσεις αυτοκτονίας μου.
Και ας θυμώνω που ανάβεις το ένα τσιγάρο μετά το άλλο.
Και ας θυμώνω που ξενυχτάς για εμένα.
Και ας θυμώνω που δεν μ'αφήνεις να πίνω.
Έτσι και αλλιώς, πάντα μαζί δεν καταλήγουμε?
Ύστερα από τα ξενύχτια,επιστρέφουμε αγκαλιασμένοι
τραγουδώντας, για την ευτυχία,για το θέατρο,για σένα,για μένα.
Και μ'αφήνεις πάντοτε κάτω από το σπίτι μου
και περιμένεις να μπω μέσα με αγωνία.
Όποτε σε ζητήσω, είσαι εδώ.
Όποτε με ζητήσεις,είμαι εκεί.
Δεν μάφήνεις να πεθάνω.
Δεν σ'αφήνω να δακρύσεις.
Στο ορκίζομαι φιλαράκο.
Βάσανα,έννοιες,μαλακίες
θα τα περάσουμε μαζί.
Εμείς οι δύο μαζί.
Για πάντα εδώ για σένα
έτσι γιατί το αξίζεις.
Γιατί είσαι άτομο που τα λες σταράτα.
Θα'μαι εδώ Γιωργάκη μου.
Εγώ θα παίζω, εσύ θα σκηνοθετείς.
Εγώ θα χορεύω και εσύ θα τραγουδάς.
Εγώ θα κλαίω και εσύ θα μου γελάς.
Εγώ θα φεύγω και εσύ θα με κρατάς.
Ανόητε... σ'αγαπάω...ανόητε.
Κράτα μου το χέρι και φύγαμε.
ΜΑΖΙ.













Πέμπτη 7 Ιανουαρίου 2010

Όνειρα....

Είσαι κάπου εδώ?
Δεν σε βλέπω.
Πίσω από ποιες ανασφάλειες κρύφτηκες και απόψε?
Κουράστηκες και εσύ,ε?Και έφυγες.
Καλά έκανες. Σε ζηλεύω. Και εγώ αυτό θέλω.
Να φύγω,να πετάξω,να γίνω αγέρας,να είμαι ελεύθερη.
Κοίτα με. Βλέπεις τα χέρια μου? Τρέμουν.
Φταίει η υπερένταση,η κούραση,μπορεί και η αηδία.
Λυγίζω,γονατίζω μπροστά στην ζωή.
Έλα καρδιά μου,έλα. Σήκωσε με.
Δεν αντέχω άλλον τον εαυτό μου.
Κάθε βράδυ ένα παιδί κλαίει για τα όνειρα που δεν του χάρισα.
Κάθε βράδυ με τα νύχια μου χαράζω το σώμα μου.
Κάθε βράδυ κλαίω με λυγμούς στον ύπνο μου.
Αχ,μονάχα να φύγω.
Με μια βαλίτσα γεμάτα όνειρα και εσύ να μου γελάς.
Για τελευταία φορά.
Και να σου λέω πως θα με βλέπεις μόνο σ'όνειρα.
Ύστερα να μη κοιτάξω πίσω.
Τα βήματα μου να'ναι γοργά και εγώ να τραγουδώ.
Και το φεγγάρι να χαμηλώνει για να μ'ακούσει.
Τα απωθημένα μου να διαγραφτούν εντελώς
και να μη τ'αφήσω να με διαλύσουν άλλο.
Και εγώ επιτέλους ελεύθερη να ουρλιάζω στα άστρα.
Και να'μαι δροσερή και ορμητική σαν άνεμος.
Και να'μαι αισιόδοξη σαν χαμόγελο.
Και να'μαι τρελή σαν τον έρωτα.
Και γύρω να ακούγονται κιθάρες και βιολιά.
Και τότε θα είμαι ελεύθερη πραγματικά.
Θα είμαι ROCK.
Να είμαι παλαβιάρα με άσπρα φουστάνια και κόκκινες κορδέλες.
Να δακρύζω μπροστά στην ομορφιά ενός ανυπότακτου βλέμματος.
Αχ,Θέε μου...τα όνειρα....
Αυτά τα όνειρα....

Τετάρτη 6 Ιανουαρίου 2010

Aποχαιρετισμός.

Απόψε καταρρέω αν και προσπάθησα πολύ για να μη φτάσω ως εδώ.
Μα,πλέον η δύναμη μου έχει εξαντληθεί. Δεν μπορώ να σκεφτώ καν.
Δεν μ'αρέσει να γίνομαι μελοδραματική. Δεν θέλω να με λυπηθείς.
Και κάπου τα κλάμματα και τα παρακάλια,έμαθα να τα θεωρώ και δήθεν. Προσπαθώ να τα αποφεύγω.
Δεν ζητάω και πολλά. Ίσως μόνο να είσαι ο παλιός σου εαυτός.
Εκείνος που αγάπησα,πέρσι τον χειμώνα.
Προφανώς δεν γίνεται.
Εσύ βιάστηκες να φύγεις,πριν καν φτάσουμε στο τέρμα.
Βέβαια,πάντα πίσω γυρίζεις. Μόνο για μια στιγμή.
Έρχεσαι αναστατώνεις τον κόσμο μου και πάλι φεύγεις.
Τι μένει?Τίποτα.
Μόνο πικρές αναμνήσεις. Και ελπίδες που χάνονται ύστερα από την κάθε σου φυγή.
Δεν ξέρω τι περιμένω,αν περιμένω να φανείς. Δεν ξέρω και αν γίνεται πια να γυρίσεις.
Πάντως συνήθισα στην απουσία σου,ίσως και να μπορώ να σε δικαιολογήσω.
Το έβλεπα πως δεν άντεχες,το έβλεπα πως δεν ήθελες καν να σε αγγίζω,το έβλεπα πως με απέρριπτες πολλές φορές με μία σου μόνο ματιά.
Και αν σου λέω πως σε καταλαβαίνω,είναι ίσως γιατί και εγώ έχω νιώσει παρόμοια συναισθήματα.
Σε έχω μισήσει,έχω ευχηθεί να πεθάνεις,σε έχω δει να είσαι λιώμα και να μη κάνω τίποτα για αυτό,μα και εσύ με έχεις δει να είμαι λιώμα και να μη κάνεις τίποτα και εσύ.
Πλέον με πιάνω να νοσταλγώ τα παλιά κάθε βράδυ κοιτώντας φωτογραφίες και νιώθω να χάνομαι.
Θύμαμαι κάθεμια σου κουβέντα,κάθε σου βλέμμα,κάθε σου κίνηση,ακόμα και το αρώμα σου ειναι σαν να πλανιέται ακόμη εδώ.
Όλα ξαναζωντανεύουν μέσα από αυτές τις φωτογραφίες. Που όσο και αν θέλω να τις σχίσω κάτι με κρατάει δεμένη.Ίσως η ελπίδα.
Ίσως τελικά,το λάθος μου να ήταν πως πάντα δικαιολογούσα και στο τέλος σε συγχωρούσα.
Γιατί σ'αγάπησα ξέρεις και πίστεψα στα μάτια σου.
Αυτά τα μάτια σου,που κρύβονται μέσα τους όλες μου οι χαρές και οι λύπες.
Νιώθω πως δεν ήσουν ποτέ ολοκληρωτικά δικός μου.
Ένας χρόνος και ούτε μία στιγμή. Γιατί μπλέξαμε άσχημα.
Ζήλειες,καυγάδες,χάσαμε το νόημα,χάσαμε τον δρόμο.
Σαν ένα όνειρο ανεκπλήρωτο που δεν τ'άγγιξα ποτέ.
Δεν ξέρω. Ίσως να φταίει,τό ότι για σένα δεν ήμουν αρκετή.
Νόμιζα πως ήμουν για σένα,εκτός από σύντροφος και φίλη και αδερφή.
Και πως μπορούσα να σε προστατεύσω και να σε βοηθήσω.
Τελικά όχι. Σήμερα μπορώ να το πω. Ήμουν για εσένα,ότι και οι υπόλοιπες. ΤΙΠΟΤΑ.
Ίσως να σε βάφτισα δικαίως αρχή του τέλους μου. Ίσως.
Κατάφερες να με διαλύσεις.
Να τρομάξουν οι φίλοι με την κατάντια μου,μπορεί και να με λυπήθηκαν.
Και έπιασα και πάτο εξ αιτίας σου,ναι.
Μα,δεν έπαψα στιγμή να σ'αγαπάω.
Γιατί απλά,δεν μπορώ πια να αμυνθώ.
Η λογική κατέρρευσε πολύ νωρίς.
Και εγώ τώρα είμαι εδώ,να προσπαθώ,ούτε που ξέρω για τι.
Για επιβίωση,ίσως.
Κάθε μέρα πεθαίνω και προσπαθώ να βρω διαφυγή σε αγκαλιές άλλων.
Που δεν νιώθουν τίποτα,που δεν νιώθω τίποτα.
Δεν ξέρω τι κάνεις,ούτε πως είσαι.
Αποφεύγω να ρωτώ για εσένα.
Εύχομαι να είσαι σε καλύτερη κατάσταση από εμένα.
Μάλλον είσαι δηλαδή.
Πάντα ήσουν σε τέτοιες περιπτώσεις λιγότερο συναισθηματικός από εμένα.
Εύχομαι να μπορέσεις να συνεχίσεις την ζωή σου,με μια καλύτερη σχέση.
Να μη μπλεχτείς στις ίδιες παλιοιστορίες.
Στην ίδια αρρωστημένη κατάσταση,μωρό μου.
Μονάχα στην επόμενη κοπελιά σου,να μη φέρεσαι έτσι.
Να είσαι πιο ήρεμος,να μη ζηλεύεις με το παραμικρό.
Να την προσέχεις και αν σου λέει και καμιά βλακεία να μη της επιτίθεσαι αμέσως.
Και αν με ξεχάσεις και αν με ξεπεράσεις,ίσως να'ναι και καλύτερα για σένα.
Και αν δεν είμαι μέσα στα νέα ονειρά σου,ούτε που πειράζει.
Κάποτε έκανες όνειρα για εμάς και μου τα'λεγες. Θυμάσαι?
Μέσα στα μάτια σου,είδα πως μ'αγάπησες. Και χάρηκα,στ'αλήθεια.
Εσύ έπαιξες καλά με εμένα και τον εγωισμό μου.
Και δεν σου κρατάω και κακία,μου έμαθες πολλά.
Εγώ θα προσπαθήσω να ξεμάθω,απ'την αγάπη σου.
Να μάθω να'μαι αυτάρκης.
Στο κάτω-κάτω,σκέψου. Αν εξαιρέσουμε εσένα,τι άλλο μου λείπει?
Τέλος,δεν έχω να ζητήσω συγγνώμη για κάτι.
Μόνο για κάτι απωθήμενα που άφησα να μας διαλύσουν και για κάτι λόγια που δεν σου είπα ποτέ.
Τώρα,όμως είναι αργά.Και δεν ξέρω αν έχει σημασία να απολογηθώ.
Τέλειωσαν όλα αγάπη μου,για μας τους δύο.
Ώρα να φύγουμε,πολύ κάτσαμε.
Θα σε περιμένω όμως,έστω και για μια βραδιά.
Για τον έρωτα που ξεκινά και λήγει σε ένα βράδυ,μόνο γι'αυτό.
Ένα σου ορκίζομαι. Αν συναντήσω καμία περίπτωση σαν την δική σου,θα τον διώξω αμέσως μακριά.
Και που ξέρεις. Ίσως να ξαναζήσουμε στο μέλλον το ίδιο σενάριο.
Μόνο που θα'ναι με διαφορετικούς συμπρωταγωνιστές.
Τι να κάνουμε?Έτυχε....όπως λες και εσύ.
Να προσέχεις.

Παρασκευή 1 Ιανουαρίου 2010

Ακούει κανείς?

Έλειψα για λίγο καιρό.
Λίγο η απουσία έμπνευσης
λίγο οι δουλειές
λίγο ο περιορισμένος χρόνος
λίγο και οι στεναχώριες.
Όμως το 2009 έφυγε.
Αφήνοντας στις αναμνήσεις μας
χαμόγελα και δάκρυα.
Στιγμές και δευτερόλεπτα.
Γιατί αυτά μένουν,στο κάτω-κάτω.
Καλή χρονιά να έχουμε
πάνω απ'όλα με υγεία.
Σωματική & Πνευματική.
Και ύστερα όλα τα άλλα έρχονται.
Γιορτάστε το καρδιές μου.
Άλλαξε η χρονιά.
Μια νέα δεκαετία ξεκινά.
Έχετε το κουράγιο να την αντιμετωπίσετε?
Βρείτε μου τα όργανα,βάλτε μου τα άστρα.
Γιορτάστε,χορέψτε,πιείτε,γελάστε.
Να βλέπω χαμόγελα και τα δάκρυα φέτος
να'ναι μόνο από χαρά.
Πυροτεχνήματα στον ουρανό.
Κοιτάχτε. Νιώθω κοριτσάκι σήμερα.
Ακούει κανείς?
Χρόνια πολλά.
ΑΚΟΥΕΙ ΚΑΝΕΙΣ?
Ακόμα να βρω την άκρη.