ΤΕΛΟΣ.

Είμαστε μαζί μα και πάλι δεν σε έχω.
Εντάξει, δεν πειράζει. Συνήθισα.
Κάνε μονάχα υπόμονη. Δεύτερα.
Και άλλη Δευτέρα που είμαστε μαζί.
Ως πότε? Δεν ξέρω. Έπαψα να σκέφτομαι.
Σταμάτησα εδώ και καιρό να μας ονειρεύομαι μαζί.
Σε ένα μέλλον κοινό.
Το ξέρω. Ναι, αλήθεια το ξέρω. Δεν είμαι ηλίθια.
Δεν μ'αγαπάς. Γαμώτο,ακούγεται μελό.
Δεν μ'αγαπάς όμως.
Και πάει καιρός, από τότε που το κατάλαβα.
Άλλαξες απέναντι σε εμένα.
Παλιά, όταν μαλώναμε και παραφερόσουν και με έβριζες είχες κάποιο λόγο.
Γιατί το ξέρω. Υπήρξαν φορές που και εγώ δεν φέρθηκα καλά.
Ίσως με την συμπεριφορά μου, να σε πλήγωσα. Κάποιες φορές.
Τώρα όμως είναι αλλιώς.
Λίγες εβδομάδες πριν, με έβριζες για ασήμαντες αφορμές.
Τώρα δεν ψάχνεις καν δικαιολογίες. Απλά με βρίζεις.
Ξέρω, τι θα πεις. Πως εγώ φταίω πάλι.
Ναι, γιατί εγώ είμαι η σκύλα.
Ενώ, εσύ είσαι το καλό παιδί.
Έννοια σου και ξέρω από καλά παιδιά εγώ.
Και αν σε χωρίσω τώρα,το ξέρω πως δεν θα με βγάλει πουθένα.
Θα γυρίσω πάλι σε εσένα.
Ίσως να σ'αγαπώ ακόμα. Μα, ίσως και να είσαι μια συνήθεια.
Από αυτές, τις κακές συνήθειες που δύσκολα κόβονται.
Και εσύ, για να με πείσεις να γυρίσω θα πεις πάλι πως μ'αγαπάς.
Μα τα ''σ'αγαπώ'' σου τώρα τελευταία, μοιάζουνε ψεύτικα.
Και ξεφτιλίζουν περίσσοτερο, τον ήδη κατεστραμμένο αυτόν έρωτα.
Ίσως να μη προσπαθήσαμε αρκετά, τι να σου πω?
Αν αφήναμε στην άκρη τους εγωισμούς, τις ζήλειες και τους αρχηγισμούς
ίσως όλα να ήτανε καλύτερα.
Όμως, ενώ πάντα προσπαθείς να με γυρίσεις πίσω, δεν προσπαθείς το πιο σημαντικό.
Να με κάνεις να σε σέβομαι όπως παλιά. Και όχι να σε ειρωνεύομαι.
Να με κάνεις να σ'αγαπάω. Όχι, να σε λυπάμαι.
Να με κάνεις να γελάω. Όχι, να κλάιω.
Μα, δεν ξέρω αλήθεια. Ποιο το νόημα να μένουμε μαζί?
Όταν βρισκόμαστε, δεν προσπαθούμε ούτε να παραστήσουμε για λίγο τους ερωτευμένους.
Όπως κάναμε λίγο καιρό πριν.
Απλώς συζητάμε. Μαλώνουμε. Με κατηγορείς. Σε ειρωνεύομαι.
Και δεν μπορώ πια, ούτε να κάθομαι δίπλα σου.
Ανατριχιάζω, αηδιάζω, σιχαίνομαι.
Ξέρεις, νομίζω ότι εγώ έχω την μεγαλύτερη ευθύνη.
Φέρεσαι σαν ερωτευμένος, που δεν ανταμείφθηκε η αγάπη σου.
Ενώ εγώ προσπάθησα να στο δείξω και αλήθεια το έδειξα.
Μα είσαι άραγε τόσο ανόητος αγάπη μου, που δεν βλέπεις ούτε τα πιο απλά?
Από την άλλη, εσύ φταις γιατί ποτέ δεν ξέχασες ότι για τους φίλους σου είσαι ας πούμε μάγκας και αλήτης.
Από εκείνους δηλαδή, που χρησιμοποιούν τις γκόμενες και ύστερα τις παρατούν.
Και αλίμονο, θα μπορούσα να είμαι και εγώ μία από τις πολλές.
Απλά, έτυχε να με ερωτευτείς. Γιατί, το ξέρω. Κάποτε μ'ερωτεύτηκες.
Και βέβαια, η σχέση μαζί σου δεν ήταν εύκολη.
Αλλά, άντεξα. Είδες? Και ακόμη αντέχω.
Δεν θα σου κάνω την χάρη να φύγω. Πρώτος εσύ θα φύγεις,όχι εγώ.
Και ίσως να μένω ακόμα εδώ γιατί μοιάζεις με τη θάλασσα.
Μία είσαι ήρεμος και από την άλλη μέσα στην ταραχή,σωστή τρικυμία.
Και είσαι καλό παιδί, εγώ το ξέρω. Απλά, με εμένα ήσουν λίγο άδικος.
Να το ξέρεις όμως. Θα έρθει η στιγμή που θα μου ζητήσεις συγγνώμη.
Και μάλιστα, θα με παρακαλάς να σε συγχωρέσω.
Θυμάμαι και τα παλιά και γελάω.
Έλεγα, πως δεν θα σε ξαναφήσω να πληγώθεις.
Γιατί ήδη πληγώθηκες πολύ στην ζωή σου.
Τώρα όμως, ξέρω πως δεν θα είμαι εκεί να σε παρηγορήσω.
Ποτέ ξανά. Άλλωστε δεν νομίζω να το θέλεις και εσύ.
Kάποτε, ήσουν ο λόγος για να ονειρεύομαι.
Τώρα περίμενω να εξαφανιστείς, για να ξαναονειρευτώ.
Και, να. Κοιτάζω βαθιά μέσα στα μάτια σου.
Δεν βλέπω τίποτα οικείο. Είσαι ξένος?
Αγάπη μου, μήπως πρέπει να ξανασυστηθούμε?