Δευτέρα 18 Ιανουαρίου 2010

Χαμογελάω

Έχω εσένα στο πλάι μου ξανά.
Φαίνεται είναι γραφτό να είμαστε μαζί.
Παρά τις διαφορές μας,μας ενώνει κάποιου είδους αγάπη.
Δεν ξέρω αν είναι φιλική ή ερωτική.
Έχει σημασία? Ξέρω ότι είναι αγάπη.
Ξέρω ότι με περιμένουνε δύσκολα, το ξέρω!
Οι φίλοι μου το έλεγαν.
Μου έλεγαν να φύγω, να ηρεμήσω, να κοιτάξω εμένα.
Μονάχα εμένα, το φαντάζεσαι?
Να μη νοιαστώ δηλαδή για άλλους. Μα,ούτε καν για σένα..?
Και τι είμαι εγώ χωρίς εσένα? ΤΙ?
Έχω όνομα, έχω μορφή, έχω τον εαυτό μου?
Όχι. Γίνομαι μια σκιά του ίδιου μου του εαυτού.
Πάντα. Κάθε φορά που απομακρύνεσαι από εμένα.
Και πως θα συνέχιζα χωρίς εσένα, ουρανέ μου?
Και πως θα συνεχίσω κάποια στιγμή?
Όχι, δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι.
Δεν μπορώ. Σήμερα είμαι καλά,χαμογελάω.
Γιατί έχω εσένα και με σένα νιώθω ελεύθερη.
Τη βραδιά που τα βρήκαμε, έκλαψα όσο δε είχα κλάψει ένα χρόνο.
Δάκρυα για τα πάντα. Για μένα, για σένα, για χαμένα όνειρα.
Για τους χωρισμούς, τους καυγάδες, τις βρισιές, τα χαστούκια.
Για τα πάντα. Και εσύ γλυκέ μου,δεν μιλούσες. Είχες σωπάσει.
Απλά, με κρατούσες στην αγκαλιά σου.
Και εγώ τώρα, θα προσπαθήσω να σε κρατήσω δίπλα μου
με όση δύναμη κρύβω μέσα μου.
Δεν θα σ'αφήσω να φύγεις, δεν θα σ'αφήσω να πληγωθείς.
Θα σε προσέχω, θα σε φροντίζω και δεν θα σ'αφήσω να τρέξεις ποτέ ξανά.
Είμαι τόσο παράλογη. Χθες σε έβριζα, σήμερα σε λατρεύω.
Να'ναι έρωτας? Μπορεί...

1 σχόλιο:

  1. χαχα η "υπομονη" που σου ειπα στο σχολιο του προηγουμενου ποστ δεν ηταν τελικα μεγαλη...
    χαιρομαι πολυ γλυκια μου =]

    Εβίτα
    http://emptyshadowsintheair.blogspot.com/

    ΑπάντησηΔιαγραφή