Δευτέρα 30 Νοεμβρίου 2009

Εδώ Αντιπρόεδρος

Εδώ ο Αντιπρόεδρος σου<3>
Καταρχήν,για να μην ακούσω εγώ όλη την γκρίνια η ιδέα ήταν του ΓΙΩΡΓΟΥ. Φυσικά θα σου κάνουμε και κάποια δώρα[φτηνά και ποταπά γιατί τζιούφτοι δεν είμαστε μωρό μου και δεύτερον η χειρονομία μετράει και όχι το δώρο] αλλά πιστεύει πως κάποια κείμενα θα σε χαροποιήσουν περισσότερο. Επειδή σ'αρέσει να νιώθεις πως σ'αγαπάνε μικρό μου. [Επειδή είσαι ψωνάρα βασικά.Όχι ρε πλάκα κάνω :P] Τι να πω για σένα? Να πω τα σόκιν ή τα soft?Χμμ..
Πάντως το πρώτο που μου έρχεται στο μυαλό είναι η μέρα που σε γνώρισα. 6/10/08. Ανάθεμα την ώρα,κατάρα την στιγμή. Και μόλις σε κοίταξα στα μάτια -όσο μαλακία και αν ακουστεί- κατάλαβα πως με εσένα θα υπήρχε μέλλον.Και καιρός να μαθείς και γιατί σε ζηλεύω ακόμα και την ώρα που γνωρίζεσαι με κάποιον. Επειδή,είσαι ερωτεύσιμη.Οι κινήσεις σου,το βλέμμα σου,έχουν κάτι το αθώα ερωτικό.Δεν το επιχειρείς και το ξέρω. Είναι σαν έμφυτο ή έχει εξασκηθεί λόγω του θεάτρου.Περπατάς αγέρωχη δίχως να κοιτάς κανέναν γύρω σου,αν και σε κοιτάνε πολλοί. Και αν κατάλαβα πως νιώθεις κάτι για εμένα γύρω στον Δεκέμβρη,ήταν γιατί με κοιτούσες δυο-τρεις φορές μέσα στην μέρα. Χωρίς να χαμογελάς ή να προσπαθείς να με φλερτάρεις παίζοντας με τις τούφες των μαλλιών σου σαν κοινή γκόμενα,απλά με κοιτούσες μες στα μάτια και έμοιαζες να περίμενες κάτι από εμένα. Γιατί κακά τα ψέματα,εσύ δεν ξέρεις γλυκιά μου να φλερτάρεις.Και αν σε πρόσεξα,ήταν για τις στιγμές σου. Γιατί ήσουν διαφορετική,μοναδική. Έβριζες,μούντζωνες,γέλαγες δυνατά,αγκαλιαζόσουν με όλους,μάζευες 10 άτομα γύρω σου και τους μιλούσες ως άλλος Σωκράτης για το θέατρο. Ήσουν αλάνι από την μία,εκρηκτική γυναίκα από την άλλη. Και η μισή τρίτη μιλούσε για εσένα και ας μην σε ήξερε καν. Με τα καλύτερα λόγια. Και ξέρεις τώρα..η famous..ταιριάζει με τον famous..xD
Μια φορά σ'άκουσα να τραγουδάς εκείνο το ωραίο το τραγούδι από την Μανταλένα. ''Μες σ'αυτή την βάρκα..είμαι μοναχή..και έχω συντροφιά μου κάτασπρο πουλί..'' και ύστερα τα λαλαλαλα.Από όποια άλλη το είχα ακούσει ως τότε,γέλαγα του καλού καιρού.Με εσένα ήταν αλλιώς. Γιατί σε ένιωθα πως πονούσες,όπως η Μανταλένα στον ρόλο.Ένιωθα πως πονούσες,πως λύγιζες. Και θυμάμαι εκείνη την μέρα. 1 Δεκεμβρίου.Σαν πέρσι δηλαδή ίδια μέρα. Και ύστερα σ'είχα ρωτήσει τι έχεις. Μου είπες πως έχεις γενέθλια και πως κάθε τέτοια μέρα νιώθεις ελεινά μόνη. Σ'ειχα αγκαλιάσει. Δεν θα θυμάσαι βέβαια,αλλά σε είχα πάρει αγκαλιά. Και σου είχα πει,πως δεν θα νιώσεις ποτέ μόνη σου ξανά,γιατί θα ξέρεις ότι κάπου κάπως θα υπάρχω και εγώ στην ζωή σου.Και γέλασες. Και ένιωσα να σ'αγαπάω περισσότερο τότε. Και ήθελα να στο πω τότε. ΉΘΕΛΑ. Αλλά φοβήθηκα,κόλωσα που λένε. Γιατί τα μάτια σου είναι αφοπλιστικά.
Θυμάσαι πως σου το εξομολογήθηκα τελικά? Ήμασταν μόνοι μας και σε είχα αγκαλιά και μιλούσαμε. Και σταμάτησες σε μια στιγμή απότομα. Και μου είπες ''Τι κάνουμε τώρα Σταύρο?Που πάμε.. Δεν αντέχω άλλο έτσι...καλύτερα να το ξεκαθαρίσουμε τώρα..'' Και σου μίλησα και έκλαψες ηλίθια,έκλαψες!Και με κόμπλαρες και δε ήξερα τι να κάνω. Και ήσουν πιο όμορφη όταν έκλαιγες,πολύ πιο όμορφη..
Και κάπως έτσι ξεκινήσαμε. Και δεν ήταν και εύκολα. Στηρίχτηκα όμως σε εσένα και κατάφερες και με κράτησες. Ήσουν για εμένα σύντροφος,φίλη,αδελφή,μάνα ακόμη.Σε εσένα έρχομαι πάντα πρώτος,εσένα ζητάω για να με παρηγορήσεις και εσύ πάντοτε ακόμα και σε στιγμές που είχες το δικαίωμα να μου κρατάς κακία ήσουν εδώ και είσαι εδώ. Και δεν σου είπα ποτέ εύχαριστώ γιατί δεν μ'αφησες. Όποτε πάω να σου μιλήσω μου χαιδεύεις τα χέρια και με ρωτάς για τα όνειρα μου.
Και μου έχεις μάθει πολλά και κάθε μέρα μαθαίνω μαζί σου και κάτι καινούριο. Πότε για το θέατρο,πότε για την ποίηση,πότε για την ζωγραφική,πότε για την ιστορία,πότε για την πολιτική,πότε για τις προκαταλήψεις,πότε για την ζωή. Είσαι μορφωμένη,αγαπάς τις τέχνες,είσαι ανοιχτή σε όλες τις απόψεις,δέχεσαι τα πάντα. Ομορφιά μου εσύ. Είσαι πολύ σπάνιο λουλούδι,ειλικρινά στο λέω.
Και με ρώτησες μια μέρα,αν μαζί σου είμαι ευτυχισμένος. Ναι,είμαι. Και πως να μην είμαι. Ξέρεις Δανάη,τα βράδια που κοιμάσαι δίπλα μου και σε έχω στην αγκαλιά μου και νιώθω να είσαι εξαρτημένη από εμένα,σκέπτομαι αν υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία κάπου εκεί έξω αλλά δεν το πιστεύω. Μου είπες μάλιστα κάποτε ''Αν το θες εσύ,δεν θα ξανασχοληθώ με το θέατρο.'' Ε λοιπόν,κορίτσι μου,μη τολμήσεις και το αφήσεις! Εγώ έτσι σ'αγάπησα χαζούλα και έτσι να παραμείνεις.
Τώρα ξέρεις σ'αγαπάω περισσότερο απ'ότι στην αρχή. Γιατί τώρα πια αγαπάω και τα ελαττώματα σου.Γιατί σε ξέρω,σε έχω νιώσει,σε έχω δει να κλαις,να γελάς,να παθιάζεσαι να...να....σε έχω ζήσει και έχω πονέσει για εσένα! Και είναι ώρες που λέω ότι δεν σε αντέχω. Αλλά μόλις σ'ακούσω να μου μιλάς στο τηλέφωνο με εκείνη την φωνή την κεφάτη,την γρήγορη,την αισιόδοξη τότε απλά ψιθυρίζω ένα ''Ευχαριστώ τον Θεό που σε γνώρισα...που υπάρχεις..''
Και πρέπει να μείνεις εδώ για το καλό μου Δανάη.Γιατί εγώ μακριά σου καταστρέφομαι. Μεθάω,δεν ξέρω τι κάνω,χάνομαι σε αναμνήσεις,δεν μπορώ να συνεχίσω. Είσαι υπερβολικά υπέροχη. Ποια,να έρθει μετά από εσένα?ΠΟΙΑ? Και τι να βρω σε αυτή?Ναι,Δανάη. Είμαι εθισμένος πια σε εσένα.
Περάσαμε δύσκολα. Αλλά ξέρω ότι αγαπιόμαστε. Αν δεν αγαπιόμασταν δεν θα ήμασταν εδώ τώρα. Γιατί εγώ είμαι εδώ,για να ακούω την φωνή σου,τους αναστεναγμούς σου,τα όνειρα σου.Να σ'αγγίζω να σε κοιτάζω να σε νιώθω. Γιατί όταν με φιλάς,γελάνε πολλοί άγγελοι.
Και έχω χτίσει έναν παράδεισο για εσένα μόνο. Να κρατάς τα χέρια μου και θα πάμε ψυχή μου.
Χρόνια σου πολλά. Δεν ξέρω τι άλλο να πω. Δεν ξέρω,άγγελε μου.
Ένα σ'αγαπάω για τέλος φτάνει?
Δυο λέξεις είναι τι να κάνουνε?
Σ'αγαπάω. Και συγχώρα με για εκείνο το ''Σ'αγαπάω πάντως...'' συγχώρα με καρδιά μου.
Εύχομαι να σου πω,πάρα πολλά χρόνια πολλά. Εύχομαι και προσεύχομαι...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου