Παρασκευή 27 Νοεμβρίου 2009

Μονόλογος.

Βράδιασε αγάπη μου και εσύ είσαι μακριά.
Έρχεσαι αύριο και ανυπομονώ.
Και αν σου τηλεφωνώ απόψε είναι όχι γιατί μου λείπεις,μα νιώθω πως πρέπει να σου μιλήσω.
Και θέλω να μιλήσω,σαν να έχω κάποιο προαίσθημα ότι κάτι τελειώνει απόψε.
Με συγχωρείς,αν ενοχλώ. Ξέρω,ξέρω! Η ώρα είναι ακατάλληλη.
Άλλα τώρα που σπουδάζεις δεν ξέρω.Νιώθω πως χωρίστηκαν οι δρόμοι μας...τα κελιά μας δηλαδή πλέον είναι χωριστά.
Συνεχίζουμε να'μαστε φυλακισμένοι. Κάποτε ήμασταν μαζί όμως,στην ίδια φυλακή. Και ο καιρός πέρναγε πιο εύκολα. Τώρα οι ίδιοι πόθοι,τα ίδια όνειρα παραμένουν ανεκπλήρωτα και είσαι και εσύ αλλού.
και ρε γαμώτο θέλω πολύ να σου μιλήσω. Λέω συνέχεια.. ''Μη σκας Δανάη,μη σκας.Έχεις χρόνο.Η ζωή ολάκερη μπροστά σας είναι''.
Αλλά...ξέρεις τώρα.Πως να μιλήσω εγώ μαζί σου για μέλλον?
Είναι άξιο γέλιων και κλαμμάτων. Γι'αυτό και θα μιλήσω τώρα. Ναι,τέτοια ώρα.
Ακουσέ με,μια στιγμή...ό,τι και αν πω απόψε..δεν θέλω να μου κρατήσεις κακία..δεν πρέπει.
Θα είμαι ειλικρινής,καθαρή και ύστερα θα κοιμηθώ με ήσυχη συνείδηση.
Θυμάσαι πως αρχίσαμε?Πως σταματήσαμε σε πολλά σημεία,πως ξαναρχίσαμε?
Η αρχή,ήταν τον Οκτώβρη. Και ούτε που είχα φανταστεί πως θα αγαπηθούμε.Πώς να το φανταστώ άλλωστε?Στα δεκάξι εγώ...εσύ σχεδόν δεκαοκτώ. Οι διαφορές μας από την αρχή ήτανε φανερές.Δεν μιλάς ε?Τι να πεις. Συνεχίζω,λοιπόν εγώ. Έτσι που λες. Οι διαφορές μας φανερές.
Εσύ,ήσουν πως να στο πω?Αλλιώτικος από μένα. Με συγκεκριμένες πεποιθήσεις,ακολουθώντας μια συγκεκριμένη ιδεολόγια,γυναικάς,επιπόλαιος,αναίσθητος. Εγώ πάλι άνθρωπος πιο ανοιχτός από σένα στις ιδέες,το τυπικό κοριτσάκι που πιστεύει στον έρωτα και αρκετά παθιασμένη με το κάθετι,εγωίστρια αρκετά.
Και όταν γνωριστήκαμε,δεν κάναμε και την καλύτερη παρέα. Τις περισσότερες φορές λογομαχούσαμε.Μα ήμασταν απίθανο ντουέτο.Πετούσαμε κάτι ωραίες ατάκες...είχαμε γίνει η attraction του λυκείου.Πουλάγαμε και μας άρεσε.Και ύστερα μαλώναμε σαν από συννενόηση. Και στην πορεία το συνήθισα. Και μ'άρεσε,ξέρεις.Και κάπως έτσι ήρθε και ο έρωτας. Και από κει που ήθελα να σε σκοτώσω,ξαφνικά ήθελα..ποθούσα να μ'αγαπήσεις. Αν και φοβόμουν. Εξ αιτίας του χαρακτήρα σου. Έλεγα ''Κοίτα μόνο Δανάη,μη το πάρει χαμπάρι.Αυτός τους έρωτες τους θεωρεί μαλακίες.Άντε το πολύ πολύ για καμιά νύχτα να σε χαραμίσει.Τίποτα παραπάνω'' Μια φορά κιόλας μου'χες πει... ''Εγώ θα αλλάξω,μόνο αν ερωτευτώ''. Και εκεί πίστεψα,πως αποκλείεται να ήμουν εγώ η κοπέλα που θα σ'άλλαζε. Εσύ γ'λυκείου αντιπρόεδρος και εγώ α'λυκείου...μία από τις πολλές εδώ που τα λέμε. Ναι,συγγνώμη!Τώρα πια διαπιστώνω πόσο επιφανειακά το είδα τότε το ζήτημα. Σε κουράζω?Συγγνώμη. Ναι,περιμένω.
Και λοιπόν,το παράξενο είναι πως Ω του θαύματος,μ'αγάπησες και εσύ. Όχι σαν φίλη...έτσι μόνο αγαπούσες κάποια κοπέλα ως τότε...μα μ'αγαπήσες ως σύντροφο..ως γυναίκα..μ'ερωτεύτηκες.Τι παράδοξο!
Και ύψωσα για κάποιο διάστημα,όταν κατάλαβα τι συμβαίνει -Ναι,το κατάλαβα.Δεν είμαι χαζή.Το παίζω πότε πότε- μια ασπίδα ανάμεσα μας. Γιατί το έβλεπα,δεν ταιριάζαμε. Και αν δενόμασταν και ύστερα χωρίζαμε θα ήταν οδυνηρό. Μα δεν άντεξα.Υπέκυψα και ήρθε το πρώτο μας φιλί. Και εκεί χάθηκε η λογική.Κάθε λογική. Και ήρθε το πάθος,ο έρωτας με ότι συνεπάγεται.Και τα παρέσυρε όλα.
Αυτό που είχαμε πληγώθηκε νωρίς.Από προδωσίες και καυγάδες. Μα το κρατήσαμε. Το παλέψαμε και το καταφέραμε. Εμείς ξέρουμε πως τα καταφέραμε. Μόνο εμείς.
Και όποτε χωρίζαμε αναζητούσαμε την παρηγοριά,σε πράγματα καταστροφικά. Στα τσιγάρα,στα ποτά,στα ξενύχτια,στις εξομολογήσεις,στην βρώμικη ηδονή. Και ύστερα καταλήγαμε ξανά μαζί. Και ερχόταν έτσι η κάθαρση..των αμαρτιών μας.
Πάντα γύριζα σ'εσένα!Και ξέρεις τι?Σ'όλους έλεγα πως κάθε φορά είναι η τελευταία!Το έλεγα γαμώτο! Αλλά μακριά σου ήταν όλα άδεια. Δεν άντεχα να βλέπω και σένα έτσι. Και ξέρεις κάτι?Τώρα κάπου πιστεύω πως έπαιζες και θέατρο.Πρώτη φορά στο λέω και ίσως τελευταία. Έπαιζες θέατρο? Κάποτε να μου τ'απαντήσεις.
Τέλος πάντων...τι έλεγα?Α,ναι! Ξέρεις τι ήσουν για εμένα βλάκα? Ξέρεις? Δεν αναρωτήθηκες ποτέ. Το ξέρω,πως ένιωσες πολλά. Όλα αυτά όμως τα χαράμισες. Σε ζήλειες,σε μικροπρέπειες,σε διαφορές,σε λογομαχίες. Φταίω και εγώ. Φταίω. Εγωίστρια και αχάριστη.Αυτό ήμουν και αυτό είμαι. Αστραπές εσύ?Κεραυνούς εγώ. Ειρωνείες εσύ?Απειλές εγώ. Και ποτέ δεν έκανα πίσω. Ή...μάλλον έκανα. Αλλά ήταν ήδη αργά. Παρόλα όσα έλεγα και έπραττα ήσουν Θεός μου. Είσαι Θεός μου. Σε σένα πίστεψα,σε σένα στηρίχτηκα,από σένα ζήτησα βοήθεια. Γιατί ήρθες και φώτισες τον κόσμο μου. Τον στόλισες με μουσικές,με συναισθήματα,με πάθος. Πράγματα που είχα καιρό να δώ,να ζήσω,να νιώσω...και ίσως να μην είχαν γίνει όλα αυτά με κάποιον άλλον. Γιατί όταν χαμογελάς εσύ στο κάτω κάτω,μου φτάνει για να'μαι ευτυχισμένη. Γιατί θέλω μόνο να μου γελάς.Πάντα αυτό ήθελα ανόητε! Δεν σε ήθελα κύριε,ούτε για να ξεσπάω τα νέυρα μου,ούτε για να σε βάζω να παίζεις διάφορους ρόλους,ούτε για να περνάω την ώρα μου. Πάντα ήθελα να σε βλέπω να γελάς.
Εσύ...εσύ...μέσα στην σχέση νοιάζεσαι για εμένα περισσότερο σαν φίλος,παρά σαν σύντροφος. Το ερωτιάρικο σου εσένα σε πιάνει,μόνο όταν θες να το παίξεις νταής,βαρύμαγκας. Και τότε βρίζεις,χτυπάς,δεν ξέρεις τι κάνεις. Ύστερα χωρίζουμε. Και μετά,με θυμάσαι. Θυμάσαι πως είσαι μαζί μου ερωτευμένος και μόνο τότε το δείχνεις. Το δείχνεις όπως ξέρεις εσύ. Με λόγια μεγάλα,πίνοντας,παίρνοντας τηλέφωνα τα ξημερώματα,φωναζοντάς με κάτω από το σπίτι μου,αφιερωνόντας μου τραγούδια. Και εγώ ναι γυρνάω. Αλλά όχι για αυτά. Αυτά με ρίξανε στις 3-4 πρώτες φορές. Μετά αλήτη,σε έμαθα. Δεν με ξεγελούν εμένα εύκολα οι άνθρωποι. Και γύριζα που λες γιατί γούσταρα εγώ,γιατί σ'αγαπήσα και δεν έπαψα στιγμή να σ'αγαπώ. Και μου λέγανε γλυκέ μου οι καλοθελητές και οι φιλενάδες που τόσο νοιάζονται ''Βρε χαζή,τι γυρνάς σε αυτόν?Για πόσο?'' και εγώ ξέρεις τι έλεγα? ''Ε..αφού μετάνιωσε το παιδί...μου είπε πως δεν θα ξαναφερθεί έτσι..και αν ξαναφερθεί..εγώ? Δεν ξαναγυριζώ ποτέ λέμε.Τέρμα'' Τους κορόιδευα. Ξέρεις μωρέ εσύ. Μ'αρέσουν τα αστειάκια. Και αν στο λέω,είναι μήπως και σταματήσεις να κάνεις τον καραγκιόζη κάθε φορά που χωρίζουμε. Εγώ σε εσένα θα γυρνάω έτσι και αλλιώς όσο θα σ'αγαπώ. Αν πάψω να σ'αγαπάω..βρε δεν πά και να πεθάνεις? Ποσώς με ενδιάφερει,που λέει ο λόγος.
Αλλά μαζί σου,είμαι ειλικρινά ερωτευμένη. Λατρεύω ας πούμε το βλέμμα ειρωνείας που έχεις όποτε μαλώνουμε.Λατρεύω που ξεροβήχεις όταν δεν έχεις τι να πεις.Λατρεύω την ωραιοπάθεια σου.Λατρεύω που όταν δεν είμαι καλά,κάνεις ότι μπορείς για να γελάσω,λατρεύω που όταν ζηλεύεις με παίρνεις τηλέφωνο κάθε 5 λεπτά για να έχεις τον πλήρη έλεγχο όπως λες.Και ξέρεις πότε άρχισε ο έρωτας να γίνεται αγάπη?Όταν μου έκανες ερωτική εξομολόγηση για πρώτη φορά..με το ''Μονόγραμμα''του Ελύτη.Και μου είπες στο τέλος ''Α,δεν το 'γραψα εγώ''
Γλυκέ μου αλήτη προτού συνεχίσω,θέλω να ξέρεις πως μαζί σου τα πέρασα υπέροχα όλους αυτούς τους μήνες. Όμως τώρα σε κοιτάω και ειλικρινά στο λέω,βλέπω σε εσένα τα λάθη μου.Νόμιζα πως είσαι η ευτυχία μου,μα είσαι η καταστροφή μου.Από τη μία με ανύψωσες σε έναν παράδεισο,κατασκεύασμα δικό σου,από την άλλη με διέλυσες,με υποβίβασες,με κατέστρεψες.
Ίσως το σωστότερο και το ωφελιμότερο να ήταν να σε διώξω μακριά μου. Έλα όμως,που δεν μπορώ.Δε θα το αντέξω,να κάνω για άλλη μια φορά την ψυχή μου κομμάτια και να ψάξω παρηγοριά σε αγκαλιές και σε ανθρώπους που στο βάθος θα σιχαίνομαι.Εσένα,στο είπα σ'αγαπάω και ας είσαι καταστροφή. Γιατί είσαι πάθος και το ήξερα απ'την αρχή πως το πάθος ποτέ δεν βγαίνει σε καλό. Και ξέρεις κάτι?Αν είχαμε μια ήρεμη σχέση πολύ πιθανόν να είχα φύγει ήδη. Γι'αυτό σου λέω.Το γουστάρω.
Και θα μείνω εδώ για πολύ καιρό.Για όσο μ'ανεχτείς,για όσο αντέξω. Θα είμαι εδώ και θα μαλώνουμε,θα βριζόμαστε,θα σπάμε πράγματα,θα παθιαζόμαστε,θα ονειρευόμαστε,θα προστατευόμαστε και θα βγάζουμε ψεύτες όσους λένε πως δεν υπάρχει κάτι που να μας συνδέει.
Αλήτη μου,πάνω απ'όλα ξέρεις τι μας συνδέει?Τα όνειρα.
Και ξέρεις τι με κρατάει ακόμη εδώ? Ο ίδιος σου ο χαρακτήρας.Αυτός που όποτε μαλώνουμε βρίζω.
Εύχομαι να είσαι εδώ για καιρό ακόμα.Συγγνώμη για απόψε ειλικρινά.Σταματώ εδώ αγάπη μου.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου