Το βαλς των χαμένων(?) ονείρων!

Χαμένα όνειρα μια ζωή. Μια ζωή χαμένη.
Υπάρχει μέσα μου ένα παιδί που κλαίει για τα όνειρα που δεν του χάρισα.
Όνειρα που τα άφησα να φύγουν, που δεν τα κυνήγησα.
Γιατί ήταν δύσκολο. Δεν θα άντεχα. Προτίμησα μια άλλη ζωή.
Περισσότερο βολεμένη.
Μετανιώνω. Θέε μου, πόσο μετανιώνω.
Όμως ακόμα ονειρεύομαι. Πάντα είναι όμορφο να ονειρεύεσαι.
Μένεις παιδί με το να ονειρεύεσαι. Διατηρείς κάποια αθωότητα.
Ελάχιστη, είναι η αλήθεια.
Ονειρεύομαι, να ήμουν κόρη της σελήνης.
Κάποια που το έσκασε από τα αστέρια.
Ονειρεύομαι να φύγω, μόνη, φτωχή, ταπεινή.
Για να ταξιδέψω, για να γνωρίσω τον κόσμο.
Να πονέσω, να κλάψω, να γελάσω δυνατά, να ζήσω.
Ονειρεύομαι να παίξω στο θέατρο.
Να γίνω θεατρίνα. Έτσι μ'αρέσει να το λέω.
Ουσιαστικά ηθοποιός. Με την σημασία της λέξης.
Όχι όπως την χρησιμοποιούν σήμερα.
Να παίζω έργα του Τσέχωφ, του Ουίλιαμς, του Σαίξπηρ, του Ένκβιστ.
Να παίξω κάποτε, μπροστά σε κόσμο,την Φιλουμένα, την Μπλανς, την Σίρλευ, τη δεσποινίς Μαργαρίτα.
Και πόσο όμορφα θα ήτανε να γεννηθεί ένας δεύτερος Φίνος, μια δεύτερη Αλίκη,Τζένη,Έλλη,Μελίνα και να αρχίσει η Ελλάδα να'ναι ξανά όμορφη.
Δε μου φτάνουν πια οι φωτογραφίες.
Θέλω να βγω έξω, να δημιουργήσω εγώ η ίδια φωτογραφίες.
Και να φύγω, σύντομα. Δεν μπορώ άλλο εδώ.
Την αγαπάω την πόλη μου, γιατί εδώ έζησα δεκάξι χρόνια και θα ζήσω σίγουρα έναν χρόνο ακόμα εδώ.
Μα, δεν μου είναι αρκετή αυτή η πόλη.
Εγώ θέλω να τρέξω, να παίξω, να γελάσω, να ερωτευτώ.
Και εδώ είναι τόσα που με συγκρατούν.
Και ίσως του χρόνου το καλοκαίρι σε κάποια παραλία να φοράω ένα λευκό φουστάνι και να χορεύω ένα βαλς. Το βαλς των χαμένων ονείρων του Χατζηδάκι.
Ο μόνος χορός που μου ταιριάζει, ίσως ο χορός που ταιριάζει σε όλους.


*Λέω να ετοιμάσω ένα θεατρικό σενάριο για του χρόνου, για τον διαγωνισμό του Εθνικού θεάτρου για θεατρικά σενάρια. Να το κυνηγήσω λέτε?

http://www.youtube.com/watch?v=5q9H2cd36RU&feature=related

Καληνύχτα και καλή μας εβδόμαδα..