Μπερδεμένη.

Είσαι πολύ άδικος μαζί μου, τόσο πολύ.
Με ενοχλεί πολύ, που με το παραμικρό με αποκαλείς ''αχάριστη''.
Αχάριστη, ε? Όλα σου τα έδωσα, ό,τι είχα σου το χάρισα.
Χαράμισα για σένα βράδια και δάκρυα.
Χαράμισα τον ίδιο μου τον εαυτό.
Και εσύ δεν φαίνεται να κατάλαβαινεις τίποτα.
Γιατί είσαι εγωιστής μωρό μου. Γιατί είσαι παιδί ακόμα.
Και δεν υπολογίζεις τίποτα και ούτε θα υπολογίσεις ποτέ.
Το ξέρω καλά.
Σκέψου όμως. Με χρειάστηκες ποτέ και δεν ήμουν εκεί?
Όποτε μεθάς, ξαγρυπναώ για να σε προσέχω.
Όποτε μαλώνουμε, σ'αφήνω να λες όσα θες.
Όσο και αν πονάω σε αφήνω.
Και αν σε κοιτάω αρρωστημένα ώρες ώρες, να ξέρεις, φταίνε όσα περάσαμε.
Γιατί κουράστηκα πολύ, με λύγισαν όλα αυτά που έγιναν μεταξύ μας.
Προχωράω με φόβο. Φοβάμαι την κάθε ημέρα που ξημερώνει.
Μήπως τυχόν σε χάσω. Γιατί εγώ δεν θέλω να σε χάσω.
Και εσύ λες συνέχεια πως μ'αγαπάς.
Και το λες κοιτώντας με στα μάτια, ίσως γιατί το πιστεύεις.
Δεν πιστεύω όμως πως το νιώθεις. Όχι,δεν μ'αγάπησες.
Δεν μ'αγάπησες όσο εγώ, γιατί είσαι εγωιστής.
Και δεν αφέθηκες ποτέ σου.
Ό,τι όμορφο υπήρχε στην αρχή, το χαράμισες με τόσο άσχημο τρόπο.
Το χαράμισες σε ζήλειες, σε χαστούκια, σε μεθύσια.
Μη το λες αγάπη όλο αυτό, μοιάζει περισσότερο με αυτοκτονία.
Όσο όμως μεγάλη και αν είναι η πληγή, όσο αίμα και αν τρέξει...
να το ξέρεις, θα σωθούμε εμείς οι δύο.
Μάλλον, όμως για να σωθούμε θα πρέπει να πορευτούμε χωριστά.
Τι λες? Δε ξέρω.