Η εξαθλιωση μου εχει χτυπησει κοκκινο.
Κουραστηκα,στ'αληθεια.
Μπορει το αιμα να κυλα ακομη στις φλεβες μου
μα εγω δεν ειμαι ζωντανη.Δεν νιωθω ζωντανη.
Δεν ειναι και υγιεινο να αναπνεεις,πια.
Και καθε βραδυ πανω στην βιασυνη μου για να κοιμηθω
μπας και δω ονειρα
σκεφτομαι..ημουν καλο ρομποτ σημερα?
Ημουν καλο ρομποτ?
Ο καιρος περναει
εγω μεγαλωνω,τουλαχιστον ηλικιακα
και γινομαι αυτο που σιχαινομουν.
Και αυτο που φοβομουν.
Η συμβιβασμενη κατινα της διπλανης πορτας.
Δεν πιστευω πως εχει πια νοημα να ονειρευομαι ή..να ελπιζω..
Ολοι μου λεγανε,πως οι ελπιδες και τα ονειρα
θα τελειωσουνε μαζι με την παιδικη μου ηλικια.
Μα εγω,τους κοροιδευα.
Εγω,ειχα υποσχεθει πως θα εμενα παιδι.
Οχι στην μορφη,μα στην ψυχη.
Μα τελικα γελαστηκα.
Ισως τελικα,ισως να παραμυθιαζα τον εαυτο μου.
Και στο τελος να πιστεψα το ιδιο μου το ψεμα.
Ειναι καλο να παραδεχεσαι τα λαθη σου νωρις.
Οι ανθρωποι λοιπον μεγαλωνουν και ξεχνουν γρηγορα.
Και ουτε καν που θελουν να αναπολουν.
Και εγω που κινουμαι αναμεσα στην πληξη και την μοναξια
που στο κατω-κατω ειναι οι τελευταιοι εχθροι του ανθρωπου
που πρεπει καπως,καποτε να νικηθουν
νιωθω φοβο.
Φοβο,γιατι δεν μπορω να ελευθερωθω.
Με τοποθετησε,η ζωη αν θες σε ενα γυαλινο αυθραστο κλουβι
που δεν σπαει.
Συναμα,ειμαι προστατευμενη μα και παραδομενη
και παλευω να κρυψω την γυμνια της ψυχης μου.
Μα,ας μην παραμυθιαζομαστε πια.
Δεν εχει νοημα βρε αδερφε.
Δεν προκειται να αλλαξει η κατασταση,λοιπον.
Στα λογια ειναι ολα ομορφα
μα καπου κολλαμε στις πραξεις.
Oσοι βολευτηκαν δεν ξεκουνανε.
Και οσοι εχουν μεινει αβολευτοι
ειναι βουτηγμενοι στην βρωμια της κοινωνιας.
Καλυτερα,ισως.
Τετοιο κυρος να το γαμησω.
Ειμαι τελικα λιγοτερο συμβιβασμενη απο τους συμβιβασμενους
μα παραμενω και συμβιβασμενη.
Δεν υπαρχουν δεξιοι,αριστεροι,αναρχικοι,φασιστες.
Ειναι αυτοι που εχουν βολευτει και αυτοι που δεν εχουν.
Και τι να τα κανω και τα ονειρα?
Σε τι να πιστεψω?
Σε ποιο Θεο,σε ποιες αξιες?
Που να βασιστω?
Στα αστερια?
Δεν ειναι λυση οι ονειροβασιες πια.
Για αυτο και εγω,σε λιγο θα παω να κλεισω τα ματια μου.
Να δω επιτελους τα ονειρα μου.
Γεματα αγαπη,αισιοδοξια,ελπιδα
και με τους εχθρους μας νικημενους.
Αλλα πιο πριν πρεπει να αναρωτηθω ρωτωντας τον εαυτο μου
''Τι εκανες σημερα χρυση μου?Τι εκανες σημερα?Ησουν καλο ρομποτ?''
Παντα ειμαι καλο ρομποτ.
Τωρα πια,εμαθα.
Κουραστηκα,στ'αληθεια.
Μπορει το αιμα να κυλα ακομη στις φλεβες μου
μα εγω δεν ειμαι ζωντανη.Δεν νιωθω ζωντανη.
Δεν ειναι και υγιεινο να αναπνεεις,πια.
Και καθε βραδυ πανω στην βιασυνη μου για να κοιμηθω
μπας και δω ονειρα
σκεφτομαι..ημουν καλο ρομποτ σημερα?
Ημουν καλο ρομποτ?
Ο καιρος περναει
εγω μεγαλωνω,τουλαχιστον ηλικιακα
και γινομαι αυτο που σιχαινομουν.
Και αυτο που φοβομουν.
Η συμβιβασμενη κατινα της διπλανης πορτας.
Δεν πιστευω πως εχει πια νοημα να ονειρευομαι ή..να ελπιζω..
Ολοι μου λεγανε,πως οι ελπιδες και τα ονειρα
θα τελειωσουνε μαζι με την παιδικη μου ηλικια.
Μα εγω,τους κοροιδευα.
Εγω,ειχα υποσχεθει πως θα εμενα παιδι.
Οχι στην μορφη,μα στην ψυχη.
Μα τελικα γελαστηκα.
Ισως τελικα,ισως να παραμυθιαζα τον εαυτο μου.
Και στο τελος να πιστεψα το ιδιο μου το ψεμα.
Ειναι καλο να παραδεχεσαι τα λαθη σου νωρις.
Οι ανθρωποι λοιπον μεγαλωνουν και ξεχνουν γρηγορα.
Και ουτε καν που θελουν να αναπολουν.
Και εγω που κινουμαι αναμεσα στην πληξη και την μοναξια
που στο κατω-κατω ειναι οι τελευταιοι εχθροι του ανθρωπου
που πρεπει καπως,καποτε να νικηθουν
νιωθω φοβο.
Φοβο,γιατι δεν μπορω να ελευθερωθω.
Με τοποθετησε,η ζωη αν θες σε ενα γυαλινο αυθραστο κλουβι
που δεν σπαει.
Συναμα,ειμαι προστατευμενη μα και παραδομενη
και παλευω να κρυψω την γυμνια της ψυχης μου.
Μα,ας μην παραμυθιαζομαστε πια.
Δεν εχει νοημα βρε αδερφε.
Δεν προκειται να αλλαξει η κατασταση,λοιπον.
Στα λογια ειναι ολα ομορφα
μα καπου κολλαμε στις πραξεις.
Oσοι βολευτηκαν δεν ξεκουνανε.
Και οσοι εχουν μεινει αβολευτοι
ειναι βουτηγμενοι στην βρωμια της κοινωνιας.
Καλυτερα,ισως.
Τετοιο κυρος να το γαμησω.
Ειμαι τελικα λιγοτερο συμβιβασμενη απο τους συμβιβασμενους
μα παραμενω και συμβιβασμενη.
Δεν υπαρχουν δεξιοι,αριστεροι,αναρχικοι,φασιστες.
Ειναι αυτοι που εχουν βολευτει και αυτοι που δεν εχουν.
Και τι να τα κανω και τα ονειρα?
Σε τι να πιστεψω?
Σε ποιο Θεο,σε ποιες αξιες?
Που να βασιστω?
Στα αστερια?
Δεν ειναι λυση οι ονειροβασιες πια.
Για αυτο και εγω,σε λιγο θα παω να κλεισω τα ματια μου.
Να δω επιτελους τα ονειρα μου.
Γεματα αγαπη,αισιοδοξια,ελπιδα
και με τους εχθρους μας νικημενους.
Αλλα πιο πριν πρεπει να αναρωτηθω ρωτωντας τον εαυτο μου
''Τι εκανες σημερα χρυση μου?Τι εκανες σημερα?Ησουν καλο ρομποτ?''
Παντα ειμαι καλο ρομποτ.
Τωρα πια,εμαθα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου