Συναντησα ανθρωπους πολλους στην ζωη μου.
Ολοι τους διαφορετικοι,μα στο βαθος ιδιοι.
Καθε ανθρωπος εχει την δικια του ιστορια να σου πει.
Τον δικο του πονο,φοβο,παθος.
Ισως τα προβληματα τους,να μου φαινονται γελοια
μα ως ανθρωπος,ανθρωπος αληθινος με ανθρωπια
πρεπει να βοηθησω ή να συμπαρασταθω.
Ειναι υποχρεωση μου.
Ακομη και ας μην τον αγαπαω τον αλλον
ακομη και αν δεν τον νιωθω,
η συμπαθεια και η συμπονια
ειναι μεσα μου για ολους.
Μα,δεν ειμαι και τοσο καλη παρηγορητρα.
Πως αραγε να βρω τα λογια,
που να απαλυνουν τον πονο ?
Απ'την αλλη,μην νομιζεις πως το παιζω θυμα.
Με εχουν παρηγορησει και εμενα ανθρωποι λογιων-λογιων.
Καποιοι ηταν φιλοι,αλλοι παλι συντροφοι
αλλοι γνωστοι,ενω αλλοι αγνωστοι.
Ολοι ειχαν κατι να πουν,εναν λογο παρηγοριας.
Συνηθως εμοιαζαν μεταξυ τους,τα οσα λεγανε.
Μεσα μου ομως,καλυτερα δεν ενιωσα.
Τα λογια δεν βοηθησανε,ισως προκαλεσαν ακομη και πονο περισσοτερο.
Αθελα,βεβαια.
Δεν κατηγορησα,γιατι να το κανω?
Αντιθετα ευχαριστω επρεπε να πω
και πραγματι ειπα.
Μα,οι ανθρωποι ειναι ως φαινεται ανοητα οντα.
Δεν εχουμε ακομη καταλαβει πως την μονη παρηγορια
μπορουμε να την βρουμε στην αγαπη.
Ερωτικη ή φιλικη
δεν παυει φιλε μου,να λεγεται αγαπη.
Και αν αγαπας καπως παρηγορεισαι.
Αν αγαπας και αγαπιεσαι ομως
δεν χρειαζεσαι τιποτα αλλο απ'την ζωη.
Να θυμομαστε,οποτε φιλε
πως ο εαυτος μας ειναι ο καλυτερος φιλος
και η αγαπη η καλυτερη παρηγορια.
Αν πορευτουμε ετσι
ισως οταν φτασουμε διπλα στον θανατο
να νιωσουμε μια αδιακοπη χαρα.
Και τοτε να μην ξεχασεις να πεις
ενα ευχαριστω στην πουτανα την ζωη
που τοσο μας την σπαει ωρες-ωρες.

Ατομα που μου σταθηκαν,μα δεν σταθηκα οπως επρεπε
ειναι ο Σταυρος,η Κατερινα,ο Παυλος,η Ελενη.
Ευχαριστω παιδια,για ολα.
Ειπαμε ομως.Δεν ειμαι καλη παρηγορητρα.