........

Με ρωτάς συνέχεια, πως έγινε και φτάσαμε σε τέτοιο αδιέξοδο.
Και με κοιτάζεις γεμάτος απορία. Σαν να μη φταις για τίποτα εσύ.
Σαν να το έκανα εγώ, ολομόναχη το χάλι αυτό.
Και ειλικρινά, δεν μπορώ να σου πω ποιος φταίει.
Σίγουρα και οι δύο μας σε κάποιο βαθμό.
Απλά δεν ξέρω ποιος περισσότερο. Εσύ ή εγώ?
Ίσως και να ήτανε γραφτό μας, όπως λες και εσύ.
Μπορεί και να φταίει, ότι δεν στηριχτήκαμε σε τίποτα.
Και σε τι να στηριζόμασταν άλλωστε?
Σε όνειρα, σε ελπίδες ή σε κοινά ενδιαφέροντα?
Μας ένωνε τίποτα εμάς? Μας ενώνει, μήπως τώρα?
Εσύ τόσο ρεαλιστής, εγώ περισσότερο ονειροπόλα.
Εσύ κάποιες φορές ρομαντικός, εγώ πάντοτε κυνική.
Συχνά, λες πως ζητάω πολλά από την σχέση μας,από εσένα.
Ναι,αλήθεια είναι.
Μα όταν σου τα δίνω όλα, είναι δυνατόν να μη ζητήσω κάτι ανάλογο?
Προσπαθώ να μείνω μακριά σου, για εμένα. Όχι για σένα.
Σε σένα τα έδωσα όλα. Τι άλλο θες?
Αν και είναι δύσκολα, δεν θα στο κρύψω.
Πάντα τα συζητούσαμε όλα εμείς.
Ακόμη και τα πιο οδυνηρά. Ακόμη και τώρα.
Μα είτε μαζί σου, είτε μακριά σου δύσκολα περνάω.
Παλαιότερα, ήταν πιο όμορφα.
Είχαμε εντάσεις, αλλά κάναμε υπομονή.
Και τότε τα ελαττώματα σου τα έβρισκα τόσο χαριτωμένα.
Πλέον, είναι αλλιώς.
Δεν γελάω πια με τα αστεία σου.
Το χιούμορ σου, το βρίσκω τόσο χυδαίο.
Αυτή η αλητεία σου, η μαγκιά σου δεν με γοητεύει πια.
Μάλλον με εκνευρίζει.
Μα και εσύ, είμαι σίγουρος πως νιώθεις κάτι ανάλογο.
Δεν πιστεύω πως πια βρίσκεις την φλυαρία μου τόσο χαριτωμένη.
Πιστεύω πως εκνευρίζεσαι, που ασχολούμαι τόσο με το θέατρο.
Είμαι σίγουρη δηλαδή, το βλέπω στα μάτια σου.
Μα, δεν πιστεύω πως πια δεν είμαι ερωτευμένη μαζί σου.
Για τα δικά σου συναισθήματα δεν θα μιλήσω. Δεν ξέρω.
Απλά, οι τόσες συγκρούσεις μας έφθειραν.
Έφθειραν και αυτό που είχαμε.
Και μου φαίνεται τόσο λογικό πια.
Κλείσαμε και ένα χρόνο, αυτό που το πας?
Ειρωνεία δεν είναι να τα πηγαίνουμε τόσο χάλια τώρα?
Πάντως μου λείπεις, αλήθεια σου το λέω.
Μου λείπουν τα ξεσπάσματα σου.
Μου λείπουν οι ανασφάλειες σου.
Μου λείπουν τα τραγούδια σου.
Μου λείπουν κάτι ωραίοι έντονοι καυγάδες που είχαμε.
Μου λείπει περισσότερο απ'όλα, ο παλιός σου εαυτός,ο γνωρίμος.
Εκείνος που ερωτεύτηκα πέρσι τον Οκτώβρη.
Μου λείπουν ακόμη οι στιγμές μας.
Δεν μου λείπουν από σένα οι ερωτικές στιγμές βλάκα.
Μου λείπουν οι στιγμές που σε ένιωθα κολλητό,αδερφό,πατέρα,συντρόφο μου.
Γιατί στην πορεία σ'αγάπησα.
Σ'αγάπησα με όλα σου τα λάθη και όλα σου τα πάθη.
Και σου τα συγχώρησα όλα.
Ειδικά στην αρχή σε συγχωρούσα με μεγάλη ευκολία.
Τώρα? Τώρα έχω φτάσει σε αδιέξοδο.
Τα ξέρουμε και οι δύο καλά τα αδιέξοδα.
Το ξέρω καλά. Μπορείς να με σκοτώσεις όποια στιγμή θέλεις.
Ήταν ωραίο αυτό το όνειρο που ζήσαμε. Κράτησε ένα χρόνο.
Έφυγε σιγά σιγά το πάθος και έμειναν μόνο οι συγκρούσεις.
Οι καυγάδες. Καυγάδες για το παραμικρό.
Για ένα τραγούδι, για μια φράση, για ένα λάθος βλέμμα.
Κουραστήκαμε τόσο πολύ και οι δύο.
Η αλήθεια είναι όμως, πως θα ήθελα πολύ να συνεχίσω να είμαι μαζί σου.
Γιατί μονο με εσένα, ένιωσα κάποια στιγμή μέχρι και ευτυχισμένη.
Μόνο με σένα, νιώθω ασφάλεια, τρυφερότητα.
Με έκανες να νιώσω τα πιο όμορφα μα και τα πιο άσχημα συναισθήματα.
Για αυτό και μόνο, σου αξίζουν ας πούμε συγχαρητήρια.
Δεν ξέρω όμως αν γίνεται να συνεχίσουμε.
Από την άλλη δεν ξέρω, αν γίνεται εμείς οι δύο να προχωρήσουμε χωριστά.
Ποιον κοροιδεύω? Δε νομίζω πως γίνεται ακόμα.
Αλλά δεν ξέρω. Έχουμε την υπομονή να συνεχίσουμε?
Έχουμε τη δύναμη? Μπορούμε?
Αχ ρε αγάπη μου. Πως τα κάναμε έτσι?