Ορέστη...

Περπατούσα βραδάκι, μόνη μου.
Το κρύο τσουχτερό. Και τριγύρω ερημιά.
Με πλησίασες. Δε θυμάμαι καλά τι φορούσες.
Θυμάμαι μονάχα τα μάτια σου, τα καταπράσινα.
Μα και τα αίματα που έτρεχαν πάνω σου.
Είχες μπλεχτεί σε καυγά, ζήτησες την βοηθειά μου.
Και ας μη με γνώριζες, με εμπιστεύτηκες.
Μου εμπιστεύτηκες την ζωή σου.
Αν σ'άφηνα εκείνη την μέρα μόνο σου, θα έπεφτες κάτω. Σίγουρα.
Στήριχτηκες πάνω μου, πονούσες, δε μίλαγες πολύ.
Έμεινες για λίγες μέρες στο νοσοκομείο.
Ερχόμουν και σε έβλεπα, κάθε μέρα.
Περνούσαμε όμορφα. Άλλωστε έχουμε κοινά.
Παραλίγο να φιληθούμε. Από λάθος.
Και ύστερα συνειδητοποιήσαμε πως δεν ξέραμε ο ένας το όνομα του άλλου.
Με κάρφωσες με το βλέμμα σου και μου είπες με σταθερή φωνή
''Και δεν ξέρω ούτε το όνομά σου''.
Εσένα, σε λένε Ορέστη.
Και τώρα, το ''Ορέστης'' μου μοιάζει με τ'ομορφότερο όνομα του κόσμου.
Τόσο ονειρικό, τόσο υπέροχο.
Νομίζω, πως ήρθες στην ζωή μου την κατάλληλη στιγμή.
Τώρα που πέθανα, εσύ μπορείς να μ'αναστήσεις.
Γιατί, δεν γίνεται να κάνω λάθος.
Εσύ, είσαι πράγματι διαφορετικός.
Το βλέπω από τον τρόπο που μιλάς.
Τόσο αλλιώτικος από κείνον.
Πάντα θα υπάρχει μια σύγκριση με κείνον.
Και όμως.
Είμαι έτοιμη, αν το θες και εσύ να ξεκινήσω μαζί σου μια νέα αρχή.
Και θα μπορέσεις να επουλώσεις τις πληγές μου.
Ίσως και να καταφέρεις, να με κάνεις να ονειρεύομαι ξανά.
Μπορείς, ίσως να με πείσεις να ξαναβρώ το πάθος κάποτε να πλησιάσω την φωτιά και να πέσω μέσα της. Όπως μ'έπεισε εκείνος.
Είδες? Πάλι η σύγκριση.
Ορέστη, παραξενό μου αγόρι, νιώθω πως είσαι εκείνος που θα μου αλλάξει την ζωή.
Και αν δεν είσαι και πάλι δεν πειράζει.
Χειρότερος, από εκείνον δεν θα είσαι. Σίγουρα...