Θυμάμαι νοσταλγικά τον εαυτό μου,όταν ήμουν πιο μικρή.
Γύρω στα εφτά-οχτώ,όχι παραπάνω. Ήταν όμορφα τότε.
Δεν πονούσα,ούτε και ερωτευόμουν φυσικά.
Απλά έπαιζα και έπαιρνα διάφορες πόζες μπροστά στους καθρέφτες.
Φόρουσα φουστάνια και έβαζα την μάνα μου να μου φτιάχνει τα μαλλιά.
Ύστερα κατέβαινα κάτω,να βρω τους τότε φίλους.
Είχα στις τσέπες του μπουφάν μου κέρματα για να αγοράσουμε κανένα παγωτό. Ή καμιά σοκολάτα.
Στο διπλανό ακριβώς σπίτι έμενε μια γιαγιά ανύπαντρη. Είχε πολλά σκυλιά.
Τ'αγαπημένο μας ήταν ένα μεγάλο που τον λέγανε Άρη.
Μας είχε μάθει,ήξερε την μυρωδιά μας και δεν μας γαύγιζε.
Πριν δύο χρόνια νομίζω,είχα περάσει από το παλιό μας σπίτι σε έναν περίπατο μου.
Ο Άρης ήταν εκεί. Φέτος που πέρασα,το σπίτι έμοιαζε ακατοίκητο. Ίσως να πέθανε και ο Άρης. Είχε γεράσει.
Μας θυμάμαι να καθόμαστε κάτω από μια αμυγδαλιά,τέρμα στο πάρκο και να ονειρευόμαστε.
Να λέμε πως θα γίνουμε τραγουδιστές,πως θα γίνουμε αστροναύτες,πως θα γίνουμε τηλεπαρουσιαστές.
Ύστερα εμείς τα κορίτσια συζητούσαμε για τις κούκλες και τα αγόρια έπαιζαν τάπες πόκεμον.
Θυμάμαι τον Αχιλλέα,να τρώει ήσυχα σε κάποια γωνία μανταρίνια
και την Νεφέλη να μας τραγουδάει τραγούδια της Βουγιουκλάκη.
Θυμάμαι εμένα να κάνω χορευτικές φιγούρες μόνο για τα μάτια του Θέμη. Για να τον σαγηνεύσω.
Θυμάμαι τον Θέμη να μου προσφέρει λουλούδια κάθε πρωί. Θυμάμαι πως έκλαψε,όταν έμαθε πως μετακομίζω.
Θυμάμαι τον Δημήτρη να μας λέει πως είχε ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο. Και πως στην Αίγυπτο ήταν γυμνός επειδή έκανε πολλή ζέστη.
Θυμάμαι τον Βασίλη,μια ζωή να λογομαχεί με τον Κώστα και την επόμενη ώρα να αγκαλιάζονται ντροπιασμένοι.
Μας θυμάμαι να παίζουμε κυνηγητό και να βρίσκουμε καταφύγιο στα κάγκελα του Άγιου Κωνσταντίνου.
Μας θυμάμαι σε μια συναυλία του Χατζηγιάννη,τότε πριν γίνει αστέρι να τραγουδάμε αγκαλιάσμενοι το ''Και αντίστροφα ο χρόνος μετράει και αγκαλιαζόμαστε και ενώνουν τα χέρια...''
Μας θυμάμαι να ανάβουμε φωτιές στο στενό,δίπλα στον Άγιο Δημήτριο.
Μας θυμάμαι κάθε απόκριες ντυμένους τα κορίτσια πριγκίπισσες και νεράιδες και τα αγόρια βασιλιάδες και πολεμιστές να περιμένουμε με αγωνία στην αγορά το κάψιμο του καρνάβαλου.
Πως χαθήκαμε τώρα έτσι βρε παιδιά?
Και καλά εγώ. Μετακόμισα,ίσως και δικαιολογημένα να χάθηκα.
Βρήκα τον Αχιλλέα έξω,τον ρώτησα τι κάνετε. Μου είπε αδιάφορα ''Ένα γεια λέμε''.
Παλιόπαιδια,γιατί το διαλύσαμε? Καλά περνούσαμε.
Παίζαμε κλέφτες και αστυνόμους στην Ηπείρου. Δεν θυμάστε?
Είχα λογοδοτήσει με τον Αχιλλέα.
Σας είχα πει να μου προσέχετε τον Άρη.
Τίποτα ρε παιδιά?
Ξεχάσατε που παρατηρούσαμε τι σχήμα είχανε τα σύννεφα?
Ξεχάσατε που παίζαμε κουκλοθέατρο?
Ξεχάσατε που είχα γράψει ένα θεατρικό έργο και το είχαμε παίξει μαζί?
Ξεχάσατε τα μανταρίνια?
Ξεχάσατε τις φωτιές και τα κέρματα?
Ξεχάσατε τα φθαρμένα μας παπούτσια?
Ξεχάσατε τον Άρη?
Ξεχάσατε...?
Εγώ θυμάμαι και νοσταλγώ.
Και τότε σας αγαπούσα και ας μη το είχα καταλάβει.
Σας αγαπούσα τότε.
Σάββατο 12 Δεκεμβρίου 2009
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου