Χανομαι.

Mέρα με την μέρα γίνομαι όλο και πιο αδύναμη.
Οι πόνοι αυξάνονται,το ίδιο και οι ζαλάδες.
Αδύναμη να σταθώ,πόσο μάλλον για να γελάσω,να κλάψω,
να αγαπήσω,να ζήσω δηλαδή.
Το ήξερα από καιρό,βαθιά μέσα μου.
Το υποπτευόμουν δηλαδή.
Κάτι οι πόνοι,γενικότερα παραξενεύτηκα.
Οι φίλοι,που'ναι φίλοι με τον τρόπο τον δικό τους
με κατηγορούσαν και μου έλεγαν πως φταίει η αυπνία
τα μεθύσια,τα ξενύχτια,οι στεναχώριες.
Λες και ήξεραν. Λες και ξέρουν,όταν μιλούν για εμένα.
Ιδέα δεν είχαν,ιδέα δεν έχουν και ούτε θα αποκτήσουν.
Και να,που άρχισα στα ξαφνικά να φοβάμαι τον θάνατο.
Εγώ που τον θεωρούσα μια μπούρδα,ένα τίποτα μπροστά στην ζωή.
Και τώρα τον φοβάμαι. Φοβάμαι τι θα ακολουθήσει. Τι θα γίνει χωρίς εμένα.
Θα χαθώ το νιώθω. Και θα κλάψουν πολλοί,άλλοι στ'αλήθεια άλλοι δήθεν.
Έτσι έζησα εγώ. Λίγο παραμύθι,λίγο αλήθεια πασπαλισμένα με χρυσόσκονη
έτσι για να ονειρεύομαι,για το γαμώτο.
Δεν ξέρω γιατί γράφω απόψε. Πάλι πονάω.
Και άλλη μια Πέμπτη. Υπομονή Δανάη.