Λυπάμαι.

Τώρα χάθηκες μέσα στο κορμί μιας άλλης.
Και δεν με πειράζει. Δεν είναι επειδή...δεν σ'αγαπάω.
Απλά θέλω να είσαι καλά. Εμένα μου φτάνει βλάκα.
Χάνω ότι αγαπώ. Μαζί και εσένα. Δεν μπορώ να κάνω κατι.
Σε παρακαλώ. Μη με κοιτάς στα μάτια. Με πονάς.
Κάποτε ήσουν η αφορμή για να γελώ,να κλαίω,να υπάρχω.
Τώρα πάει έφυγε αυτό. Γαμήθηκε μαζί με τόσα άλλα.
Και αν μου χτυπήσεις την πόρτα,δεν θα σου ανοίξω καν.
Δεν είναι ότι σε μισώ. Είναι ότι κλείστηκα στον εαυτό μου.
Ξέρεις τι? Κουράστηκα να κάνω όνειρα που μοιάζουν με παραμύθια.
'Εχεις γίνει πρέζα μου,φωνή μου,ζωή μου. Και λυγίζω το βλέπεις.
Μη με κρίνεις σκληρά. Κρίνε πρώτα τον εαυτό σου.
Είπες πως κάποτε θα μου ζητήσεις συγγνώμη για όλα.
Μα τι αξία θα έχει αυτή η συγγνώμη σου?
Κλείνουν οι πληγές με μια συγγνώμη? Όχι πια.
Πίστευα πως θα ήταν αλλιώς μαζί σου.
Έκανα λάθος μα δεν παραπονιέμαι.
Ήσουν καλός,ίσως αρκετά καλός.
Αλλά ζητούσα κάτι άλλο. Όχι αυτό,που είσαι εσύ.
Πόνταρα πολλά σε εσένα,στηρίχτηκα σε εσένα και με κράτησες επιτυχώς.
'Υστερα...κουράστηκες...δεν ξέρω. Έφυγες.
Δεν κρατάω κακία ούτε και θα γίνω μίζερη.
'Ησουν απλά ΑΠΙΣΤΕΥΤΟΣ.
Μόνο που δεν ήμαστε ο ένας για τον άλλον.
Λυπάμαι,αλλά φύγε.