Πόνος.

Πονάω. Δεν μ'ακούει κανείς.
Νιώθω μόνη μου. Τόσο ελεινά μόνη μου.
Tριγύρω δεν είναι κανένας.
Όλοι χαθήκανε πίσω από όνειρα,προβλήματα,τσιγάρα και μια χούφτα δάκρυα.
Και εγώ εδώ,με μάτια στεγνά να προσπαθώ να διακρίνω κάτι αχνό στον ορίζοντα
με ματιές στο παρελθόν. Που δεν ήταν τίποτα το εξαιρετικό,μα ήταν έντονο.
Και η βραδιά προχωράει αμείλικτη. Και ούτε που δίνει σημασία.
Μαζί της συνεχίζεται και ο πόνος μου. Ένας πόνος για τα πάντα.
Για την παρέα μας που σκόρπισε,για τις αγάπες που ξεθωριάσανε
για τις φιλίες που κρατάνε,για τις αγάπες που συνεχίζονται.
Για εμένα,που λιώνω κάθε μέρα από κάτι πόνους σωματικούς και ψυχικούς.
Και φωνάζω ''ΣΥΓΓΝΩΜΗ'' κλαίγοντας.
Συγγνώμη σε εμένα,συγγνώμη σε εσάς,συγγνώμη στους φίλους,συγγνώμη στους πρώην,συγγνώμη στην οικογένεια,συγγνώμη στους επόμενους,συγγνώμη στους εχθρούς,συγγνώμη στα όνειρα μου.
Γιατί απόψε κοιτάζω τον ουρανό και δεν βλέπω τίποτα.
Κοιτάζω μέσα μου και είμαι κενή.
Αν με μαχαιρώσει κανείς τώρα,ούτε που θα πονέσω.
Άλλα μου υποσχεθήκανε! Άλλα με αφήσανε να ονειρευτώ.
Μου λένε να προχωρήσω,να ξεχάσω,να ζήσω,πως είμαι μικρή ακόμα για καημούς σαν της αγάπης.
Μα υπάρχουν αναμνήσεις και πρόσωπα που σαν αλυσίδες με κρατούν δεμένη στο παρελθόν,στο παρόν. Και δεν υπάρχει μέλλον. Και δεν θα υπάρξει μέλλον.
Δεν κοιτώ κανέναν πια στα μάτια. Γιατί λένε πως είναι ο καθρέφτης της ψυχής μας.
Δεν θέλω να δει κανείς μέσα τους,το μίσος και τον πόνο μου.
Θέλω να μένουν όλοι -όπως έμεναν πάντα- στα ψεύτικα χαμόγελα.
Γιατί η επιφάνεια μετράει,η επιφάνεια μετρούσε.
Είμαι σαν νεκρή. Έχω φυγεί,δεν είμαι πια εδώ.
Δεν θα ξανατραγουδήσω,όπως ξέρω εγώ να τραγουδώ.
Δεν θα ξαναπαίξω θέατρο.
Δεν περιμένω κανένα αύριο.Το αύριο δεν έρχεται.
Και εκείνον,ακόμα και εκείνον τον φοβάμαι.
Τον είδα χθες να με πλησιάζει αγέρωχο και πανέμορφο
και κρύφτηκα πίσω από ψεύτικα γέλια και ψεύτικα δάκρυα
που δήθεν θολώσανε τα μάτια μου.
Κοιτούσα το έδαφος και περίμενα να τον δω να απομακρύνεται.
Εκείνος κάθισε δίπλα μου. Και μ'άγγιξε.
Και τραβήχτηκα,γιατί ξαφνικά πάγωσα.
Όχι μόνο τα χέρια μου,αλλά και το μέσα μου.
Θέε μου,είμαι μόνο δεκάξι.
Ποιος με κατέστρεψε και για τι?
Για ποια ιδέα θυσιάστηκα?
ΠΟΝΑΩ....