Μαγεία....

Μαλώναμε. Ανέκαθεν οι καυγάδες μας ήταν έντονοι.
Μα,απόψε ήταν αλλιώς.
Κάποια στιγμή ήρθες κοντά μου επιθετικά και φοβήθηκα.
-Μη με χτυπήσεις!
Εσύ φάνηκες ξαφνιασμένος.
-Δεν θα σε χτυπούσα. Εσύ με χτυπάς όμως Δανάη. Με πληγώνεις με όσα λες και με όσα κάνεις,με πονάς!
-Είναι άδικο να με κατηγορείς! Στάθηκα δίπλα σου. Ήμουν στην σκιά σου,για δικό σου καλό. Και εσύ με θυμήθηκες αφότου χωρίσαμε.
-Μα με ξέρεις. Φέρομαι εγωιστικά. Δεν φέρομαι σε άλλον καλύτερα απ'ότι φέρομαι σε εσένα. Αυτός είναι ο χαρακτήρας μου.
-Δεν με ενδιαφέρει τι κάνεις με τους άλλους! Με εμένα ήθελα... ήλπιζα πως θα ήσουν διαφορετικός...και εσύ με κάνεις να νιώθω άχρηστη και εντελώς περιττή στην ζωή σου...
-Μα τι λες! Τι νομίζεις? Θα μου λείψει το γέλιο σου, η αφελειά σου,η παιδικότητα σου...θα μου λείψουνε...σ'αγαπάω...δεν το ξέρεις?
-Δεν ξέρω τίποτα πια. Ξέρω μονό ότι εγώ σ'αγαπάω στ'αλήθεια. Και ας είσαι απότομος,γκρινιάρης,νευρικός...
-Μείνε κοντά μου λοιπόν!
-Αν θέλω. Μπορώ και να μη το κάνω. Υπάρχουν και άλλοι που με διεκδικούν. Θα μπορούσα να κάνω κάτι μ'αυτούς. Θα ήμουν μάλλον πιο χαρούμενη μαζί τους. Για παράδειγμα,ο Φαντομάς.
-Ο Φαντομάς! Εντάξει,οκ,πήγαινε σε αυτόν τον βλάκα! Φύγε λοιπόν! Απορώ γιατί είσαι ακόμα εδώ! Αυτός θα σε κάνει χαρούμενη,πήγαινε,πήγαινε!
-Δεν ταιριάζουμε αγόρι μου. Μην αντιδράς έτσι. Εσύ είσαι άλλο και εγώ κάτι το τελείως αντίθετο.Τα έχεις πει και μόνος σου αυτά.
-Τι λέω γαμώτο? Αγάπη μου,μην με ακούς μωρό μου. Συγχώρεσε με. Τι θα κάνω χωρίς εσένα?
-Σταύρο,ηρέμησε. Απόψε θα μείνουμε μαζί και από αύριο βλέπουμε. Ξάπλωσε και ηρέμησε.
-Να μην φύγεις ομως οκ?
-Εδώ θα είμαι,ναι.
Βγάζεις το πουκάμισο σου.
-Ει,μη το πετάς έτσι.
Το διπλώνω προσεκτικά.
-Να κοιμηθείς εσύ μικρή,εντάξει?
-Καλά,καλά γιατί?
-Θέλω να μείνω ξύπνιος να σε κοιτάω...

Δεν ξέρω γιατί,μα κάτι τέτοιες συζητήσεις μου φαίνονται ΜΑΓΙΚΕΣ.