Πέμπτη 12 Νοεμβρίου 2009

Για την παρεα μου<3

Ειμαστε μια παρεα,αποτελουμενη απο 17χρονα παιδια με ολη την τρελα της ηλικιας.
Ισως να'μαστε και κοινοτυποι με οσα λεμε και με οσα κανουμε μα για μενα ειστε μοναδικοι.
Ειστε εκεινο το μαγικο,που δινει χρωμα σε οτιδηποτε γκριζο και στολιζει με νοτες την πιο ασχημη σιωπη. Μαγεια αγαπες μου,να τι ειστε.
Moιαζουμε μ'αλητες ετσι οπως τριγυρναμε με σκισμενα all star, σε παρκα,σε στεκια,μιλωντας,τραγουδωντας,φωναζοντας,χειρονομωντας. Μα εσεις και εγω το ξερουμε. Αξιζουμε περισσοτερα,απο πολλους δηθεν εκει εξω. Ειμαστε αληθινοι,ειμαστε αξιοπρεπεις,εχουμε χιουμορ -αληθινο χιουμορ- και πανω απο ολα σεβομαστε. Σεβομαστε τους ανθρωπους. Το διαβασε και ο Γιωργος σε ενα βιβλιο του Καζαντζακη και το πεταει καθε τοσο.
''Ανθρωπος εισαι και συ,Ανθρωπος ειμαι και εγω.Αυτο δεν φτανει?''
Ειμαστε καλυτεροι απο τα διαφορα κυκλωματα που κυκλοφορουν. Ειμαστε καλυτεροι απο εκεινους που φουσκωνουν προφυλακτικα και που βγαινουν καθε Σαββατο και μεθανε,καπνιζουν,φασωνονται. Το χειροτερο ειναι πως περιμενουν αυτο το Σαββατο για να ονομασουνε ολο αυτο το επιφανειακο ''τουρλουμπουκι'' -που λεει και ο Φωτης-,ζωη.
Περα απο διαμαχες,περα απο εφημερες σχεσεις μενουμε δεμενοι,μενουμε γροθια. Και δεν χωριζουμε.Παντοτε οι ιδιοι,χρονια τωρα. Και πριν κατι χρονια,στην Α'γυμνασιου αυτη την ημερα,την σημερινη δεθηκαμε τοσο.Στο παρτυ του Johny,αν θυμαστε. Εγω το θυμαμαι,γιατι εκεινη η μερα,ηταν υπεροχη. Βεβαια,τοτε στην παρεα δεν ηταν η Βικυ,ουτε ο Γιωργος.Μα,δεν εχει σημασια.Απλα λεω,πως ξεκινησε αυτη η σχεση,η μαγικη αν θελετε.
Οι ιδιοι με τοτε,τωρα. Ο Βυρωνας,ο Νικος,ο Φωτης,εγω,ο Σταθης,η Αριστεα. Μεγαλωσαμε,αλλαξαμε,κλαψαμε,ερωτευτηκαμε,γελασαμε,μπηκαμε λιγο στην ζωη των ενηλικων,μπορουμε να πουμε,αλλα κρατησαμε μια παιδικοτητα,απο εκεινη που παντοτε ειναι επιθυμητη.
Η Αριστεα,η ξανθουλα με τις φακιδες,η ντροπαλη,η σιωπηλη,η σπιτογατα που οταν ερωτευεται γινεται φωτια και λαυρα.Με τα ονειρα της,που μας τα ψιθυρισε μια βροχερη Πεμπτη περσι. Και πλανευτηκαμε. Υστερα ο Βυρωνας,ο λακωνικος,ο λιγομιλητος,ο γελαστος,ο σοβαρος. Που δεν νευριαζει ποτε,που δεν κακολογει,που δεν σχολιαζει. Που παιζει και ''στοιχημα'' για να το παιξει τζογαδορος. Μετα ο Νικος,ο ιδιοτροπος. Που νευριαζει ευκολα,που δεν ξερει τι θελει,που μου εχει πει πολυ ομορφα λογια και μου λεει ακομη,που δεν ερωτευεται ποτε,που εχει μηχανακι,που καπνιζει,που βριζει,μα ξερει να αγαπαει. Ο Φωτης,που ενα διαστημα ηταν απο τους καλους κολλητους. Και αν εχουμε αραιωσει,το ξερεις φιλε,εχεις ξεχωριστη θεση μεσα στην ψυχη μου.Αλητης,μαγκας,εγωιστης,πονηρος,εξυπνος,με ψυχη,με ονειρα,με ελπιδες. Θυμαμαι καλα,τι μου ειπες στο νοσοκομειο. Μην ανησυχεις καρδια μου.
Και ο Σταθης.Ο πλακατζης. Με αχτυπητο χιουμορ,με θεατρινιστικες κινησεις,με εξαιρετικες χορευτικες ικανοτητες,που θελει να γινει σκηνοθετης και καλα κανει,που δεν γελασε οταν ακουσε τα ονειρα μου,που με εχει υποστηριξει πολλες φορες και εμενα και την Αριστεα.
Η Βικτωρια,η κολλητουλα που τωρα εχουμε χωριστει καπως. Εχω ομορφες στιγμες να θυμαμαι μαζι της. Η ρομαντικη,η ερωτιαρα,η ευαισθητη,η γκρινιαρα,η υποχονδρια. Αυτη ειναι. Ετσι την αγαπησα. Ισως να την αγαπαω και ακομα,δεν ξερω.Της χρωσταω ενα μεγαλο ευχαριστω.Και αυτη ενα συγγνωμη.Και ο Γιωργος,ο φλογερος,που τραγουδαει,που παιζει με την ζωη,που την λατρευει,που δινει καλες συμβουλες,που με καταλαβαινει και που τον καταλαβαινω χωρις καν να μιλησει. Ψυχη μου εσυ. Υστερα ειμαι και εγω.Λιγο παραξενη. Με ενα ιδιοτροπο χιουμορ,κυκλοθυμικη,φιλοδοξη,και με ονειρα.Πολλα και μεγαλα ονειρα.
Και αν ειμαι σ'αυτη την παρεα,ειναι γιατι μου ταιριαζει. Γιατι ειμαστε ατομα με ελαττωματα,με αδυναμιες,με τιποτενιες πραξεις στο ιστορικο μας αλλα κανεις μας δεν ειναι μιζερος. Εχουμε περασει φασεις μιζεριας,αλλα δεν ειμαστε. Οσο και να ψαξει κανεις μεσα μας.Εχουμε ονειρα και την αγαπαμε την ζωη. Θελουμε να ταξιδεψουμε,να φυγουμε,να ζησουμε αυτο το κατι το διαφορετικο. Kαι πανω απο ολα,καταλαβαινουμε ο ενας τον αλλον. Τα ονειρα του και τις ανησυχιες του. Ακομη και αν βρεθω σε αδιεξοδο,ξερω πως αν παρω τηλεφωνο τον Γιωργο ή τον Σταθη θα με σωσουνε. Εγω επεισα τον Γιωργο να αναλαβει την σκηνοθεσια του εργου. Ο Σταθης με επεισε να παω σε ΔΗΠΕΘΕ. Η Βικτωρια με επεισε να παιξω σε παραστασεις του σχολειου. Εγω ειπα στους αλλους να φτιαξουν συγκροτημα. Ο Νικος με εβαλε μεσα σε αυτο.
Και ειναι κατι στιγμες που τις θυμαμαι και ή γελαω ή κλαιω. Θυμαμαι στην κηδεια του Johny,που ειχαμε αγκαλιαστει σφιχτα και κλαιγαμε και δεν ακουγαμε κανεναν αλλον. Θυμαμαι στο νοσοκομειο,τον Νικο να ξενυχταει διπλα μου παρεα με τους αλλους τραγουδωντας μου νανουρισματα. Θυμαμαι,την Τριτη,που επεσε η Αριστεα σε μια πισινα και πεσαμε ολοι για συμπαρασταση. Θυμαμαι τα ξενυχτια στο τηλεφωνο ή στο msn σε συνομιλιες 7-8 ατομων. Με θυμαμαι να καταρρεω και ο Γιωργος με την Αριστεα ηταν εκει και με κρατησαν. Θυμαμαι οσους χωρισμους περασα με την Βικτωρια. Θυμαμαι τα θεατρικα μας σκετσακια,τραβηγμενα με την videocamera του Βυρωνα. Θυμαμαι την προηγουμενη παρασταση,που ησασταν εκει κρατωντας πανο με το ονομα μου. Και που αναφωνησατε οταν εφαγα το πρωτο χαστουκι ''Την φιλη μας ρε παλιοφλωρεεε?'' xD Θυμαμαι,τα αγορια της παρεας να παιζουν ξυλο για εμενα ή την Αριστέα ετσι για την σωτηρια της υποληψης μας.Θυμαμαι τις προβες μας,ποσο ομορφα περναμε σ'αυτες.
Αυτα θυμαμαι και κλαιω. Μα ειναι απο χαρα τωρα αγαπες μου. Μη φοβαστε. Γιατι ειμαστε 5 χρονια μαζι. Και γραφουμε ιστορια,καρδουλες μου.Και εγω ειμαι εδω για εσας και θα ειμαι παντα εδω. Ακομα και αν ερθουν στιγμες,που θα μοιαζω να'μαι μακρια σας. Γραφουμε ιστορια,να το θυμαστε.

2 σχόλια:

  1. πολύ όμορφο...εγώ πάντος δάκρυσα διαβάζοντας το....να μου πεις..και ποιός δεν θα δάκρυζε....τελως πάντων μην δείνεις σημασία στις ασυναρτησίες μου....πολύ όμορφο....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ευχαριστώ πολύ για το σχολιό σου..πραγματικά..
    Μη δακρύζεις όμως ψυχή μου. Είναι ωραία η ζωή..χαμογέλα..

    ΑπάντησηΔιαγραφή