Δευτέρα 26 Οκτωβρίου 2009

Παραλογισμοι....

Σε εχασα και εχασα μαζι και εμενα.
Δεν ξερω ποιον κοροιδευω γελωντας και δηθεν διασκεδαζοντας.
Εσενα,εμενα ή τους φιλους? Ειμαι αδεια! ΑΔΕΙΑ! Αν ησουν εδω,θα με ενιωθες.
Eσυ παντα με νιωθεις. Και τωρα τι? Παλι θα χαραμιστω σε κατι ανουσιες σχεσεις.
Παλι θα πληγωσω ανθρωπους που δεν μου φταινε. Και ισως πληγωθω και εγω.
Ειναι εκεινη η μανια αυτοκαταστροφης που με πιανει,τον καιρο που σε πιανουν εσενα τασεις φυγης.
Εσυ με ενιωσες,το ξερω. Εσυ μ'αγαπησες. Το ειδα στα ματια σου. Τα ματια δεν λενε ψεματα. Δεν μπορει να εκανα τοσο λαθος. Ειδαλλως,τι? Τι αξιζες? Τ'αξιζες ολα αυτα? Αξιζες ολους τους μηνες που εμεινα κοντα σου? Αξιζες την καταστροφη μου,τα δακρυα μου,την ζηλεια μου,την παρανοια μου,την αγαπη μου?
Αλλα και παλι,εχει σημασια? Εσυ εχεις φυγει και εγω ψαχνω την αγαπη στα δωρα σου,στις φωτογραφιες μας,στις αναμνησεις μας. Γιατι τωρα η αγαπη ξεφτισε,χαθηκε,ξοφλησε,τελειωσε,πεθανε. Και το μονο που αφησε ειναι πικρα και πονος.
Πονος γιατι δεν προλαβα,γιατι δεν εζησα,γιατι δεν πεθανα για σενα. Γιατι το ηθελα.
Και τωρα σε μισω,θεε μου εγω ξερω ποσο σε μισω!
Και θελω να ξεσκισω την σαρκα σου,θελω να πονεσεις,να πονεσεις οσο πονεσα γαμωτο σου. Οχι για να νιωσω αγρια χαρα.Δεν εχω καμια ορεξη να παθιαστω με τον πονο σου. Απλα για να καταλαβεις εσυ,τι ενιωσα οταν εφυγες.
Εφυγες,απλα διχως εξηγησεις. Διχως πολλα-πολλα.
Και δεν ξημερωνουν πια οι νυχτες. Και δεν υπαρχει ο ουρανος,η βροχη,ο ανεμος,τα αστερια,το φεγγαρι.
Και δεν πιστευω πουθενα,δεν ελπιζω τιποτα,δεν περιμενω τιποτα. Μενω φυλακισμενη στον μικροκοσμο που μου χαρισες εσυ.
Σ'αγαπαω και τωρα αν γυρισεις εγω θα σε δεχτω. Μα,δεν θα γυρισεις και το ξερω.
Τωρα,εισαι με αλλη. Μα δεν θα σ'αγαπησει οσο εγω. Δεν θα υπομεινει τοσα οσο εγω.
Και αν σε παρω τηλεφωνο καποιο βραδυ κλαιγοντας,μη παρεις στα σοβαρα οτι πω.
Μαλακιες θα ειναι. Μαλακιες και θεατρινισματα. Εσυ αλλωστε τα'χεις καταλαβει αυτα.
Αλλη μια νυχτα που δεν εχει νοημα ρε πουστη μου.
Παλι μεσα σε ανοητες σχεσεις. Δεν αντεχω ρε γαμωτο.
Γυρνα ρε γαμωτο... :/
Ελπιζω στον καλυτερο γιατρο,τον χρονο.
Ευελπιστω να'ρθει η στιγμη που να σε δω εξω και να σε φτυσω καταμουτρα.
Μονο αυτο σ'αξιζει και το ξερω.
Αλλα η καρδια μου ειναι αλητισσα και κολλαει σ'αλητες.
Αραγε ποσο χαμογελας τωρα?
Εγω καθολου.

1 σχόλιο: