Πέμπτη 22 Οκτωβρίου 2009

Καγκελα παντου!

Ειμαι φυλακισμενη. ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΗ.
Στα ονειρα αλλων. -Των γονιων μου για παραδειγμα-
Στα ονειρα τα δικα μου,που ακομα δεν εχω καταφερει να εκπληρωσω.
Σε κατι λογια,που δεν ειπα ποτε.
Σε κατι ποθους,που δεν ομολογησα ποτε.
Σε καποιες πληγες,που ματωνουν με το παραμικρο.
Στις αναμνησεις που με κρατανε δεμενη στο παρελθον.
Στις εντυπωσεις που εχουν αλλοι για την ζωη μου.
Στις σκεψεις του καθενος.
Στην μικρη την πολη οπου ζω.
Οπου ολα ειναι ιδια. Απο τα μαγαζια μεχρι τους ανθρωπους.
Και οσο και αν φανει εγωιστικο,αξιζω σιγουρα κατι καλυτερο.
Γιατι αυτος ο κοσμος,δεν ειναι για εμενα.
Αξιζω περισσοτερη ομορφια.
Και θελω να φυγω,να ζησω ελευθερη.
Και εγω την ελευθερια ψαχνω.
Οπως ολοι.
Ολοι οι δηθεν επαναστατες,ολοι οι πνιγμενοι εφηβοι.
Που την ψαξανε στα ναρκωτικα,στην μουσικη και στο σεξ.
Και η δικη μου η ψυχη,την ποθει οσο τιποτα αλλο.
Και ποιος ειναι ελευθερος?
Eλευθερος ειναι αυτος που μισιεται οσο κανεις
μα ομως κανεις δεν μπορει να τον αγγιξει.Να τον πλησιασει.
Ελευθερος ειναι σου λεω,ο αητος που κατορθωσε και εφτασε στον ουρανο περηφανα.
Και αν ερθει καιρος που θα πατατε επι του πτωματος μου
και θα μιλατε για εμενα χωρις να ειμαι εκει
δεν θα με νοιαξει καν.
Γιατι θα εχω φυγει μακρια και δεν θα εχω γινει σαν εσας που σας φοβαμαι.
Θα προφτασω να φυγω προτου μπερδεψω την αληθεια με το ψεμα
και το παθος με την καταστροφη.
Τωρα η μονη διαφυγη,ειναι το θεατρο.
Εκεινο εκανε τον ανθρωπο που εχετε σημερα μπροστα σας.
Με μορφωσε περισσοτερο απο καθε σχολειο.
Τ'αγαπησα περισσοτερο απο καθε ανθρωπο.
Δοθηκα σ'αυτο περισσοτερο απ'οτι δοθηκα σε καθε ερωτα.
Ειναι το μονο πραγμα στο οποιο προσπαθω να γινομαι συνεχως καλυτερη.
Και σ'αυτη την μιζερη καθημερινοτητα
αναμεσα σε μιζερους πραγματικα ανθρωπους
οτι πιο λαμπρο ειναι εκεινο. Το θεατρο.
Εσυ μπορεις να τ'αποκαλεις απλη τρελα.
Εγω το λεω σταση ζωης.
Οποιος δεν γοητευτηκε απο το θεατρο
θα παει στην κολαση.
Να το θυμαστε.
Φυλακισμενη σε οσα με προκαλουν.
Φυλακισμενη στο παθος.
Φυλακισμενη στους ρολους.
Φυλακισμενη στην ιδια μου την ψυχη.
Καγκελα παντου!
Και δεν υπαρχει ουτε χαραμαδα για να ξετρυπωσω.
Που θα παει...
Θα βγω...

1 σχόλιο:

  1. Ανατριχιάζω καθώς το διαβάζω.
    Μπορώ να σου πω,πως αναμφίβολα εκφράζει απόλυτα αυτά που αισθάνομαι και εγώ.
    Φυλακισμένη.Εγκλωβισμένη.
    Να'ναι καλά οι "απλές τρέλες"[που όπως ανέφερες τις αποκαλούν κάποιοι]που γεμίζουν το κενό..

    ΑπάντησηΔιαγραφή