Δε ξεχναω τα βραδια μαζι σου στο δωματιο μου.
Εσυ συνηθως φορουσες ενα τζιν,με ενα -συνηθως- ανοιχτοχρωμο πουκαμισο.
Παντα μ'ενα τσιγαρο και με το βλεμμα στραμενο στο παραθυρο.
Συζητησεις για ολα,θυμασαι?
Για ονειρα,για ποθους,για αδυναμιες.
Συνηθως γελουσες μ'οτι σου ελεγα.
Με κοιτουσες τρυφερα και ποτε ποτε χαιδευες τα μαλλια μου.
Υπηρχαν και βραδιες που φοβομουν κατι το αορατο.
Ησουν παλι εκει,με τα ιδια ρουχα και το ιδιο τσιγαρο.
Μ'αγκαλιαζες φερνοντας το κεφαλι μου στο στηθος σου.
Ενιωθα μια σιγουρια,μια ασφαλεια,μια δυναμη μονο και μονο που ακουγα τους χτυπους της καρδιας σου.
Τοτε δεν ηταν που με φωναζες ''Αγγελε μου'' και ''Βασιλισσα μου''?
Υστερα,εκεινες οι φορες που ησουν ξαπλωμενος στο πλαι μου.
Το βλεμμα σου φωναζε πως μ'αγαπας.
Και υστερα κοιμοσουν. Και εγω σε παρατηρουσα.
Τοσες οι στιγμες..
τοσες αναμνησεις..
που να τις χωρεσω..?
Που εισαι χαμενος ρε ψυχη μου?=/