Ειναι στιγμες που πιανω πατο.
Μονο τοτε συνειδητοποιω καποια πραγματα.
Σε ποιους σταθηκα,ποιοι μου σταθηκαν.
Για ποιους ξενυχτησα
Για ποιους εκλαψα
Για ποιους διαλυθηκα..
Φτανω στου δρομου τα μισα πια.
Σε ενα χρονο θα ειμαι και 18 τρομαρα μου.
Και διαπιστωνω πως αφηνω τα χρονια να περνουν ετσι.
Τα κατασπαταλω.
ΔΕΝ ημουν ο εαυτος μου.
Δεν εκανα οτι ηθελα.
Δεν εζησα ελευθερη.
ΕΛΕΥΘΕΡΗ.
Το βουλωσα,ενω ηθελα να φωναξω.
Εκανα πισω,ενω ηθελα να πεταξω.
Αγαπησα σιωπηλα,χωρις να το ομολογησω πουθενα.
Εχασα ευκαιριες,ανθρωπους,χρονο,ευτυχια.
Και τωρα τι?
Απλα συνεχιζω τον δρομο που ηδη πηρα.
Με βαρεθηκα φιλε,ειλικρινα.
Ειναι στιγμες που δεν με αντεχω.
Πληγωνομαι και δεν κλαιω ρε μαλακα μου.
Κοιταω τον ουρανο,πινω,γελαω
και λεω ''Ειμαι ενταξει''
μα μεσα μου ποναω.
Με κοιταζω στον καθρεφτη και παρατηρω με ενδιαφερον αυτη την αγνωστη.
Κοιταω το σωμα μου.Το προσωπο μου.Τα ματια μου.
Αυτη ειμαι εγω?
Με κατεστρεψα,στο λεω.
Καποτε ημουν και ομορφη.
Τωρα..τωρα?
Συνηθισμενη,αδιαφορη με μια δοση γοητειας που ξεμεινε.
Τα καταφερα και με χαλασα αρκετα.
Δεν με προσεξα.
Δικιο ειχαν κατι φιλοι που μου τα'λεγαν
μα εγω παλι στον κοσμο μου.
Ξερεις. Κλασικη Δαναη.
Και ομως δεν ειναι κλαψα αυτο.
Δεν ειναι μιζερια.
Ειναι διαπιστωσεις.
Γιατι εμεινα εδω. Γιατι παλεψα.
Και ακομα παλευω.Να ξεφυγω.
Να ξεφυγω απο τα συνορα της καταθλιψης που τα γυροφερνω καιρο.
Αν πεσω τωρα,επεσα για παντα το ξερω.
Τελικα συνεχιζω.
Παρολες τις φασεις περι αυτοκτονιων.
Νιωθω αχρηστη απεναντι στους αλλους.
Ζει κανεις για μενα?
Δινω νοημα στη ζωη καποιου?
Αισθανεται καποιος ΠΕΡΗΦΑΝΟΣ που με εχει διπλα του?
Δε το νομιζω.
Απεναντι στον εαυτο μου,ομως νιωθω περηφανεια.
Μου εμαθα πολλα.Ξερω να αγαπω.Εχω ονειρα.
Εχω γνωμη,αποψη,μορφωση σε πολλα θεματα.
Το οφειλω μονο σε εμενα αυτο.
Πολυ μπερδεμα το κειμενο:/
Ετσι νιωθω ομως...:/

Υ.Γ
9 μηνες. Ειλικρινα και υπευθυνα δηλωνω πως Σ'ΑΓΑΠΑΩ.