Επτα ωρες μια συνεχομενη παρασταση.
Δυσκολη παρασταση. Μπροστα σε φιλους,σε πρωην,σε επομενους..
Να προσπαθησω να πεισω,αυτους μα και εμενα πως ολα ειναι ενταξει.
Πως δεν τρεχει τιποτα με την παρτυ μου. Και πως εγω ειμαι καλα.
Ωριμασα,αν θελετε.Σκεφτομαι πιο σοβαρα οτι μου τυχαινει.
Δε μπορω να τα παρω λοιπον πια,ολα στην πλακα.
Και κρυβομαι απο τους φιλους. Για αυτους ειμαι οτι ημουν.
Ενα πλασμα,που με μια ατακα μπορει να σε κανει να χτυπιεσαι στο πατωμα απο τα γελια.
Ναι,εγω ειμαι αυτη. Μια κοπελα που με μια κινηση της,μπορει να γινει ερωτευσιμη.
Τι ταλεντο και αυτο,ομως! Και ποσο ανεκμεταλλευτο εχει μεινει..
Απλα,βαρεθηκα να συζηταω τα θεματα μου με τους φιλους.
Να τα αναλυω και να ψαχνουμε παρεα αθωους και ενοχους.
Δεν μου κανει καλο ρε μαγκες μου!Κοφτε το!
Ψαχνω να βρω εναν ανθρωπο να μου μοιαζει.Ειναι δυνατον?
Και ομως. Μονο ενας τετοιος ανθρωπος θα μπορουσε να με ανεχτει χωρις παραπονα.
Θελω καποιον να μου μαθει να γελαω ξανα αληθινα.
Καποιον να μου μαθει να τα καταστρεφω ολα για το γαμωτο και να τα ξαναχτιζω μονη μου.
Καποιον να μου μαθει να ζω την στιγμη.
Οι φιλοι εχουν τα δικα τους.
Οι φιλοι μου ειναι σε καλη εποχη.
Δοξα σοι, δεν τους χρειαζομαι πανω απο το κεφαλι μου και αυτους την παρουσα στιγμη.
Αλλοι ερωτευμενοι,αλλοι απλως καλα.
Μα ολοι αυτη την περιοδο ειναι καλα.
Δεν ταιριαζω,δεν κολλαω.
Δεν τους ζηλευω βεβαια.
Εχω ζησει καλυτερα πραγματα.
Δεν μπορω λοιπον να πω,πως ειμαι ατομο αδικημενο απο την ζωη.
Οχι δα. Ισα,ισα μου εχει φερθει πολυ ομορφα ως τωρα.
Μα ηταν κατι που μου αξιζε. Μου αξιζε σιγουρα.
Ποσοι την αγαπουν οσο εγω? Ποσους πιστους εχει?
Οποτε ναι. Δεν της λεω ευχαριστω.
Οποτε ναι.Της ζηταω και αλλα. Και πολυ καλα κανω.
Εχω υπαρξει και μιζερη αλλα δεν μου παει.
Οποτε ναι θα ζηταω πολλα. Τα θελω ολα δικα μου.
Και οχι μονο τα θελω,αλλα θα τα αποκτησω.
Θα ακουστουν πολλα για εμενα ακομη.
Ειμαι ατομο,με εντονη προσωπικοτητα.Ειναι λογικο
Και ασχημα και ομορφα.
Δεν ξερω αν θα πρεπει να παρω τοις μετρητοις οσα ειπωθουν.
Ξερω αλλωστε ποια ειμαι και τι δυνατοτητες εχω.
Ας πουμε,θα ηταν υπερβολικο να πω οτι ειμαι πλασμενη για να γινω φωτομοντελο.
Οπως θα ηταν υπερβολικο να πω,οτι ειμαι ασχημη.
Δηλαδη,αν με δει καποιος στον δρομο αποκλειεται να σκεφτει :
''Ω,η καημενη.Τι κριμα!''.
Τελος παντων,δεν ειναι το θεμα η ομορφια μου,μα ενα παραδειγμα εθεσα.
Θα με αδικησουν,θα με εξυψωσουν,θα αποπειραθουν ακομα και να με αφανισουν.
Εδω θα ειμαστε και θα τα δουμε,παρεα.
Θα περασουν απο πανω μου ολοι οι τροχοι.
Στο τελος,τα ιδια τα ονειρα μου θα με σωσουν.
Γιατι εγω μεσα απο αυτα ζω.
Αγαπες και βλακειες.
Φυσικα και χρειαζομαι την αγαπη.
Χρειαζομαι να εχω ατομα γυρω μου,να τους μιλαω και να με καταλαβαινουν.
Για τον απλουστατο λογο,οτι ειδαλλως βρε φιλε θα τρελαθω.
Θα συνεχισω να παιζω θεατρο στους φιλους.
Θα συνεχισω να τους κανω χαμογελουν.
Ειναι μια ελπιδα για μενα. Οτι ειμαι και εγω ενα ατομο χρησιμο.
Θα τους κοροιδευω επισης,με λογια γλυκα μα ψευτικα για να ειναι χαρουμενοι.
Θα σκοτωσω ακομη,για να ειναι αυτοι καλα.
Για μενα δεν υπαρχει ελπιδα.
Απο δω και περα,θα ειμαι απλα σκατα.
Δεν αλλαζει.
Ειναι πληγες βαθιες. Κλεινουν? Δε ξερω.
Δε βοηθαει κανεις. Δεν στηριζει κανεις.
Και δεν προκειται να ζητησω τιποτα τετοιο.
Καλυτερο να πεθανω,παρα να χασω την αξιοπρεπεια μου.
Μα εγω κυριοι,ειμαι σωστη θεατρινα.
Στους θεατες μου,φερομαι ευγενικα,χαμογελω.
Μη φοβαστε λοιπον.
Η θαλασσα ειναι ηρεμη προς το παρον.Η φωτια σιγοκαιει.
Προλαβετε...