Πέμπτη 28 Ιανουαρίου 2010

Τέλος (?)

-Ποτέ δεν κατάλαβα, γιατί έπρεπε να τελειώσουμε έτσι.
-Εγώ, αγόρι μου το ήξερα.
Δεν γινόταν να τελειώσει καλά όλο αυτό.
-Και γιατί, παρακαλώ?
-Να, πως να στο πω. Είμαστε... ήμασταν... διαφορετικοί.
Από την αρχή.Τι περίμενες? Να μείνουμε φίλοι?
-Κάτι πιο ήρεμο. Όχι μόνο για το τέλος.
Και για τη σχέση ήθελα κάτι πιο ήρεμο.
-Δε προσπάθησες όμως.
-Και που το ξέρεις εσύ αυτό?
-Το είδα, εντάξει. Δεν είμαι χαζή. Το παίζω μόνο μερικές φορές.
Ειδικά, τον τελευταίο καιρό με έβριζες χωρίς λόγο.
Γιατί? Σου έκανα τίποτα? Δε το κατάλαβα ποτέ.
- Μου ζητάς ευθύνες? Ζήλευα κορίτσι μου και ακόμη ζηλεύω.
-Θα ήταν καλό, να το ελέγξεις.
-Ζηλεύω, δεν το κατάλαβες ποτέ.
Ζηλεύω όταν γελάς και δεν ξέρω τον λόγο που γελάς.
Ζηλεύω όταν μιλάς με κάποιον και δεν ξέρω ποιος είναι.
-Μα, σε σεβάστηκα και με το παραπάνω. Δεν έδωσα δικαίωματα.
Μήπως δεν ήμουν δίπλα σου στα δύσκολα? Πες μου.
-Απλά, δεν μ'αγάπησες,Δανάη. Ποτέ σου δεν μ'αγάπησες.
-Αυτό σου έδωσα να καταλάβεις?
-Απλά, το ξέρω. Όλα σου, ήταν ψεύτικα.
Εγώ όμως σ'αγάπησα.
Προσπάθησα να σε κρατήσω δίπλα μου.
-Πως ακριβώς προσπάθησες? Με το να με βρίζεις συνεχώς?
-Κρίμα. Δεν κατάλαβες. Δεν θα καταλάβεις ποτέ σου.
-Ούτε και εσύ κατάλαβες.
Και μάθε πως σε μίσησα.
Πόσο σε μίσησα, που ξεφτίλισες τόσο πολύ το ''Σ'αγαπάω''
-Πάντα το εννοούσα. Και ακόμα το εννοώ.
-Σταμάτα, σταμάτα. Όχι άλλο.
-Σ'αγάπησα ρε. Από την πρώτη στιγμή!
-Σταμάτα. Δεν θέλω να ξέρω, δεν έχει νόημα πια.
-Εντάξει,όπως θες.
-Όλα λοιπόν, μία μεγάλη παρεξήγηση.
-Παρεξήγηση που κράτησε ένα χρόνο.
-Άλλες έχουν κρατήσει και για περισσότερα χρόνια.
-Άκου. Αυτό που έζησα μαζί σου, ήταν κάτι φοβερό.
Ελπίζω να πιστέψεις ότι το εννοώ αυτό.
-Αυτό το πιστεύω. Γιατί το ξέρω.
Μαζί σου έζησα, αυτό το κάτι το μοναδικό
που σε συνεπαίρνει.
Που συμβαίνει μόνο μία φορά στη ζωή μας.
-Σ'ευχαριστώ. Μου'μαθες πολλά για τη ζωή.
-Να'σαι καλά, να προσέχεις.
-Το τέλος δηλαδή?
-Ναι, το τέλος, το οριστικό.
-Μπορώ να σου πω ότι λυπάμαι.
-Και εγώ το ίδιο.

Με αγκάλιασες σφιχτά. Μύριζα τον καπνό της ανάσας σου.

-Πως το αφήσαμε να τελειώσει έτσι ρε αγάπη μου?
-Ποτέ δεν είναι ευχάριστος ο έρωτας γλυκέ μου.
-Να μου χαρίσεις στο μέλλον, τ'όνειρο για μια φορά ακόμη.
-Μονάχα αν μου χαρίσεις και εσύ τον παλιό σου εαυτό.
-Σύντομα, το υπόσχομαι.
-Θα'μαι εδώ. Θα περιμένω.

1 σχόλιο:

  1. ειμαι στην ιδια κατασταση.
    θα μπορουσε να ειναι ο διαλογος μου μαζι του...
    δεν εχω να πω κατι αλλο...απλα ταυτιζομαι απολυτα.
    αν ειναι κατι να γινει, θα γινει παντως. νωρις?..αργα?..θα γινει.
    κι αν δε γινει ειναι γιατι δεν το ποθησαμε αρκετα - που λεει και ο φιλος μας ο Καζαντζακης, θα ειναι επειδη δεν επρεπε να γινει. το σιγουρο ειναι οτι καποτε θα τα καταλαβουμε ολα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή