Παραλήρημα.

Δε θέλω να γυρίσεις πίσω,ποτέ ξανά.
Δεν αντέχω άλλο. Κουράστηκα.
Κουράστηκα να έρχεσαι και ύστερα να σε χάνω.
Και δεν πειράζει που μου λείπεις.
Θα μου περάσει και αυτό, που θα πάει.
Και ας μου λείπουν τα ξεσπάσματα σου.
Και ας μου λείπουν τα τράγουδια σου.
Και ας μου λείπουν τα χαστούκια σου.
Και ας μου λείπουν οι ανασφάλειες σου.
Και ας μου λείπουν οι αγκαλιές σου.
Και ας μου λείπει το κορμί σου, τα μάτια σου,η ψυχή σου,τ'αρωμά σου.
Θα αντέξω εγώ, μη με φοβάσαι.
Όσο χαμηλά και αν φτάνω,πάντα ύστερα στέκομαι στα πόδια μου.
Μονό να... απόψε είναι δύσκολα.
Βρέχει. Και όποτε έβρεχε ήμασταν μαζί.
Θυμάσαι? Θέε μου, μακάρι να θυμάσαι.
Κάθε φορά που έβρεχε κάναμε βόλτες δίχως ομπρέλα,αγκαλιασμένοι.
Ύστερα καθόμασταν σε τίποτα σκαλιά.
Εγώ κρύωνα και σου γκρίνιαζα.
Εσύ έβγαζες το μπουφάν σου και μου το φόραγες.
Τη βραδιά που σε έχασα, νομίζω οριστικά πάλι έβρεχε.
Με κοιτούσες θυμωμένος,εγώ σε κοιτούσα απογοητευμένη,εξουθενωμένη.
Δεν αντέχαμε άλλο, μη μετανιώνεις.
Προσπαθώ να με πείσω πως πια ήσουνα μια συνήθεια.
Αυτό ήσουνα. ΑΥΤΟ. Και ούτε που λύγισα μπροστά σε άλλους.
Μονάχα,μέσα στη μοναξιά μου έκλαιγα και ευχόμουν να πεθάνω.
Τώρα όμως,νομίζω πως φύγανε και αυτά.
Πρέπει να προχωρήσω,το λένε οι φίλοι.
Με κρατούν για να μη πέσω,το εκτιμώ αυτό. Να'ξερες πόσο.
Σε συναντάω πια,μονάχα στα όνειρα μου.
Μονό εκεί βλεπόμαστε,ερωτευόμαστε,ζούμε,είμαστε μαζί.
Μακριά από πρώην, από κακίες, από κυκλώματα, από εχθρούς.
Μακριά από όσους δεν ήθελαν να είμαστε μαζί. Και ήτανε πολλοί.
Ανεξαρτήτως απ'αυτά πιστεύω πως ξέρεις ότι σ'αγαπάω.
Και ας παλεύω να πιστέψω το αντίθετο.
Ένα χρόνο ζήσαμε μαζί, όμορφα ήταν.
Και ανόητε,δεν μου λείπει το πήδημα από εσένα.
Πάνω από όλα μου λείπουν οι συζητήσεις μας.
Οι στιγμές που σε ένιωθα πατέρα,αδερφό,κολλητό,άντρα μου.
Τα βράδια ξυπνώ,τις μέρες πεθαίνω.
Βγαίνω στο μπαλκόνι,κοιτάζω τα άστρα.
Μονάχα ένα, σου μοιάζει.
Το πιο μακρινό,αυτό που δεν το ξεχωρίζω καλά-καλά.
Ύστερα,κοιτάζω φωτογραφίες μας.
Νοσταλγώ,κλαίω,ουρλιάζει η ψυχή μου.
Μ'ακούει κανείς? Όχι,δεν νομίζω.
Τις μέρες σε σκέφτομαι συχνά.
Τα χέρια μου τρέμουν,τα μάτια μου βουρκώνουν.
Σκουπίζω τα μάτια μου βιαστικά, μη με δει κανείς.
Ίσως να'ναι περιττό να λέω και τόσα.
Νομίζω πως με ένα βλέμμα σου πάνω μου,μπορείς να καταλάβεις τι νιώθω.
Όπως και εγώ,με εσένα.
Τι να σου πω? Το ξέρεις.
Την καρδιά μου, την ψυχή μου, το μυαλό μου εσύ μου τα ορίζεις αλητάκο μου.
Δεν μπορώ να προχωρήσω, να πάω παρακάτω το ξέρεις?
Θα με εξοντώσεις,ό,τι και να κάνω. Το ξέρω. Το ξέρεις.
Μείναμε σε ένα όνειρο κλεισμένοι ένα χρόνο.
Έφυγε το πάθος, έμειναν οι καυγάδες. Η πίκρα.
Ίσως αν ψάξουμε λίγο μέσα σ'αυτό το όνειρο
να ξαναβρούμε...ούτε και εγώ δεν ξέρω τι.
Τον χαμένο μας έρωτα.
Μήπως τον ξεχάσαμε σε καμιά γωνιά του ονείρου μας.
Ας μη γυρίσεις ποτέ, ίσως να'ναι καλύτερα.
Και ας περνάω τα στάδια της τυπικής ερωτευμένης γυναίκας.
Από την μία να λέω,να χαθείς, να πεθάνεις.
Και από την άλλη πως παραδίνομαι. Να τρέξουν να σε φέρουνε σε εμένα.
Μου φτάνει να μ'αγαπάς. Και να το ξέρω.
Γιατί εγώ με την αγάπη σου θέλω να ξεψυχήσω...